Tom, Rozdzial

 501     3, 26|               że łaty dachu widać było kiej te żebra nagie.~- Wiatry
 502     3, 26|            wsią... I morgi nie pomogą, kiej sąd przyskrzybnie drzwiami
 503     3, 26|                  Pieknie się wywiedły, kiej ich aż tyla!~- A będzie
 504     3, 26|              na ziemię, iż zaroiły się kiej te żółciuchne pępuszki,
 505     3, 26|              tu był we wsi ostateczny, kiej ano wzięli wszystkich i
 506     3, 26|         wrócili też bujno, ze śpiewami kiej po tej wojnie wygranej,
 507     3, 26|               wypowiem, co się działo, kiej zaczęły sądzić, wypytywać,
 508     3, 26|               był swojego, a wszystkie kiej na spowiedzi przyświarczały
 509     3, 26|             związali, ale porwał ci je kiej te nicie nadgniłe, aż się
 510     3, 26|         jeździł i wójt i powiedają, że kiej śledztwa skończą, to ich
 511     3, 26|               zdumienia, bo te nowinki kiej kamienie spadały na nią
 512     3, 26|              znajomków, powróciła zaś, kiej już u Kłębów siedzieli przy
 513     3, 26|                że pojadała mało wiele, kiej to dzieciątko przebierne,
 514     3, 26|          niemało temu nadziwowali.~Zaś kiej już noc zapadła, że nawet
 515     3, 26|               się sobą i szyję wzdymać kiej te indory napuszone; a to
 516     3, 26|                   wasza wola... juści, kiej było potrza... juści...~
 517     3, 27|                szronem, a drzewa stały kiej chmury przebielone.~Wieś
 518     3, 27|               tym pacierzu społecznym, kiej Hanka przecknęła, śpik ją
 519     3, 27|          Rychtyk i Łapa wylazł z budy, kiej szła ku stajni, przeciągnął
 520     3, 27|        pieściwie.~- Pietrek! Dzień ano kiej wół! - zakrzyczała bijąc
 521     3, 27|               Witek! A to śpi pokraka, kiej po weselu!~Chłopak się wraz
 522     3, 27|        bruzdach lśniły się poniki wody kiej te srebrne strużyny, niesły
 523     3, 27|          Antkowe przeniewierstwa, bóle kiej góźdź raniące i tych smutków
 524     3, 27|           jakoby to wczoraj się stało, kiej chłopy szły na las...~Nie
 525     3, 27|                dworskich! pobilim! - i kiej wściekły pognał dalej. ~
 526     3, 27|               to miała oddać w opiekę? Kiej wiadomo, że jak się sam
 527     3, 27|           długie lamenty i wyrzekania, kiej tylachne gospodarstwo wzięła
 528     3, 27|           głowę!~Przeciech sama ostała kiej ten kierz na rozdrożnym
 529     3, 27|            szeroko ręce zwisały martwo kiej te nadrąbane gałęzie.~Poprawiła
 530     3, 27|              nie poruszył; leżał wciąż kiej ta kłoda zwalona, jeno w
 531     3, 27|              wargi lśniły się jej zęby kiej te paciorki najbielsze,
 532     3, 27|        poduszce spływając aż na ziemię kiej ten len najczystszy, w słońcu
 533     3, 27|          spokojności. Wiadomo jest, że kiej kto na śmierć choruje, to
 534     3, 27|                przy nim dulczyć - cóż, kiej nie poredziła i godziny
 535     3, 27|             chociaż w domu był kąśliwy kiej pies i dobrego słowa nie
 536     3, 27|              ona tego przódzi, dopiero kiej Hanka zwaliła się do chałupy
 537     3, 27|              mogła to i tam wytrzymać, kiej we wsi były same kobiety,
 538     3, 27|               myśli postało opieranie, kiej ściskał, aż ją mdliło w
 539     3, 27|           pośmiać, ale tak mu do Antka kiej psu do gospodarza!~I przez
 540     3, 27|              przemieniło naprzeciw, bo kiej go brali w kajdany, wydał
 541     3, 27|           którym się ciężko rozstawać, kiej znowu rozległ się wrzaskliwy
 542     3, 27|               wrzaskliwy głos Hanki.~- Kiej pies odarty tak się wydziera
 543     3, 27|          stawie.~Krzątała się po izbie kiej szczygieł, z cichą przyśpiewką,
 544     3, 27|         przyodziać do kościoła; naraz, kiej ta chmura padnie na słońce,
 545     3, 27|            czarniawe, półkoliste kręgi kiej węże cicho pełznące; to
 546     3, 27|           kwiatem w wiośniane poranki, kiej słońce przygrzeje, a wiatry
 547     3, 27|              żłób! - Rozczerwienił się kiej rak i potarł bolące miejsce,
 548     3, 27|             podkradłem się późną nocą, kiej już wszyscy na plebanii
 549     3, 27|                go okręcił i wyniósł... kiej psy me zwietrzyły... znają
 550     3, 27|               nie zwąchają... A potem, kiej przepomną, sprowadzę go
 551     3, 27|             snuł się wolno i cicho, bo kiej słońce stanęło najwyżej,
 552     3, 27|                nikogo, bo nawet wtedy, kiej Jagny wołał i za ręce ją
 553     3, 27|                mocy, która się jawisz, kiej się nikto nie spodzieje,
 554     3, 27|              pierwsza przed wszystkim.~Kiej wróciła z pełnymi szkopkami,
 555     3, 27|             ledwie co wstali od misek, kiej wszedł Rocho. Rzucili się
 556     3, 27|              ręce z radości, a uśmiech kiej słońce przemknął po niej.~-
 557     3, 27|                  jęknęła zawodliwie.~- Kiej ociec mówili, że jak się
 558     3, 27|         zauważyła Józka.~- Mówili, ale kiej Antek przykazują zabić,
 559     3, 27|                o Jagnę też pytał, cóż, kiej nie śmiała zagadać otwarcie,
 560     3, 27|                widziało się w Lipcach, kiej to większą część narodu
 561     3, 27|              mogiłki albo zaś i wtedy, kiej to wojna przetratuje a chłopów
 562     3, 27|                jako o każdym świtaniu, kiej przecknęli jeno ze śpiku,
 563     3, 27|          odemsty pleniła się w sercach kiej to diabelskie, złe zielsko,
