Tom, Rozdzial

1001     4, 37|               i krzepić miłosiernie, a kiej go zagadnęły o pogrzeb i
1002     4, 37|             bydło spędzali z pastwisk, kiej powróciły do chałupy.~Przed
1003     4, 37|              był czynił, zorze ostygły kiej te ordzewiałe blachy przysypywane
1004     4, 37|        złocistą światłością zachodu.~A kiej się już do cna zrobił wieczór
1005     4, 37|               śpiewali przy Borynie, a kiej się rozeszli, ostał jeno
1006     4, 37|        śpiewali zrazu rozgłośnie, alej kiej ustał wszelki ruch i zwaliła
1007     4, 37|               przecykając nawet wtedy, kiej Łapa przychodził i z cicha
1008     4, 37|                najgrubsza, migocąc się kiej to złote ostrze.~Aż szary,
1009     4, 37|             one wysmukłe, gibkie malwy kiej dzieuchy chyliły się przez
1010     4, 37|            dobremu.~Rozczerwieniła się kiej burak i krzyknęła porywczo:~-
1011     4, 37|           malował na niej biały krzyż, kiej Jagna stanęła we wrotniach
1012     4, 37|            zmizerowana ci była i blada kiej ten opłatek, a tak żałośliwa,
1013     4, 37|              się to z dobrą godzinę, a kiej skończyli, rumor powstał,
1014     4, 37|     kościotrupem załomotała na wietrze kiej ten ptak straszliwy i poniesła
1015     4, 37|                bezgraniczna żałość, że kiej te dymy gryzące snuły się
1016     4, 37|                 łacińskie słowa padały kiej grudy przemarzłej ziemi,
1017     4, 37|           zrezygnowani, szarzy i mocni kiej te głazy widne na miedzach,
1018     4, 37|               na dróżkę ku smętarzowi, kiej go dopędził dziedzic, wysiadł
1019     4, 37|            zboża stały ze stron obu.~A kiej księża skończyli śpiewać,
1020     4, 37|               płaczem:~- Prawdę powiem kiej na spowiedzi; a to nie poredziłem
1021     4, 37|          puścił z obejścia, przychwycą kiej te wilki.~Kawałka żelaza
1022     4, 37|        rozgniewał się jeszcze barzej i kiej nie tupnie nogą a krzyknie:~-
1023     4, 37|           odeszli wraz z dziedzicem, a kiej spuścili w dół trumnę i
1024     4, 37|         zwyczajnie bywa po pochowku.~I kiej oklepali mogiłę, a nad nią
1025     4, 37|                przerywając jeno wtedy, kiej kowal puszczał flachę w
1026     4, 37|              napitku, gdyż w południe, kiej już niejeden jął się oglądać
1027     4, 37|           płakać się wszystkim chciało kiej na tym kazaniu.~Gwar się
1028     4, 37|             tłukła się po swojej izbie kiej ten ptak po klatce i co
1029     4, 37|          chałupie było jak w grobie, a kiej obrządzili gospodarstwo
1030     4, 38|             się coraz bardziej palące, kiej lipeckie dzwony, ile ich
1031     4, 38|          jakoby ta dziewka poniektóra, kiej ją rozeprze kochanie lebo
1032     4, 38|             Ciągnęli rzędami, podobnie kiej te gęsi, mieniąc się jeno
1033     4, 38|                wyżej a wyżej i płynęło kiej ptak złocisty po modrym,
1034     4, 38|                rozniebieszczoną strugą kiej wody, ale już z wolna grążyło
1035     4, 38|             miedze i rowy, co migotały kiej te wstęgi kwietne szczodrze
1036     4, 38|               całą wsią. Naród szumiał kiej bór rozkolebany. Kobiety
1037     4, 38|                naród porzucił zabawy i kiej wezbrany potok lunął do
1038     4, 38|             właśnie wychodził ze mszą, kiej dopiero Hanka z Józką nadeszły,
1039     4, 38|             wisiało w martwej cichości kiej ta szklana tafla rozpalona
1040     4, 38|           zalane pożogą rozżarzyły się kiej ogień migocąc białawymi
1041     4, 38|               Dopiero w czas procesji, kiej kościół zatrząsł się od
1042     4, 38|               zatrząsł się od śpiewań, kiej jęły walić chorągwie, a
1043     4, 38|                rozpalone mury kościoła kiej ta rzeka wezbrana. Czerwony
1044     4, 38|                       Zaś po procesji, kiej znowu wzięli odprawiać nabożeństwo
1045     4, 38|                odprawiać nabożeństwo i kiej znowu głosy organów zahuczały
1046     4, 38|               Poglądali w naród hardo, kiej te zbóje.~- Pludraki ścierwie!~-
1047     4, 38|        pociotki!~Posypały się wyzwiska kiej kamienie.~- A co, na czyjem
1048     4, 38|                wytracili co do jednego kiej psy wściekłe...~Przejechali
1049     4, 38|            miętki naród, na oko chłopy kiej dęby, a spuścisz pięść,
1050     4, 38|               krzyknął ostro:~- Głupiś kiej but! Na paskudnika pozdychały,
1051     4, 38|                se społecznie basowali, kiej jakiś księżyk w białej komży
1052     4, 38|      czterdzieści groszy położyła; zaś kiej przystanął przed Jagusią
1053     4, 38|        galancie.~- Matka się też puszy kiej ten indor.~- Już od Wielkiej
1054     4, 38|           pokazał.~- Cóż mu ta Boryna, kiej on z wdową przyjacielstwo
1055     4, 38|            trudno chłopakowi wzbronić, kiej mu już obmierzły dziewczyne
1056     4, 38|       umyśliłem... Co wama mam ciężyć, kiej dobre ludzie wspomogą...
