Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |           łoni do wojska wzieni, a którego to kobieta akuratnie wczoraj
 2     1, 4 |        jako całego rubla przepił - którego winien jest...~- Jakże?...
 3     1, 5 |      skrzydłem, co się był ostał i którego widywano samotnie brodzącym
 4     1, 5 |       jakiś gospodarski pogrzeb, z którego coś kapnie.~- A i wotyw
 5     1, 5 |           za rogi szła za wozem, z którego wyglądały białe szyje gąsiorów,
 6     1, 5 |         samym murem klasztoru, zza którego wychylały się ogromne dęby,
 7     1, 6 | Oprzytomniał ją turkot młyna, obok którego przejeżdżali, i szum wody
 8     1, 7 |    zdziwienia, bo ten ci to był, o którego najwięcej pomawiano ją,
 9     2, 14|       wpatrzona w ośnieżony sad, z którego występowały zarysy budynków,
10     2, 14|          Idźcie z Bogiem, przylecę którego dnia z kądzielą.~Rozstały
11     2, 15|         gębie gładka, kiej bochen, którego myszy bez parę niedziel
12     2, 15|            bodaj że temu Bartkowi, którego to po kopaniach zięciaszek
13     2, 16|      miasta po zakupy z Pietrkiem, którego przyjął do koni na Kubowe
14     2, 16|            z nim był i ten bociek, którego to był w jesieni chorego
15     2, 16|       szczury w stajni.~Rocho zaś, którego na całe święta Boryna do
16     2, 16|          słodkością, dreszczem, od którego rozum odchodził, miłowania
17     2, 16|   przesłodkim, i radością.~- Wyjdź którego dnia za bróg... o każdym
18     2, 18|            ale nikto nie miarkował którego.~- Sochy, dopiero dzisiaj
19     2, 19|          ciepał się jako ten ptak, którego przezwisko nosił, z rozmysłem
20     2, 19|       czasami jakie ważne słowo, z którego Mateusz i tak wszystko miarkował,
21     2, 19|           dłubie, a Małgośki pyta: którego chcesz?...~- Oba pokraki,
22     2, 19|           wyraźnie jako ten bór, z którego nie wydzielisz drzewin latem,
23     2, 19|          kieby jedno wrzeciono, od którego bił ogromny wrzask i leciał
24     2, 20|      Czasem znów list przyszedł od którego chłopaka z wojska, co to
25     2, 21|          jakie słowo litościwe, od którego dziw krew nie tryśnie z
26     2, 21|         tylko:~- A zajrzyj do mnie którego dnia, choćby jutro. Miarkuję,
27     2, 22|           końcu opowiadał o królu, którego panowie la prześmiewiska
28     2, 22|           wyśnionego istnienia, do którego wciąż, przez całą nędzę
29     3, 26|        dojrzeć z osobna. Młyn ano, którego bełkotliwy turkot dochodził
30     3, 26|            co? Jeden jedyny chłop, którego dojrzała gdziesik w pośrodku
31     3, 28|            a Józka podała śledzia, którego otrząskał o drewno nogi,
32     3, 28|    wywodził. Adwokat w mieście, do którego ją ksiądz z listem posłał,
33     3, 28|           szukają klucza od wozów, którego byli kiejś pożyczyli Maciejowi -
34     3, 28|           wyjścia.~- Zajrzę do was którego dnia wieczorem, a teraz
35     3, 29|          wielki garnek z żurem, do którego jeszcze dołożyli różnych
36     3, 32|        folwarek spalony we święta, którego rumowiska okopcone sterczały
37     3, 34|         kieby się to przytrafiło z którego siostrą albo kobietą, to
38     3, 34|        przyczepili klatkę z kosem, którego Nastusia przyniesła: ptak
39     4, 39|       abyście jeszcze przed spisem którego wieczora przepędzili do
40     4, 40|            podsunął spory tobół, z którego Antek jął wyjmować różności,
41     4, 40|     poprobować, poredzimy se o tym którego dnia.~Zaczęli się rozchodzić,
42     4, 41|   nabożeństwa do Serca Jezusowego, którego urzędy wzbraniały odprawować
43     4, 44|            to leżał na wzgórku, do którego szczytem była przywarta
44     4, 44|  zakrzyczał:~- Nie rozłazić się! A którego zbraknie, ten się zapisze
45     4, 45|    podniósł się grubachny głos, od którego zadrgały światła, kilkanaście
46     4, 46|            Siedział pod krzyżem, z którego ciężko obwisły Chrystus