 564     3, 27|               juści, że Rochowe słowa, kiej ten kijaszek, jakim niebacznie
 565     3, 27|            wieprzka.~- Będzie to mógł, kiej dobrodziej zapowiadał, co
 566     3, 27|             nie skończyła wszystkiego, kiej wpadła z krzykiem Magda:~-
 567     3, 27|              ręką drzwi że się wyniósł kiej ten pies kopnięty, z przekleństwem
 568     3, 27|              pogrążała się w cieniach, kiej wyszli społem na dzień dogasający,
 569     3, 28|            pusto było jeszcze.~Dopiero kiej sygnaturka jęła przedzwaniać,
 570     3, 28|              jakoż chałupa przeciekała kiej przetak i maziste błocko
 571     3, 28|            świat i dygować na plecach, kiej tyle inszej roboty, że nie
 572     3, 28|             sieroctwo i opuszczenie.~- Kiej Stacho był, to się zdało,
 573     3, 28|          złotych, tu grosz, tam dwa, i kiej ta woda wyciekło wszystko,
 574     3, 28|               i sama oganiać się muszę kiej od psów i pilnować, by mnie
 575     3, 28|                  A bo tu ziąb i wilgoć kiej na dworze. Wstańcie i przyjdźcie
 576     3, 28|               o Jagnie, które ją bodły kiej te noże ostre, poleciała
 577     3, 28|               to pies? haruję przeciek kiej wół!~Myślała tak wracając
 578     3, 28|                koszuli, naprężył się i kiej nie huknie w wieprzkowy
 579     3, 28|              na przednie nogi, a potem kiej mu nie poprawi już obu rękoma,
 580     3, 28|      Podstawili niecki, krew chlusnęła kiej z sikawki, aż na ścianę
 581     3, 28|                jakże!... wyganiała ją, kiej w chałupie czyniło się coraz
 582     3, 28|                te krótkie Zdrowaś - że kiej na odpust waliły, a dzieci
 583     3, 28|             sypały śnieżne krupy grube kiej pęczak, a przyszedł i taki
 584     3, 28|              bywa na pierwszą zwiesnę, kiej czas podobien się czyni
 585     3, 28|            kopy - rzekła Jagustynka.~- Kiej nastał, to pono piechty
 586     3, 28|            wpadła stając naraz w progu kiej wryta.~- Dziwujesz się wieprzkowi? -
 587     3, 28|               jak uważacie?~- Wiem to, kiej mi o tym ni słówkiem nie
 588     3, 28|              że się skręcały po stole, kiej te węże czerwone a tłuste,
 589     3, 28|               się zjawiła, ale mroczna kiej ten dzień przebłocony, wiejny
 590     3, 28|               nie odezwała się siedząc kiej ten mruk i pilnie kryjąc
 591     3, 28|        wszystkiego!...~- Cóż poredzić, kiej trzeba! Sam Maciek stłoczy,
 592     3, 28|              boleśnie, że te jej słowa kiej łzy gorzkie i palące kapały
 593     3, 28|         marnacji. Siadłam przy Agacie, kiej już ksiądz odjechał, aż
 594     3, 28|           chałupie, a reszta w barłogu kiej psy się gnieździ... nie
 595     3, 28|             Chłopaka urodziła zdrowego kiej krzemień, żeby się jeno
 596     3, 28|            odchował, bo Florka wyschła kiej szczapa i tej kropli mleka
 597     3, 28|               przewalały się po niebie kiej roztrzęsione snopy, a wiater
 598     3, 28|       zamruczał:~- A wy pilnujecie me, kiej złodzieja...~- Niby to nie
 599     3, 28|                jej krzyku.~- Szczekasz kiej ten pies, zmówiłaś się z
 600     3, 28|             kołatało, łzy posypały się kiej groch. Aż w końcu oprzytomniała,
 601     3, 29|                A któż miał iść w pole, kiej wszystkie robotne ręce były
 602     3, 29|     dzieciskami, których było wszędzie kiej maku, że Jezus! gnatów już
 603     3, 29|          przytwierdzała jej wrzaskiem, kiej to stado indorów rozwścieczonych.
 604     3, 29|               pacierza.~- Zleciały się kiej sroki, a pyskowały, że niech
 605     3, 29|             sieniach i izbach zawrzało kiej w ulach od roboty i nieustających
 606     3, 29|           złoił, iż ciągnął posłusznie kiej dziecko...~U Balcerków znowu
 607     3, 29|            ziemię; jeno że się ruchała kiej mucha w smole, okręcona
 608     3, 29|              jużci, że pług im chodził kiej chłop napity, a koń co trocha
 609     3, 29|       tłumaczył się z płaczem starszy, kiej mu Rocho odebrał pług i
 610     3, 29|              oberwane wrótnie zwisały, kiej przetrącone skrzydła trzepiąc
 611     3, 29|              cielaki utytłane w błocie kiej świnie łaziły samopas po
 612     3, 29|           sposobu było się dowiedzieć, kiej ich puszczą. Więc tymczasowie
 613     3, 29|               zmierzch zasiewał świat, kiej Rocho wyszedł z ostaniej
 614     3, 29|             zgoniony a bezpański, rad, kiej go poczciwa ręka pogłaszcze... -
 615     3, 29|              zdrowy? a dobrej myśli? a kiej go puszczą?.. - przycierała,
 616     3, 29|               niego niewielki osztych, kiej ten ząb wypróchniały sterczący;
 617     3, 29|               Bylica, skurczony i siny kiej trup, obchodził wciąż rumowiska
 618     3, 29|              na psa i patrzał na ludzi kiej ten głupi...~Myśleli, że
 619     3, 29|                 a przy tym: odrobi to, kiej się już złe stanie? zapobieży?...~
 620     3, 29|            kolan przytulił poczciwie i kiej ten najlepszy ociec popieszczał...~-
 621     3, 29|           potem zadrzemać. Aż tu naraz kiej nie huknie, kiej się nie
 622     3, 29|              tu naraz kiej nie huknie, kiej się nie zatrzęsie, kiej
 623     3, 29|                kiej się nie zatrzęsie, kiej cosik nie rypnie w ściany!
 624     3, 29|          Jeszczem i myśli nie zebrała, kiej i komin obalił się z hukiem...