1057     4, 38|            głodem, a sama to se używam kiej dziedziczka. Tak się ano
1058     4, 38|              środkiem drogi, grubachny kiej kłoda, i kijaszkiem macał
1059     4, 38|              nie całowali po rękach.~- Kiej dziedzicowy syn! Jak się
1060     4, 38|                ale że patrzeli w niego kiej w tęczę, odwrócił oczy i
1061     4, 38|              chciał.~Stanęła naprzeciw kiej wryta, zapatrzona w niego
1062     4, 38|               ich spotkały i rozbiegły kiej sparzone.~Wzdrygnęła się,
1063     4, 38|           miała na oczach.~- Widzi się kiej ten świątek! - szepnęła
1064     4, 38|         Szymkowe zapowiedzie?~- A cóż, kiej chce się żenić, to niech
1065     4, 38|              matki strony nie trzymaj, kiej się mnie krzywda dzieje.~-
1066     4, 38|          uważasz.~- I tak me już noszą kiej psy tę zdechłą owcę.~- To
1067     4, 38|             nim zdążyła.~- Już buczysz kiej to cielę! - rzucił odwracając
1068     4, 38|         deliberowali.~- Prawda, sprawa kiej złoto, ale czy na to komisarz
1069     4, 38|               radoście. Bajdurzyli też kiej pijani, śmiejąc się, bijąc
1070     4, 38|          pięścią w stół - a to krzyczą kiej Żydy w szabas! Chciałem
1071     4, 38|           zapalczywie, jaże się spocił kiej mysz, kowal też sielnie
1072     4, 38|               Rzeknijcie swoją prawdę, kiej nasza widzi się wam cygaństwem.~-
1073     4, 38|              roztrząsało się po polach kiej ten nieustający chrzęst
1074     4, 38|            rosą, zaś ze sadów tryskały kiej niekiej ptasie głosy, jakoby
1075     4, 38|               granie, to oganiając się kiej niekiej różańcem zasłuchał
1076     4, 38|      dobrotliwie:~- Weź tę dziesiątkę, kiej tak galancie wyciągasz nutę.~
1077     4, 38|                ten obraz święty, pijąc kiej miody najsłodsze każdy dźwięk
1078     4, 38|             radość błyskała w twarzach kiej to słońce. Przysiadł wreszcie
1079     4, 38|            rozbierać, serce się tłukło kiej oszalałe, paliły ją oczy,
1080     4, 38|                Była cała w dreszczach, kiej błyskawice kłębiły się w
1081     4, 38|                te gębusie i modlić się kiej do tego cudownego obrazu.