 625     3, 29|            ludzi rzucać się zajadle, a kiej go odegnali, w progu usiadł
 626     3, 29|               roztocz nieobjętą, widną kiej na dłoni, pozieleniałą miejscami,
 627     3, 29|               że zabłysnął i zamigotał kiej tęcza i grał farbami aż
 628     3, 29|         poczekać do Przewodów?~- Hale, kiej mi choćby w tej godzinie
 629     3, 29|                 na podorędziu, i chłop kiej smok. Cóż to ma sobie żałować?!~
 630     3, 29|             potem hardo się postawiła, kiej Hanka przykazała Pietrkowi
 631     3, 29|         inszych wzory takie i cudeńka, kiej na szybach, gdy zamróz je
 632     3, 29|                oglądając raz po raz, a kiej Hanka powróciła z Jagustynką
 633     3, 29|            przez Jagnę uczynionego, że kiej żywy się widział: oczy miał
 634     3, 30|         przepchała do swojego miejsca, kiej proboszcz wyszedł z nabożeństwem,
 635     3, 30|               się mrowiły, połyskliwie kiej motyle niesąc się ku ołtarzowi
 636     3, 30|              zwiesnowego przypołudnia, kiej to słońce przypiecze pola,
 637     3, 30|          szemrały cichuśko a rzęsiście kiej ten deszczyk trzepiący po
 638     3, 30|     Zatrzepotały się też dusze kobiece kiej ptaki spłoszone, że niejedna
 639     3, 30|            hale! poredziła się utulić, kiej właśnie Antek jawił się
 640     3, 30|             naród i płacze, szlochania kiej wicher rozniesły się jękiem
 641     3, 30|                przestał mówić. Dopiero kiej przycichli, zaczął znowu,
 642     3, 30|                będzie aż do owej pory, kiej Jezus powróci znowuj na
 643     3, 30|              poczciwie, że każde słowo kiej słodkość lało się w serca
 644     3, 30|                pieśń Zmartwychwstania, kiej organy wtórem huknęły z
 645     3, 30|           wtórem huknęły z całej mocy, kiej dzwony zaśpiewały na cały
 646     3, 30|                dusze, iż naraz społem, kiej ten bór człowieczy, rozchwiany
 647     3, 30|                Dzień się już rozwierał kiej to modre oko, jeszczech
 648     3, 30|         zakolebały się cichuśko i rosy kiej łzy posypały się na ziemię.~
 649     3, 30|          galanto, bo już o dużym dniu, kiej słońce wciągało się nad
 650     3, 30|              placka słodkiego.~Dopiero kiej się i sama ogarnęła, zwołała
 651     3, 30|                skórę zrzucił i parobek kiej świeca... - zauważył Bylica.~
 652     3, 30|            gębie smakowitości. Dopiero kiej Hanka się podniesła, wzięli
 653     3, 30|           konie czekały przed chałupą, kiej wpadła zadyszana Jagustynka.~-
 654     3, 30|                 przypięła się do jadła kiej wilk i zmiatała, co ino
 655     3, 30|                węzełkami na plecach.~A kiej się rozwiały ostatnie turkoty,
 656     3, 30|     wypuszczone do picia bydło łaziło, kiej chciało, cochając się o
 657     3, 30|                południowi, nad kominy, kiej Rocho przylazł do Borynów,
 658     3, 30|                sznurków ostało długich kiej bicze i jak groch największy!~
 659     3, 30|                 któren czuwał nad nimi kiej kokosz, a Rocho jakby ździebko
 660     3, 30|           dawno przedzwonili południe, kiej się rozeszli. Rocho wrócił
 661     3, 30|            Zamilkli na długo.~- Baczę, kiej to w Lipcach wszystkiego
 662     3, 30|           rzekła kowalowa.~- Prawda, a kiej się chłopaki pożenią, to
 663     3, 30|             ale bo to dziedzic przeda, kiej mu pieniędzy nie potrza?...
 664     3, 30|                 a kręci się za groszem kiej piskorz za błotem, że już
 665     3, 30|                a skąd to weźmie oddać, kiej boru zabronił urząd ciąć,
 666     3, 30|            niespodzianie kowalowa, ale kiej Rocho chciał ją więcej pociągnąć
 667     3, 30|                naszło się do Józki, że kiej te szczygły świergotliwe
 668     3, 30|          świnie podarły.~Leciały słowa kiej grad wraz ze śmiechem; śmiał
 669     3, 30|                krzykiem na wsze strony kiej wróble. Pogonił za nimi
 670     3, 30|     przychwycił, bo śmigały kole niego kiej jaskółki, potrącając w przelocie,
 671     3, 30|             zabawa trwała w najlepsze, kiej naraz w podwórzu buchnął
 672     3, 30|             które powtykano piórek, że kiej żywy się widział, bo i łeb
 673     3, 30|             Józia...~- Moiściewy, a to kiej żywy się rucha, choć z drewna.
 674     3, 30|              po raz zaglądała do izby, kiej Witek wsunął się cichuśko
 675     3, 30|              Nie wydaj me ino!~- Hale! kiej cię to z czym wydałam? Dziw
 676     3, 30|                światła gasły posobnie, kiej oczy snem zwierane; milczenie,
 677     3, 30|          smutna i milcząca, że dopiero kiej zjadła wieczerzę i parobek
 678     3, 30|                   toć Antek ją przyjął kiej tego psa uprzykrzonego...