1082     4, 39|               ławkę.~- A zadrzyj ogona kiej cielak i leć! - zgromiła
1083     4, 39|           odrywając oczy od różańca.~- Kiej me tak cosik spiera w dołku
1084     4, 39|         ślepiami za jaskółkami, której kiej niekiej śmigały po kościele
1085     4, 39|      powiedzieć.~Nie wyszło i Zdrowaś, kiej przyleciał zadyszany z brewiarzem
1086     4, 39|               się przecież nie pogryzą kiej psy przy podziale. Mawiam
1087     4, 39|            wiśni, a zboża biły o płoty kiej wody wzburzone.~Chałupy
1088     4, 39|               się przygarście ździebeł kiej te powyrywane brody żydowskie.~
1089     4, 39|              ogon, to rypnie z miejsca kiej ogier.~- Śmiejcie się na
1090     4, 39|             stadzie kacząt pływających kiej te żółciuśkie pępuszki;
1091     4, 39|              Dominikowa czapirzyła się kiej kwoka i cosik poszeptywała
1092     4, 39|            wróci, to się podzielita.~- Kiej tam on wróci, a tak przeciech
1093     4, 39|            rozum mają. Wyście harowali kiej wół, to sprawiedliwie należy
1094     4, 39|       szydliwym prześmiechem. Poleciał kiej oparzony i natknąwszy się
1095     4, 39|           odparła zniechęcona:~- Hale, kiej to nie po naszemu pisane
1096     4, 39|               Jaguś rozczerwieniła się kiej burak i chociaż palił ją
1097     4, 39|               Wójtowa wywarła już gębę kiej wrótnię i zjątrzona do żywego
1098     4, 39|                się tera czepiała ludzi kiej rzep psiego ogona.~- W czym
1099     4, 39|            Wójtowa wyleciała z chałupy kiej oszalała, ale zawróciwszy
1100     4, 39|            złość się w niej rozsrożyła kiej pożar, już była gotowa na
1101     4, 39|              dawałaś... goniłaś za nim kiej ta rozciekana suka... kiej
1102     4, 39|             kiej ta rozciekana suka... kiej ta... - tchu jej zbrakło,
1103     4, 39|              nim latałam, ja! Cyganisz kiej ten pies! Wszyscy ano wiedzą,
1104     4, 39|               przed nim oganiałam! Dyć kiej piesek skamlał pode drzwiami,
1105     4, 39|       wypowiedzieć! A tyś mu obmierzła kiej ten stary, utytłany łach,
1106     4, 39|         kochania, jaże mu się odbijało kiej po starym sadle, że jeno
1107     4, 39|           jakoś straszna, zła i groźna kiej ta chmura trzaskająca piorunami.~
1108     4, 39|             miłosierdzia i rozgniatały kiej tego mizernego robaka; waliła
1109     4, 39|          mizernego robaka; waliła się, kiej drzewo podarte piorunami,
1110     4, 39|            siedziała na jednym miejscu kiej ta zmartwiała ptaszka, której
1111     4, 39|             prędzej poniesła w pole.~A kiej ostała sama i uspokoiła
1112     4, 39|              sześć morgów pola rzuciła kiej ten pęknięty garnek! Jakże!
1113     4, 39|              Józczyne jazgoty, dopiero kiej zabrali rzeczy na wóz, podniesła
1114     4, 39|                wygonić. Rozpuściła się kiej dziadowski bicz, bo ktoż
1115     4, 39|             bicz, bo ktoż jej co zrobi kiej stara z proboszczem za pan
1116     4, 39|             zapadł, już na wsi huczało kiej w ulu kumy leciały do kum
1117     4, 39|               tłuk, że ganiacie za nią kiej te psy, że każdy by do niej
1118     4, 39|          strach im słońca. A bych była kiej Magda z karczmy i robiła
1119     4, 39|               Dobrze go cosik ugryzło, kiej się tak bzdycy! - myślała
1120     4, 39|               tylko rzekła o Grzeli:~- Kiej pomarł, to wam jego część
1121     4, 39|                 że cały dzień chodziła kiej błędna, pełna trwóg i najgorszych
1122     4, 39|          powiedzieli...~- To i dobrze, kiej wraca, największa pora! -
1123     4, 40|               się wiater przedmuchując kiej niekiej.~W izbie było duszno
1124     4, 40|           poduszki zdały się rozpalone kiej blachy, że jeno przewracała
1125     4, 40|               dobre parę pacierzów, bo kiej przecknęła, noc już była
1126     4, 40|          stąpania, przywarła w miejscu kiej trusia, pilnie przezierając
1127     4, 40|              już przed samym wschodem, kiej wyniesione niebo całkiem
1128     4, 40|             wschodu!~- Wydzieracie się kiej sroka na deszcz. Cała wieś
1129     4, 40|              nocy gorąco i tytłają się kiej świnie.~Słońce właśnie co
1130     4, 40|          ziemie uginały się pod nogami kiej rzemienne pasy, zaś gdzieniegdzie
1131     4, 40|               osty puszczały się gęsto kiej las.~- Czego człowiek nie
1132     4, 40|                i mgły opadły do znaku, kiej dopiero ode wsi zaczęły
1133     4, 40|        prasnęła motyczką i porwała się kiej ptak do lotu, ale się w
1134     4, 40|                się w ramiona wszystka, kiej to utęsknione dzieciątko.~
1135     4, 40|           piersi jakieś słowo, padając kiej to ważne ziarno i kiej ten
1136     4, 40|         padając kiej to ważne ziarno i kiej ten kwiat pachnący weselem
1137     4, 40|                kładły mu się pod stopy kiej psy, zdając się na wolę
1138     4, 40|             już me we wszyćkim słuchaj kiej ojca. Nie bój się, srogi
1139     4, 40|                i całować.~- Ani mi się kiej śniły takie cudności - szepnęła
1140     4, 40|            szczęścia. Czuwała nad nimi kiej kokosz nad pisklętami. Wyniesła
1141     4, 40|          przykazywałam Pietrkowi? Cóż, kiej me nie słuchał.~Zaczęła
1142     4, 40|    przechwalając dużym przychowkiem, a kiej i to obejrzał, rozpowiedała
1143     4, 40|               łyskając oczami, dopiero kiej mu zapis podała, ośmiał
1144     4, 40|              mokro siali! Spyskał rolę kiej świnia! A żeby cię, jucho;
1145     4, 40|             grubą i kłosy niby baty.~- Kiej bór idzie! Ojcowego to jeszcze
1146     4, 40|          ziemniaków ruchali się ludzie kiej mrówki, zaś jeszcze wyżej,
1147     4, 40|               ważył się chwilę i spadł kiej piorun we zboża...~Antek
1148     4, 40|             siadając z powrotem - cóż, kiej i jastrząb musi się pożywić
1149     4, 40|              niby w czas Podniesienia, kiej dusza gdziesik się wzniesie
1150     4, 40|               kopyt i bił ponad topole kiej chmura, w zaczerwienionych
1151     4, 40|             ostawał już za wszystkimi, kiej go dojrzał Witek i przyleciał
1152     4, 40|                ją wypędziła z chałupy! Kiej ta zadra mi uwięzła, kiej
1153     4, 40|              Kiej ta zadra mi uwięzła, kiej ta boląca zadra: Ale co
1154     4, 40|                 trzymały me i trzymały kiej wilki! Ani sposób było się
1155     4, 40|                dźwignąć się do roboty, kiej przyleciał kowal skarżąc,
1156     4, 40|               jak z gospodarzami, a te kiej pastuchy od gęsi! Już się
1157     4, 40|              wszyscy byli za jednym, a kiej przyszło się podpisywać,
1158     4, 40|            naród pobłąkany i zgłupiały kiej barany, a nie ma go komu
1159     4, 40|                  rzuciła przez okno.~- Kiej lepiej wiecie, to mówmy
1160     4, 41|             ziemia i powietrze prażyło kiej żywym ogniem, że już ruchać
1161     4, 41|                mój dziadźka we wojsku, kiej me przy uczeniu pierwszy
1162     4, 41|               hi!...~- Hale, bogać ta, kiej rychło sprzykrzyła mi się
1163     4, 41|                ani myśląc posłuchać, a kiej go jakimś słowem barzej
1164     4, 41|              to przelatuje przez żywot kiej bez sito.~- Płone! widzisz
1165     4, 41|                sadu i warował przy nim kiej pies.~- Chude, sama serwatka -
1166     4, 41|                śmietany, poczekaj.~Zaś kiej się nałożył do syta i brał
1167     4, 41|               z gruchaniem na ganek, a kiej je spędzała, doszedł ją
1168     4, 41|            wzięła się znowu do roboty, kiej bociek hycnął na ganek,
1169     4, 41|               gwałtownie gardzielem, a kiej go już doganiała, bych zdzielić
1170     4, 41|                bo czerwona i rozpalona kiej ogień.~- A przynieś ze sobą
1171     4, 41|               za nią i ze żyta mignęła kiej niekiej konopiasta głowina.~
1172     4, 41|              Możecie obaczyć, piaskiem kiej kot nie zagarniam. ~- Pyskacz
1173     4, 41|             się w cień na kraju lasu i kiej wilk zgłodniały wyjadał
1174     4, 41|            trwożniej i niespokojniej - kiej matka nawet wyklina dzieci,
1175     4, 41|                westchnął oblizując się kiej kot do mleka.~- Już i Maciej