 679     3, 30|         zatroskał się o jej zdrowie... Kiej obcy się widział i kiej
 680     3, 30|                Kiej obcy się widział i kiej na obcą sobie spoglądał,
 681     3, 30|               picia, krzyczały gęsi, a kiej dzwony uderzyły i ogromne,
 682     3, 30|                zdrowiu nie pomoże...~- Kiej mi się mierzi mięso; arbaty
 683     3, 30|             siarczyście i krzyczał, że kiej on przez chłopów ma iść
 684     3, 30|                Moiście, a bo to wiada, kiej kto komu miętkie miejsce
 685     3, 30|        wycierała jej skronie i dopiero kiej chrzanu pod nos nakładła,
 686     3, 30|               wszystko było pomieszane kiej groch z kapustą, zboże powysypywane
 687     3, 30|                się ludźmi, cisnęli się kiej do konfesjonału, kużden
 688     3, 30|         częściej dudniały na moście.~A kiej się do cna wyludniło, wsunął
 689     3, 30|               zadzie, jakby te indory, kiej se ogony rozczapierzone
 690     3, 30|              stara.~- A w pasie wcięte kiej osy, batem bych je poprzecinał,
 691     3, 30|            poprzecinał, że ani poznać, kiej te brzuchy dziewają... Z
 692     3, 30|           Zaśby nie! dzieucha musi być kiej lepa, rozrosła wszędzie,
 693     3, 30|        cichuśko na gałązkach i gmerząc kiej motyle, ptasie świegoty
 694     3, 30|              już dzisiaj po raz który, kiej z podwórza wywalili się
 695     3, 30|             nutę wyciągać cieniuśką, a kiej grubą; jemu też oddawali
 696     3, 30|         rozwłóczyły się białe chmurki, kiej te nieprzeliczone stado
 697     3, 30|                piesneczki zawodząc, iż kiej kwiaty makowe lebo nasturcji
 698     3, 30|            nieszpór już przedzwaniali, kiej gruba Płoszkowa, odwiedziwszy
 699     3, 30|                w garście chciał ująć i kiej to maluśkie dzieciątko w
 700     3, 30|                 Borynowej by nie było, kiej co najpierwsze się zbierą.~
 701     3, 30|              jako wszędy się rozpręża, kiej pierwsze słońce przygrzeje...~
 702     3, 30|            Siedziały napuszone i odęte kiej kwoki w barłogu, a wszyćkie
 703     3, 30|               opuszczonych, w czepcach kiej koła bieluchne, a rzęsiście
 704     3, 30|                się wzajem na ozory. ~A kiej kowal się jawił, powiedał,
 705     3, 30|               stały w ogniu, płomienie kiej czerwone krze wybuchały
 706     3, 30|           coraz wyżej, budynki płonęły kiej smolne szczapy, czarne dymy
 707     3, 31|            ławie przysiadł.~- Trąbicie kiej w mieście na rynku!~- Bo
 708     3, 31|          prosiaki śliczne, okrągluchne kiej te bułeczki.~Bylica stanął
 709     3, 31|                stworzył, nagusieńkie i kiej rak czerwone, matce do rąk
 710     3, 31|                do piersi. Przypiął się kiej smok i ścichnął.~Hanka dziękowała
 711     3, 31|                przychowku.~- Mój Jezu! kiej on go obaczy? kiej?~- Niezadługo,
 712     3, 31|               Jezu! kiej on go obaczy? kiej?~- Niezadługo, ja to wama
 713     3, 31|               powiadają: rachuj kaszę, kiej ją sypiesz do garnka, paliców
 714     3, 31|             nie wyszły i dwa pacierze, kiej sołtys jął oblatywać chałupy
 715     3, 31|             szły wystawać pod drzwiami kiej psy, trąby jedne! - krzyczała,
 716     3, 31|          posłuchały jej rozlatując się kiej spłoszone kokoszki, że zaś
 717     3, 31|                ryknął, by pysk stulił, kiej z osobą urzędową mówi, bo
 718     3, 31|             będą się całe życie tyrały kiej psy...~- I bękart człowiecze
 719     3, 31|        Poniektóre wlekły się cichuśko, kiej te strumienia w słońcu roziskrzone,
 720     3, 31|             mocą opite, że z wieczora, kiej ptasie głosy przycichły
 721     3, 31|              ciężkie i bijące do głowy kiej gorzałka, iż ludzie czuli
 722     3, 31|               każda miedza mieniła się kiej wstęga szyta w stokrocie,
 723     3, 31|              szyta w stokrocie, a łęgi kiej tym puchem zróżowionym kwiatami
 724     3, 31|             zwiesnowego!~A cóż z tego, kiej pola nie zaorane, nie obsiane,
 725     3, 31|             smukłe dziewanny i łopiany kiej te kumy podufałe zasiadały
 726     3, 31|                sady wisiały nad ziemią kiej ta chmura zieloności, że
 727     3, 31|             ale nie odzipnęła jeszcze, kiej Witek z krzykiem wleciał:~-
 728     3, 31|       obdartych, rozmamłanych czarnych kiej sagany, z dziećmi na plecach,
 729     3, 31|               aż dopiero na zmierzchu, kiej Cyganichy pociągnęła ku
 730     3, 31|             Jagustynka.~- Śmiałbym to, kiej chodzi cosik po stajni,
 731     3, 31|                mróz przeszedł kości, a kiej drzwi jakieś skrzypnęły,
 732     3, 31|       spuszczać! - ostrzegła Hanka - i kiej się dziewczyny rozeszły,
 733     3, 31|              też być już bardzo późno, kiej posłyszawszy targanie drzwiami
 734     3, 31|               łeb i tłukąc się o płoty kiej ten ptak spętany.~Przyleciał
 735     3, 31|           naprzód wybiegać z krzykiem, kiej nowa sprawa się wydała.~
 736     3, 31|           zwłaszcza teraz na zwiesnę i kiej chłopów nie było.~Juści,
 737     3, 31|              był koń, krzepki jeszcze, kiej dziecko łagodny.~- Skopał
 738     3, 31|          daliby za niego.~- A figlował kiej pies, nie ściągał to pierzyn
 739     3, 31|           gardziel i ta pusta stajnia, kiej świeży grób, budziła pamięć
 740     3, 31|                 Uspokoiła się dopiero, kiej powiedzieli, jako sołtys
 741     3, 31|           Dobrze już było pod wieczór, kiej powrócili rozpowiadając,
 742     3, 31|              mogli zrazu uwierzyć, ale kiej i dobrodziej wyszedłszy
 743     3, 31|          ludziach, że już o zmierzchu, kiej deszcz przestał, a ino kałuże
 744     3, 31|               i na podziw rozmowny, że kiej zajrzał do Borynów, Hanka,
 745     3, 31|           cicho:~- Oczy się wam świecą kiej w chorobie...~- Zdrowym,
 746     3, 31|           wtenczas po wszystkie ziemie kiej ten bór niezmożony i nieprzyjacioły
 747     3, 31|                się kurzyło, dziewczyny kiej oparzone latały między chałupami,
 748     3, 31|              Długo czekali, bo dopiero kiej przedzwonili na mszę, zadudniały
 749     3, 31|                zbiły się osobno w kupę kiej kuropatki, nie śmiejąc cisnąć
 750     3, 31|         pogwarem, szumnie i rozgłośnie kiej do tańca.~Naraz przycichło
 751     3, 31|          bełkotem.~Przycichło dopiero, kiej gospodynie do mich zapraszały,
 752     3, 31|         miniaste; wąsiska im sterczały kiej wiechy konopne i oczyma
 753     3, 31|           starszy.~- Bo zawdy bywa, że kiej się dwóch za łby bierze,
 754     3, 31|          bystro świeciły.~Wieś huczała kiej ul przed wyrojem. Do późna
 755     3, 31|              mgły jeszcze leżały białe kiej śniegi, jeno na wyższych
 756     3, 31|         pocięte i spędzone, dymiły już kiej z trybularzów i ku czystemu
 757     3, 31|        cichości za robotę się brał, że kiej przedzwaniali na mszę, już
 758     3, 31|            gasły, a dale jęły modrzeć, kiej pokończywszy co najpilniejsze
 759     3, 31|          skręcali na drugą stronę wsi, kiej im zastąpiły drogę zapłakane
 760     3, 31|          niedzielę zajeżdżajcie do nas kiej do krewniaków!~- Ojców pozdrówcie!