1176     4, 41|          Piekło tam i tyla. W chałupie kiej po pochowku, jaże mrozi
1177     4, 41|                przyginał się w jarzmie kiej wół, dawał się wszystek
1178     4, 41|        rozwrzeszczana i rozczapierzona kiej kokosz.~- A to wydzierasz
1179     4, 41|            Ogarnij się, a to wyglądasz kiej nieboskie stworzenie!~-
1180     4, 41|            roboty będę się przybierała kiej do kościoła, juści.~Popatrzył
1181     4, 41|             huczał ogień i było gorąco kiej w piekle. Michał właśnie
1182     4, 41|           chciał wstawić się za mną!~- Kiej prosisz, to pomówię, jeszcze
1183     4, 41|               na tartaku robota wrzała kiej w ulu, traczka już szła
1184     4, 41|                   Że to człowiek słaby kiej ten paździerz, bele co go
1185     4, 41|                jeno miał co kłaść...~- Kiej obiecuję, to jakbyś już
1186     4, 41|             Jakże, dać się to pod nóż, kiej ten cielak rzezakowi?~-
1187     4, 41|                przyjacielskie powiadki kiej ryba przynętę i dławił się
1188     4, 41|                 tak i dotąd tam siedzi kiej ten słup, że nawet Nastusi
1189     4, 41|               siekierę i zakatrupię ją kiej psa.~- Głupiś! bajanie ostaw
1190     4, 41|              jak by mu pomóc, ale cóż, kiej nic z tego nie wychodziło,
1191     4, 41|             pijany radosną nadzieją.~A kiej się ździebko uspokoił, zaczęli
1192     4, 41|               wrzaskliwy głos Hanki, a kiej niekiej jazgotliwe odszczekiwanie
1193     4, 41|                 Zawahał się znowu, ale kiej Łapa zaskomlał przy nim
1194     4, 41| niedowierzająco.~- I jak jeszcze! A to kiej ten głupi co dnia wisiałem
1195     4, 41|               takiś przódzi był zły! A kiej cię brali, to aniś spojrzał
1196     4, 41|       Rozpłakała się nagle i rzewliwie kiej dzieciątko.~- Jakże cię
1197     4, 41|             tera ludzie patrzą na mnie kiej na tego psa...~- Ja cię
1198     4, 41|             się z nią wyrabia. Dopiero kiej się już całkiem poczuła
1199     4, 41|          całkiem poczuła w jego mocy i kiej jął rozgniatać jej wargi
1200     4, 41|                to już wydrzeć smokowi, kiej ściskał, jaże tchu brakowało
1201     4, 41|           minutę ostatniej radości.~Bo kiej znowu siedli przy sobie,
1202     4, 41|          złością:~- Aleś me zniewolił, kiej ten zbój, no!~- Nie mojaś
1203     4, 41|              tej myśle uciekania z nią kiej pijany płota i kiej pijany
1204     4, 41|                nią kiej pijany płota i kiej pijany też plótł, ogarnięty
1205     4, 41|                Rozżarł się na te słowa kiej pies i syknął urągliwie:~-
1206     4, 41|         wychodzić...~- A żebyś skapiał kiej ten pies! - skoczyła w pola
1207     4, 41|               jak leciała przez zagony kiej cień i przepadła pod sadami;
1208     4, 41|         deliberacje i szły przez niego kiej te wiośniane, pachnące zwiewy
1209     4, 41|            Antek jeszcze nie spał, zaś kiej biały dzień jął mu zazierać
1210     4, 41|              nie uczesanych włosach.~- Kiej się udało ze zwózką, to
1211     4, 41|         gospodarka szła jak najlepiej, kiej cięgiem był zły, chmurny,
1212     4, 41|               cichy, strapiony, smutny kiej noc jesienna i ani się gniewał,
1213     4, 41|             Wszyscy siedzieli cichuśko kiej te przytrwożone trusie.~
1214     4, 41|             ani jednego słowa, dopiero kiej w końcu zapowiedział, jako
1215     4, 42|               się nad staw.~Wieś spała kiej zabita, nawet pies nie zaszczekał,
1216     4, 42|           litanię.~- Tłuką się po nocy kiej Marek po piekle - pomyślał,
1217     4, 42|             śpikiem.~Już pola szarzały kiej wody szeroko rozlane, a
1218     4, 42|            zerwał się na nogi.~- Dzień kiej wół, pora na robotę - szepnął
1219     4, 42|          oddawam, sierota! pomóż! Dyć, kiej ten ostatni, na ciężki wyrobek
1220     4, 42|                ciężkie taczki pchał je kiej piórko, hardo tocząc oczami
1221     4, 42|          sitowia i trzciny burzyły się kiej młode bory. Słowem, ziemia
1222     4, 42|            radości, jaże serce biło mu kiej młotem i gardziel zatykało.
1223     4, 42|                błota ją pewnie ulepisz kiej jaskółka!~- A z drzewa i
1224     4, 42|             matce, dyć się żrą ze sobą kiej te psy. Torba zapowietrzona,
1225     4, 42|                 wielce się sfrasował i kiej przysiedli pod żytem, jął
1226     4, 42|             rzekł:~- Prawda, że haruje kiej wół, ale trza by mu ździebko
1227     4, 42|             sam, i robił niestrudzenie kiej ten koń w kieracie, nie
1228     4, 42|            bujnie, wesoło, rozgłośnie, kiej ten potok nabrany zwiesnową
1229     4, 42|            nabrany zwiesnową mocą.~Ale kiej przetańcował raz i drugi,
1230     4, 42|              Nastuś! Nastuś! - skoczył kiej wilk do dziewczyny, przycapił
1231     4, 42|                wszystkim, mrucząc jeno kiej niekiej:~- Loboga, tego
1232     4, 42|            Mówili, co głupawy, a on ci kiej ten ksiądz najmądrzejszy! -
1233     4, 42|         sielnie, drugich poganiając, i kiej skończyli w sobotę po południu,
1234     4, 42|                 pogroziła ze złością i kiej chłopak wziął się przybierać
1235     4, 42|                nią, użyj se choć tyla, kiej ci matka wzbronili żeniaczki,
1236     4, 42|           hardo potoczył ślepiami.~Zaś kiej już sami ostali, Nastusia
1237     4, 43|                o to żałośnie.~Ale cóż, kiej się tak pogarszało, że Jagustynka
1238     4, 43|              bez znaku, jak Nastusi.~- Kiej tak swędzi, mój Jezu! To
1239     4, 43|              podawał, czuwając nad nią kiej kokosz, bo Hanka ostawiła
1240     4, 43|           Szeptała cisnąc go do piersi kiej dzieciątko, a głaszcząc
1241     4, 43|              drzwiami na Łapę, dopiero kiej pewnego razu przyniósł jej
1242     4, 43|               w nos nie dziobnęła, zła kiej pies.~- Cie, nawet się nie
1243     4, 43|               większych szkód, dopiero kiej się już prawie do cna uspokoiło
1244     4, 43|            lamentowała biegając dokoła kiej ta rozgdakana kokosz; więc
1245     4, 43|              tym skrzyczał Kozłową, że kiej pies kopnięty wróciła pod
1246     4, 43|              zastanawiał, dyć go znała kiej niedojdę, któren trzech
1247     4, 43|               Odbiegła go rozsrożona i kiej burza wpadła do chałupy,
1248     4, 43|                 Był już późny wieczór, kiej się znalazła z powrotem,
1249     4, 43|              dumaniach, co ją oprzędły kiej pajęczyny i wraz poniesły
1250     4, 44|               a tylko jeden wójt latał kiej oparzony, wyglądał na drogę
1251     4, 44|           przednówku? Mogli to płacić, kiej niejednemu już i na sól
1252     4, 44|            reszta zaś narodu, splątana kiej grochowiny, poroztrząsała
1253     4, 44|            boją, ten mu najmilejszy!~- Kiej są strażniki, to naczelnika
1254     4, 44|          stronę, właśnie jako ten bór, kiej zamietliwy wiater powieje.~
1255     4, 44|              że to pisarz miał brzucho kiej bęben.~Pisarz jeno zaklął,
1256     4, 44|             Mateusz.~Kowal skręcił się kiej przydeptana glista i odmruknąwszy
1257     4, 44|             nie, wyprą się wszystkiego kiej judasze i jeszcze starszyznę
1258     4, 44|             niego gęstwą i zakrzyczeli kiej na wściekłego psa, na próżno
1259     4, 44|                jak bywało pod te roki, kiej się to panowie buntowały;
1260     4, 44|               A jeszcze nie odzipnęli, kiej wójt przykazał wziąć się
1261     4, 44|                 gdy ktosik wrzasnął:~- Kiej nie rozumiemy!~- Czytać
1262     4, 44|                wyrywać się pierwszy.~- Kiej tak, uchwalmy prędko podatek
1263     4, 44|           jakowychś dumaniach, że jeno kiej niekiej kiwnął głową jakby
1264     4, 44|              się im wygadać do woli, a kiej mu się widziało, co mają
1265     4, 44|                puszczą i za stodołę.~- Kiej takie wielmożne, to niech
1266     4, 44|               świniom, bych zaśpiewały kiej skowronki! - huknął Antek,
1267     4, 44|                nadał ustawę i tam stoi kiej wół, co szkoły i sądy mają
1268     4, 44|              spozierając na strażników kiej wilk na kondle, że ostawali
1269     4, 44|          przekpiwań latały nad głowami kiej kamienie. Jakby ich zły
1270     4, 44|            porządku, i takoż na darmo. Kiej te rozjuszone indory skakały
1271     4, 44|             pod okapem, jaże zahuczała kiej bęben, wtedy ludzie oprzytomnieli
1272     4, 44|               z gęby nie puścił, stali kiej mur patrząc w niego spokojnie.~