 761     3, 31|                konie ruszyły z kopyta, kiej któraś z dziewczyn zaśpiewała
 762     3, 32|             Piorunem ta wieść runęła i kiej płomień rozniesła się po
 763     3, 32|       poczerniały i mokry; deszcz mżył kiej przez gęste sito i pluskał
 764     3, 32|         hukliwie, z każdej chałupy bił kiej dzwon radosny, z każdego
 765     3, 32|                a co gorętsze wybiegały kiej oszalałe; gdzie już płacz
 766     3, 32|              mogli powracać.~Hale cóż, kiej i tamój było pusto! Deszcz
 767     3, 32|              siwe i krzaczaste, nochal kiej trąbę, a brzucho niezgorzej
 768     3, 32|             Hej, deszczyk ci to siepie kiej czyste złoto, ciepły i rzęsisty,
 769     3, 32|               Czekam na nią co dnia, a kiej przyszła, zwaliła me kiej
 770     3, 32|              kiej przyszła, zwaliła me kiej pałą w ciemię. Od wójta
 771     3, 32|       przyprzążkę, do poganiania.~Cóż, kiej robota szła niesporo!...
 772     3, 32|          Wyczekały się na nich kobiety kiej kania na deszcz! - westchnęła
 773     3, 32|             zaniesła:~- Haruję cięgiem kiej koń, a wy krzyczycie: Jagnie,
 774     3, 32|               żłób, a źrebak, utytłany kiej świnia, słomę wyciągał z
 775     3, 32|             jej sił, że opadła w sobie kiej ten kamień ciężki Już nie
 776     3, 32|        bogactwie, po ludzkim uważaniu, kiej la siebie nie miała ani
 777     3, 32|                spadły na obolałe serce kiej jastrzębie ostrymi pazurami,
 778     3, 32|               a głos ten huczał w niej kiej w studni: gotował się, wrzał
 779     3, 32|      Przyczepiacie się cięgiem do mnie kiej rzep do ogona! Marnego słowa
 780     3, 32|                łajdactwa, pijana byłaś kiej świnia... Do czasu dzban
 781     3, 32|          podawaniem śniadania.~Dopiero kiej się znowu porozchodzili
 782     3, 32|              że wystraszone ptaszyska, kiej chmura sadzy; kołowały wysoko
 783     3, 32|        niepamięci zasypywał... Dopiero kiej bryka skręciła ku topolowej,
 784     3, 32|         Jasiowych.~- Organistów syn, a kiej dziedziców się widzi...
 785     3, 32|           przykro tknięta, że to każda kiej zwariowana wyglądała swojego...~
 786     3, 32|             Wracają nasi!...~- Dyć już kiej te sroki cały świat to jedno
 787     3, 32|              matka pozwoleństwo dadzą, kiej Nastuś ma jeno morgę?~-
 788     3, 32|                     A ma, Jaguś, ma, i kiej się uweźmie i pójdzie, udry
 789     3, 32|              na swoim postawi.~- Pleć, kiej ci ciepło, pleć, bych cię
 790     3, 32|     przypominki przewiały przez pamięć kiej te mgły nikłe i kiej sen
 791     3, 32|            pamięć kiej te mgły nikłe i kiej sen cudny, ale dawno już
 792     3, 32|                co ją obiegały cięgiem, kiej te psy przyczajone dokąśliwego
 793     3, 32|               dachy i drzewa kwitnące, kiej tym bieluchnym śniegiem
 794     3, 32|             miedzach lub nad rowami.~A kiej słońce odtoczyło się na
 795     3, 32|               się po wąskiej drożynie, kiej różaniec uwity z czerwonych,
 796     3, 32|     rozkwitłych tarnin, że wynosił się kiej biała kopa, nastroszona
 797     3, 32|         szeroki, a kręcił tędy i owędy kiej rzeka zieloną falą traw
 798     3, 32|               czysta i drżąca w sobie, kiej ta dziewczyna do pierwszej
 799     3, 32|           kopca, węgłowego. Wielki był kiej usypisko; powiedali, że
 800     3, 32|         piachami, że jeno rozchodniki, kiej te liszaje, czepiały się
 801     3, 32|                rola doprawiona i idzie kiej bór.~- Ja siałem jeszcze
 802     3, 32|                naraz chlasnęły z kupy, kiej woda z cebra wstrząśniętego,
 803     3, 32|           przybitym do krzyża. Dopiero kiej zakończył i wodą skropił
 804     3, 32|       odkrzyknęli, cisnąc się do niego kiej te owce do pasterza, a w
 805     3, 32|         poczciwe~A naród skotłował się kiej ten wrzątek kipiący.~Buchnęła
 806     3, 32|              stronę odciągała i każden kiej ten chojak kolebał się wpośród
 807     3, 32|          piersiom, że śpiew zrywał się kiej burza wiośniana i chlustał
 808     3, 32|             Jeno co rychło śpiew opadł kiej chmura, gdy już pierun ze
 809     3, 32|                 zaś dzieuchy spłonione kiej wiśnie przywierały do swoich
 810     3, 32|                nie bacząc na nikogo. A kiej niekiej, snadź la ulżenia
 811     3, 32|                się ku nim pokornie, te kiej wody ździebko rozkolebane
 812     3, 32|                oko i pyszna jak zawdy. Kiej zaśpiewali, śpiewała z drugimi
 813     3, 32|           śpiewała z drugimi donośnie; kiej modlitwę ksiądz zaczynał,
 814     3, 32|               przemykając się lękliwie kiej ta sarna spłoszona. I ją
 815     3, 32|                jak i drugie; przeciek, kiej wszystkie, miała serce pełne
 816     3, 32|         szarpana i tak samo tłukąc się kiej ten ptak o klatkowe pręty.~
 817     3, 32|                 a chociaż mroczna była kiej noc i rozeźlona, rzuciła
 818     3, 32|               Aże przyszło do tego, że kiej w stodole nabierała w opałkę
 819     3, 32|            wicher i odrzuciła go precz kiej ten wiecheć, jaże bęcnął
 820     3, 32|        świniarzu!... Poważ się jeszcze kiej mnie tknąć, to ci kulasy
 821     3, 32|              powiedziała, jeno kryjomo kiej złodzieje chodziły za sobą
 822     3, 32|                przyskakiwały do siebie kiej noże ostre, a zaciśnięte
 823     3, 32|          spojrzał nawet na nią mijając kiej to drzewo; wiódł się z Tereską
 824     3, 32|          drugie, we stawie przymglonym kiej oko zasypiające, odpowiadały
 825     3, 33|            posypał się ostatni kwiat i kiej śnieg trząsł się na ziemię;
 826     3, 33|            śnieg trząsł się na ziemię; kiej łzy na wody stawu padał.~
 827     3, 33|          wrzeszczało na opóźnionych.~A kiej ruszyli, stłaczając się
 828     3, 33|           proboszcza, trafiła rychtyk, kiej już wychodził na śniadanie.