1273     4, 45|            pałaszem macał, ale dopiero kiej doszli ostatniej chałupy,
1274     4, 45|        przytrzymać odciepnął ich precz kiej kondle, uskoczył w bok pod
1275     4, 45|              chałupę, wyszczerzył zęby kiej wilk i trząchając kijem
1276     4, 45|             czterem... a kły powybijam kiej psom. Czego chcecie ode
1277     4, 45|           zabijania.~Strażnicy stanęli kiej wryci, gdyż chłop był ogromny,
1278     4, 45|             głupi, myślał, co me wezmą kiej psy zająca. To za mój opór,
1279     4, 45|                jeszcze cały i spotniał kiej mysz.~Przez drewniane ogrodzenie
1280     4, 45|             powywierane okna czerniały kiej jamy, a na słupiastym ganku
1281     4, 45|                 opadł na taczki, blady kiej trup i ledwie dyszący.~Antek
1282     4, 45|           ślepie na wierzch wylazły, a kiej Antek zwolnił nieco kroku,
1283     4, 45|        złotówkę cukierków la dzieci, a kiej mu Żyd jął dziękować, burknął:~-
1284     4, 45|          korzeniami zalegała w poprzek kiej trup. Cichuśko było, rzeźwo
1285     4, 45|                 a chce mu się zabawiać kiej dzieciak - szepnął z politowaniem
1286     4, 45|       rozpoznając jej twarz wyschniętą kiej ziemia.~- Jeno już Pańskiego
1287     4, 45|               cierpliwie onej godziny, kiej kostucha zapuka i powie:
1288     4, 45|              tak se gaworzyła starucha kiej ta zasypiająca ptaszka,
1289     4, 45|            rękami i sczerwieniwszy się kiej wiśnia uciekła do chałupy.~-
1290     4, 45|                tak jakoś zesromana, że kiej wzięła nalewać mleko, ręce
1291     4, 45|              niego ani słowa i dopiero kiej poszedł, odprowadziła go
1292     4, 45|              lubego dygotu, jak wtedy, kiej patrzała na niego przez
1293     4, 45|             jej same spływały z oczów, kiej ziarna pełne, ważkie i przeczyste.~
1294     4, 45|                 jaki to świat śliczny, kiej się nań patrzą rozmiłowane
1295     4, 45|             nią babie spojrzenia ostre kiej pazury i jadowite kieby
1296     4, 45|                trop w trop za Jagusią, kiej te gończe za zajączkiem.~
1297     4, 45|                tam zresztą obchodziło; kiej mogła w każdej porze obaczyć
1298     4, 45|            Jasio był w domu, że nieraz kiej zasiadał z bliska i kiej
1299     4, 45|               kiej zasiadał z bliska i kiej poczuła na sobie jego spojrzenie,
1300     4, 45|               nagrzane, jasne noce, że kiej jeno matka zasnęła, wynosiła
1301     4, 45|            Dusza się w niej trzepotała kiej te skry słońca nad polami,
1302     4, 45|                skry słońca nad polami, kiej ptak rozśpiewany wysoko
1303     4, 45|         szeroką miedzą ku wsi czytając kiej niekiej książkę, to błądząc
1304     4, 46|               nich.~Zbiły się w kupę i kiej gęsi powyciągały szyje nasłuchując
1305     4, 46|              to ją zaraz cosik tknęło, kiej dojrzała bryki, jak to...~-
1306     4, 46|            odrywając oczów, aż dopiero kiej przed nim stanęli.~- Rocho
1307     4, 46|               Pasyjką, skoczył do nich kiej ryś i jął je pilnie przeglądać.~-
1308     4, 46|             Pietrek przyjechał z boru, kiej dopiero wyszli; Antek wziął
1309     4, 46|          piersi a całując po głowinach kiej ten ociec rodzony, ale że
1310     4, 46|             serce spięło się męką, ale kiej spomniał Jasia, podniesła
1311     4, 46|            któren się im teraz widział kiej ten święty Pański. Siedział
1312     4, 47|          drewna wystrugana czy co? Ale kiej już musi odpowiadać, to
1313     4, 47|            redzili, wywołał go zaraz i kiej odeszli spory kawał drogi,
1314     4, 47|               ostrożnie.~- Cóż z tego, kiej nie odpisała się u rejenta.~
1315     4, 47|            Jasiem organistów lata pono kiej suka - dodał z rozmysłem.~-
1316     4, 47|               cisnęła mu się do piersi kiej dzieciątko i przez łzy lejące
1317     4, 47|                on stoi na środku blady kiej ściana... skoczył do mnie
1318     4, 47|          Jaśkowego kija, to się wijesz kiej ta przydeptana glista! A
1319     4, 47|                smarkul to był jeszcze, kiej Jaśka wzieni do wojska,
1320     4, 47|             postu. A Mateusz zwietrzył kiej pies i dalejże bakę świecić,
1321     4, 47|             paniczku - uśmiechnęła się kiej rozbudzone dziecko.~Chciał
1322     4, 48|               Zaperzył się zapalczywie kiej młody kogut.~- Nie będę
1323     4, 48|                zielona, ale ziarno już kiej pieprz.~- Trza by ci jutro
1324     4, 48|           warem kipiące słowa, buchały kiej płomienie, a niekiedy przez
1325     4, 48|             się do brewiarza, ale cóż, kiej chociaż uparcie powtarzał
1326     4, 48|               roziskrzona gwiazdami, a kiej niekiej wsadzał zdumioną
1327     4, 48|            pacierzom, że ani wiedział, kiej Jambroż pokusztykał do dom,
1328     4, 48|               nie zapomniała.~Ale cóż, kiej śpik prawie się go nie imał,
1329     4, 48|               podwórze czuwała nad nim kiej kokosz, póki się dobrze
1330     4, 48|             mylił się w śpiewaniach, a kiej ciało prowadzili na smętarz,
1331     4, 48|           Pobladła na płótno i stanęła kiej wryta, zaledwie już wierząc
1332     4, 48|                płomieniami i wybuchnął kiej słońce.~Jasiowi również
1333     4, 48|                 rzuciła mu ją pod nogi kiej zbłąkaną ptaszkę i modlitewną,
1334     4, 48|          niewolę.~Jasio rozdygotał się kiej listek wstrząsany gwałtowną
1335     4, 48|         ołtarza żegnał odchodzących, a kiej się wywalili przed kościół,
1336     4, 48|              to matka, to drugie, cóż, kiej tylko jedno wiedziała, że
1337     4, 48|                rozpaczą, oczy świeciły kiej studnie niezgłębionej boleści.~
1338     4, 49|     wytrzymania, Jagusia bowiem łaziła kiej nieprzytomna i o Bożym świecie
1339     4, 49|                   Hale, szukać obcego, kiej Szymek gotowy... żeby mu
1340     4, 49|            Głupiś! Nie wyciągaj szyją, kiej do cię nie piją! - warknęła
1341     4, 49|                nad wieczorem zburzona, kiej ta noc jesienna, spłakana
1342     4, 49|              do nikogo, aż po kolacji, kiej ostała sama z Jagusią, przywarła
1343     4, 49|               wypędzić na bory i lasy, kiej tę zarazę!~- Wypędzić !
1344     4, 49|               całej wsi się przeciwić! Kiej wszystkie, to wszystkie!~
1345     4, 49|            czas na pokaranie! - ryczał kiej byk, jaże mu oczy wyłaziły
1346     4, 49|              niezgorzej, że już wrzało kiej na jarmarku.~Tylko Antek
1347     4, 49|                przy szynkwasie chmurny kiej noc, z zaciętymi zębami,
1348     4, 49|             pyski, a obcasami tratować kiej to paskudne robactwo i tak
1349     4, 49|            Wiesz o Jagusi? - blady był kiej trup i cały dygotał.~- A
1350     4, 49|             przeszkadza, trza wyplenić kiej zły chwast - mówił w nim
1351     4, 49|             ostatnie żałoście i myśli, kiej lute kąśliwe wichry, owiały
1352     4, 49|           stado.~Wdarli się do chałupy kiej burza, jaże zadygotały ściany,
1353     4, 49|             była zaparta w alkierzu, a kiej wyrwali drzwi, stała przytulona
1354     4, 49|                nawet głosu, blada była kiej trup, a w oczach szeroko
1355     4, 49|       przekleństwa posypały się na nią kiej grad po stokroć zabijający~
1356     4, 49|       przygarście piachu, a ona leżała kiej kłoda, zapatrzona jeno w
1357     4, 49|              na dobre, niebo posiniało kiej wątroba, kurz zakotłował
1358     4, 49|              wszystkie strony i rycząc kiej byki zjuszone, rypnęły w
1359     4, 49|        wszystek świat, a ślepe i nieme kiej dola człowiekowa. I trwało
1360     4, 49|              było bez chmur i modrzało kiej opłukane, ziemia polśniewała
1361     4, 49|              miedze i polne drożyny.~A kiej sygnaturka zaświegotała
1362     4, 49|              żniwny dzień potoczył się kiej to pszeniczne złoto i dzwonił
1363     4, 49|             pszeniczne złoto i dzwonił kiej złotem ciężkim, źrałym ziarnem.~
1364     4, 49|             jeno przygięty nad zagonem kiej wół, w pocie czoła pracował. ~
1365     4, 49|            żniwne dnie toczyły się już kiej koła rozmigotane złocistymi
1366     4, 49|         zasypiał nad miską wieczorami, kiej pościągali z pól, Lipce
1367     4, 49|          takich żniwnych, złotych dni, kiej już zwozili jęczmiona, przechodził
1368     4, 49|           chwalił, tabaką częstował, a kiej mu jaki grosz kapnął niespodzianie,
1369     4, 49|          zbywali.~Dopiero na Podlesiu, kiej przysiadł pod figurą odzipnąć
1370     4, 49|              Jakże Dominikowa?~- A też kiej trup, jeno przy niej przesiaduje.