 829     3, 33|                sztachetami wypatrując, kiej się na ganku pokaże. Nim
 830     3, 33|            przeniósł na swój grunt, że kiej rozcięte w poprzek żebra
 831     3, 33|                czerwone dachy plebanii kiej ta chmura śniegowa. Wilgotnawe
 832     3, 33|         kwiatem wynosiły się z zieleni kiej białe chmury opylone zorzami;
 833     3, 33|             kajś już i motyl zamigotał kiej ten płatek kwiatowy, to
 834     3, 33|              wyjechał, to się wyleguje kiej ten wieprz.~- Dobrodziej
 835     3, 33|                 poczciwe słowa prażyły kiej baty i do ziemi przyginały.
 836     3, 33|               roznosiły się daleko, że kiej na dziwowisko zbiegali się
 837     3, 33|            byłoby lepsze, i zginęło!~- Kiej świni tłuszcz ci ślepie
 838     3, 33|             zaświarczę. Przyznasz się, kiej cię w dybach do kreminału
 839     3, 33|             drogę wypadła i docierając kiej pies rozwścieczony, jazgotała
 840     3, 33|            było za wiele la obojga, że kiej wilki skoczyli na nią; pierwsza
 841     3, 33|               pomoc swojej.~Zwarli się kiej psy w nierozplątaną kupę,
 842     3, 33|         przetoczyli się znowu na drogę kiej snopy wichurą zakręcone,
 843     3, 33|            chudziaku! sponiewierał cię kiej psa, ale jest jeszcze sprawiedliwość
 844     3, 33|               wylazła skądciś dopiero, kiej już obie strony pojechały
 845     3, 33|       powietrze mieniło się nad polami kiej woda, zboża i sady stały
 846     3, 33|            motyl.~Dochodziło południe, kiej Mateusz skończył oglądanie;
 847     3, 33|            prosić...~- Dadzą to teraz, kiej bór w procesie!... przecież
 848     3, 33|            Jakże, urodny był i wyrosły kiej dąb, a jakby król wszystkich
 849     3, 33|               a od ożenku wykręcał się kiej piskorz.~- Niełacno wybrać,
 850     3, 33|                i strzeliła nad zagonem kiej ta malwa wysmukła.~- Żeś
 851     3, 33|             cała gębusia, zarumieniona kiej jabłuszko, a śliczna, jaże
 852     3, 33|            teraz odrabiaj! - chlastała kiej batem, a tak wzgardliwie,
 853     3, 33|              go przejął, poczerwieniał kiej burak, przygiął się i uciekł
 854     3, 33|        poredziła. Toć go sponiewierała kiej psa! Wstyd nim zatrząsł,
 855     3, 33|               stało, sprawując się już kiej trusia, gdyż za każdym odezwaniem
 856     3, 33|              Jagusinym, ogromne, jasne kiej niebo i czarnymi brwiami
 857     3, 33|        Wytrzeszcza ślepie niby cielak, kiej ogon podniesie!~Niecierpliwiło
 858     3, 33|             ździebko jeno przypalona i kiej cie w zęby kłuje...~- Nie
 859     3, 33|               węgieł.~- Obrosła gnojem kiej skorupą: nie możecie to
 860     3, 33|            Jagny ciągnę:~- Cie! uważny kiej dziewka po przypadku - mruknęła
 861     3, 33|                   I wilk się statkuje, kiej mu kły spróchnieją - śmiał
 862     3, 33|                 śmiał się Kłąb.~- Albo kiej się za barłogiem rozgląda -
 863     3, 33|              Kasia, najstarsza.~- Cóż, kiej niełacno: wszyćkie zarówno
 864     3, 33|          dziewczyny rozczapierzyły się kiej te jendyczki.~- Hale, jaki
 865     3, 33|              przekpiwał ze wszystkich! Kiej ci w Lipcach malo, na drugich
 866     3, 33|         krzyknął:~- Cichojta! skrzeczą kiej te sroki na deszcz.~Nie
 867     3, 33|           Dziesięć gąb, a brzuchy mają kiej ćwiercie. Trza będzie cosik
 868     3, 33|               jeno tak la zwyczaju, bo kiej się nie ozwał, jęła skwapnie
 869     3, 33|               Spać się już położyli, a kiej dzieci jęły chrapać, zaczęła
 870     3, 33|            zboża chlustały po zagonach kiej wody rozkołysane. Sady się
 871     3, 33|            nikto nie poradzi.~- A wójt kiej malowany - szepnął ostrożnie
 872     3, 33|                mu się na żółtej twarzy kiej szczeć, głowę miał jeszcze
 873     3, 33|               i drugie! hale!~- Głupiś kiej głąb kapuściany! - zaperzył
 874     3, 33|               Zaś na wsi kotłowało się kiej w garnku.~Wójtowa bitka
 875     3, 33|               a nie daj! Rusz rozumem, kiej się masz za mądralę!... -
 876     3, 33|             cisnęli na swoich zagonach kiej mrówki, dyć ledwie się już
 877     3, 33|               miał kto grunta kupować, kiej ledwie na życie starczyło?~
 878     3, 33|              dawnemu. Bogać ta poszło, kiej chłopaki odmówiły matce
 879     3, 33|              starą.~Mogła to zapobiec, kiej Jagna mimo próśb i błagań
 880     3, 33|                jeszcze nie wiada było, kiej się Antkowa sprawa odbędzie
 881     3, 33|                się podobało, a nieraz, kiej do miasta pojechała, cały
 882     3, 33|              ptaszkowie i skrzypice, a kiej na to oczymgnienie ustawali,
 883     3, 33|              to oczymgnienie ustawali, kiej słowiki tak się zaniesły,
 884     3, 33|              głosy podrywały się razem kiej te stada gołębie i krążąco,
 885     3, 33|              gwiazdy rosą roziskrzoną, kiej się zaczęli rozchodzić.~
 886     3, 33|             cicho, że ani spostrzegła, kiej się zapodział w nocy.~Późno
 887     3, 33|        skarciła go, spać wypędzając.~- Kiej przychodzi, do koni zagląda,
 888     3, 34|          chałup do cna nie przewiędły, kiej któregoś dnia rankiem najniespodziewaniej
 889     3, 34|               cieniów, że jeno czasem, kiej ją wiater ozdarł, słońce
 890     3, 34|             Słyszane to rzeczy! Jakże, kiej to chto chłopu dał co z
 891     3, 34|          puścili me do niego. Bóg wie, kiej go obaczę.~- Może i prędzej,
 892     3, 34|                i na wieś się wybierał, kiej Hanka z wielką nieśmiałością
 893     3, 34|          kłosów, toczyły się skłębione kiej wody, raz po raz zakolebały
 894     3, 34|          ziemię i poddawały się w tył, kiej stado źrebców dęba stających.
 895     3, 34|          zbierał się wyjść od Weronki, kiej na topolowej we srogiej
 896     3, 34|                to, wójt chory, że leży kiej baran? - pytał ktoś zaglądając
 897     3, 34|               wóz wdygowali, spity był kiej świnia!~- Jezus, tego jeszcze
 898     3, 34|                    Jeszcze by! kobieta kiej łania, że nie wiada, czy
 899     3, 34|              obejściach, a psy ujadały kiej wściekłe, wybiegając aż
 900     3, 34|            cicha poredzając.~Wieś była kiej wymarła; nie rozlegały się
 901     3, 34|               gorzałki raz i drugi, aż kiej się podcięli, swoje jął
 902     3, 34|       bezwładnie, piasek parzył w nogi kiej zarzewie, zaś ze ścian ściekały
 903     3, 34|      dobrodziejem na procesji, biegały kiej oparzone jedne do drugich
 904     3, 34|       Sygnaturka akuratnie się ozwała, kiej cały dom wyszedł. Józka
 905     3, 34|              nim na pięcie.~- Galanto, kiej ta biała gąska! - odrzekł
 906     3, 34|         gospodyni też się rozczapierza kiej ten indor! - szeptał wyglądając
 907     3, 34|                zstępował ze schodów. A kiej się jako tako ustawili do
 908     3, 34|         trzęsło się i mieniło w oczach kiej wrzątek - na burzę się zbierało.~
 909     3, 34|               spotniały był i czerwony kiej burak, ale obchodzili z
 910     3, 34|               nowe pieśnie.~A czasami, kiej naród ździebko ustawszy
 911     3, 34|             kolebać i rozdzwaniać.~Zaś kiej skończyli przed ołtarzami,
 912     3, 34|              zmówić się ze znajomkami, kiej pociemniało z nagła, daleki
 913     3, 34|               wyszło i dwóch pacierzy, kiej słońce jęło się zatapiać
 914     3, 34|          naszemu!~I nosił się po izbie kiej ten rozhukany źrebiec, pokrzykując
 915     3, 34|                pobok:- A wali kulasami kiej cepem: jeszcze mu się rozlecą! -
 916     3, 34|                   Zaczynaj, Grzela, to kiej wrony na deszczu tak siedzita!~
 917     3, 34|              nie ulękną! Wykurzymy ich kiej lisów z jamy.~- A juści,
 918     3, 34|         wiekować tam nie będziemy, ale kiej nas wypuszczą, to la Miemców
 919     3, 34|               Mateusz rzekł:~- Prawisz kiej w kościele, jakbyś z książki
 920     3, 34|        muzykantów krzykać i w tany iść kiej wicher.~Juści, co zaraz
 921     3, 34|                naraję... młodą, jedrną kiej rzepa! Postaw, bracie, półkwaterkę... ~
 922     3, 35|                albo borgowań, ale szło kiej po grudzie; starsi drapali
 923     3, 35|        rozniesły! - klął Mateusz. - To kiej sroki na deszcz krzyczą
 924     3, 35|           przekonał, gdyż o zmierzchu, kiej ludzie zaczęli ściągać z
 925     3, 35|                na te chmurki białe, co kiej gęsi błąkały się po niebie
 926     3, 35|         kobiety odwracały się plecami, kiej przechodziła, a poniektóre
 927     3, 35|                 teraz cała wieś ucieka kiej od zapowietrzonej, a nikto
 928     3, 35|           pokryły twarz, potem zbladła kiej ściana, oczy się przyćmiły
 929     3, 35|               wypełniać błyskami, biły kiej słupy serdecznego ognia
 930     3, 35|              straszną radość; chodziła kiej opita, całowała cięgiem
 931     3, 35|         Zrobili to prawie bezwolnie, a kiej znowu Szymek rozparł się
 932     3, 35|             matczyne słowa śmignęły go kiej biczem; że zakipiał, wyprostował
 933     3, 35|            znajdę!~Skoczył do skrzynki kiej ryś, jednym szarpnięciem
 934     3, 35|       wniebogłosy. Oganiał się jeszcze kiej od muchy uprzykrzonej, nie
 935     3, 35|                matka dopadała go znowu kiej ta suka rozjuszona i prała,
 936     3, 35|           oddawać zaczął. Sczepili się kiej psy i taczając się po izbie,
 937     3, 35|             próbując rozdzielić - cóż, kiej przypięła się do niego niby
 938     3, 35|                chycił za boki i rzucił kiej ocipką na izbę; potoczyła
 939     3, 35|                się od nóg Jagusinowych kiej węże pręgowate, cienie się
 940     3, 35|              że wziąłby ją był na ręce kiej to dzieciątko i z nieopowiedzianą
 941     3, 35|            chcecie zostać, a głupiście kiej but dziurawy! - dorzucił
 942     3, 35|              poszanuje!~- Doi ją i doi kiej głodną krowę, to i nie dziwota,
 943     3, 35|              swojemu wijąc się w kupie kiej przydeptane gadziny.~- Cicho,
 944     3, 35|           gadziny.~- Cicho, psiekrwie, kiej naród do was mówi! - zaklął
 945     3, 35|             wysunął się przed Niemców, kiej wilk błyskając zębami.~-
 946     3, 35|                wy chceta wojny! Dobra, kiej wojna, to wojna! Mata za
 947     3, 35|             pogrozy latały nad głowami kiej kamienie, już się wyciągały
 948     3, 35|           gospodarki można by wykrajać kiej plastry miodu, jedna w drugą;
 949     3, 35|                bych się wparł w ziemię kiej drzewo i niech mu kto poredzi,
 950     3, 36|               się był sinawą modrością kiej śliwa dojrzała, gdy Hanka
 951     3, 36|                łakomie za się oglądał, kiej ten kot odegnany od mleka.~
 952     3, 36|                 kępy olch widziały się kiej krze dymiące, rzeka przebłyskiwała
 953     3, 36|             oblane rosami, a rozpalone kiej człowiek w gorączce, i kładły
 954     3, 36|             pożogi tumanem, żar buchał kiej z pieca straszliwego, najsłabszy
 955     3, 36|             dziedzic boją się chłopów, kiej o zgodę zapobiega?...~-
 956     3, 36|               co? W polu? - powtarzał, kiej go znowu ułożyli na pierzynie. ~-
 957     3, 36|      przytomnie, to całe godziny leżał kiej trup. Siedziała przy nim
 958     3, 36|                 rozdzianych do koszuli kiej te siodłate bociany, obsiadły
 959     3, 36|          robota, a pod każden wieczór, kiej sczerwienione słońce kłoniło
 960     3, 36|             zawrzało krzykiem ptactwa, kiej wszystkie zboża i trawy
 961     3, 36|              zagrały żabimi rechotami, kiej buchnęły zapachy, jakby
 962     3, 36|              się gęsto kopice i stogi, kiej te kumy podufałe przysiadając
 963     3, 36|               jasne ślepie, błyszczące kiej szklane gały, chodziły za
 964     3, 36|             tak na wskroś przewiercały kiej zimne noże,~Na próżno się
 965     3, 36|              błyskały światła chałup i kiej świętojańskie robaczki mrowiły
 966     3, 36|             wypatrując w ciemnościach, kiej ją doszedł znad stawu jego
 967     3, 36|                ze sobą i potaczała się kiej pijana. Ciemnościom powiadała
 968     3, 36|                się coraz wyżej, leciał kiej ptak wlekący wskroś pustek
 969     3, 36|          Jagusine oddechy trzepały się kiej skrzydła motyle.~Noc musiała
 970     3, 36|                i dusza mu się chwiała, kiej płomień nie mający się czym
 971     3, 36|                 wody stawu polśniewały kiej lustra, wieś leżała w głębokim
 972     3, 36|              mu się wszystko w pamięci kiej suchy piasek w garściach,
 973     3, 36|             kołek i ująwszy go oburącz kiej widły i z nasrożoną twarzą
 974     3, 36|               i wlekły się nad zbożami kiej przędze, obtulając je niby
 975     3, 36|               rozkrzewione, zieleniały kiej łąki w płowych przesłonach
 976     3, 36|               i trosk - jak dycha mać, kiej przylegnie wpośród dzieciątek,
 977     3, 36|                 Łapa chodził za nim, a kiej ptak jaki spłoszony zerwał
 978     3, 36|                morze pól, ginął w nich kiej ptak zabłąkany lub kiej
 979     3, 36|                kiej ptak zabłąkany lub kiej dusza odlatująca ze ziemie -
 980     3, 36|            zbędnych zabiegów.~A potem, kiej już noc ździebko zmętniała,
 981     3, 36|                dziać: niebo poszarzało kiej zgrzebna płachta, księżyc
 982     3, 36|      Przygłuchło naraz dokoła, dopiero kiej znowu ruszył posiewać ociężałą
 983     4, 37|             tak ciskał się do drzwi, a kiej mu otworzyli, tak szarpał
 984     4, 37|              się na całą wieś.~Dopiero kiej Jambroż nadszedł, wypędził
 985     4, 37|     rozdziewając zmarłego. - Kostucha, kiej się jej spodoba, ułapi cię
 986     4, 37|              izby i stanęła w pośrodku kiej wryta, nie mogąc wykrztusić
 987     4, 37|                rządziła jak zwykle, że kiej przylecieli kowalowie, całkiem
 988     4, 37|                wisiały. Wzdychał jucha kiej miech, pacierze trzepał
 989     4, 37|           zajadlej śmigając nad stawem kiej oszalałe, zaś po drogach
 990     4, 37|              za umarłego, roznosił się kiej to ptasie ćwierkanie wraz
 991     4, 37|        czarniawe jęczmiona polśniewały kiej ta woda głęboka, zaś jasnozielone
 992     4, 37|              zaświergotała w powietrzu kiej ten ptaszek.~- Za Twoją
 993     4, 37|               przypominki chlasnęły ją kiej te parzące pokrzywy. - Prawda,
 994     4, 37|           dawne urazy i żale opadły ją kiej te złe, rozszczekane psy.~
 995     4, 37|             ostatni głowinę strudzoną; kiej ten ptak na wyraju, nim
 996     4, 37|         pogwary wzdychliwe trzęsły się kiej te przejmujące siąpania
 997     4, 37|            biegał dokoła chałupy i wył kiej ten głupi.~Nad całą wsią
 998     4, 37|             wójtowa rozczapierzała się kiej indyczka, gotowa zrobić
 999     4, 37|              się przy umarłym.~Dopiero kiej przedzwonili na nieszpory,
1000     4, 37|             powrócił, ale sam.~- Hale, kiej się bojałem przystąpić,