Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |              Przysłonił ręką oczy i patrzył pod słońce - drogą od lasów
 2     1, 2 |         całodzienną pracą srodze, i patrzył teraz na staw, na drugą
 3     1, 2 |             sobie i głęboko w głowę patrzył, coby czego nie prześlepić
 4     1, 3 |          Zajrzał do stodoły i długo patrzył na wiszącą u belki krowę ~-
 5     1, 3 |         oknem i rozkładał papiery a patrzył na sędziów, jak stanęli
 6     1, 4 |             góry, wyzywająco prawie patrzył na świat, na ludzi wchodzących
 7     1, 4 |         obiecywał poprawę... A Kuba patrzył w dobrodzieja, jak w obraz
 8     1, 4 |            legł znowu na brzuchu, i patrzył na spętane konie, że zbiły
 9     1, 4 |         papierosa, zapalił i ponuro patrzył przed się...~Nie mówił on
10     1, 7 |             ją za rękę i tak gorąco patrzył w oczy, aż się dziewczyna
11     1, 7 |       wesoło pogadywał i rad na nią patrzył, taka piękna dzisiaj była
12     1, 10|             jak była przyszła, a on patrzył pustym wzrokiem w noc i
13     1, 10|            ją nauczał, a przez okno patrzył, czy ich na moście nie widać.~-
14     1, 10|             nagie, bezlistne drzewa patrzył za staw, hań, na Jagusiną
15     1, 10|        zadzie i ogłupiałym wzrokiem patrzył, aż wreszcie zerwał się,
16     1, 11|            cicha, a w oczy miłośnie patrzył, na ludzi już nie bacząc,
17     1, 12|             owsem...~Milknął wnet i patrzył bezmyślnie w poczerniałe
18     2, 13|           nożęta dłonią nagrzewaną, patrzył ponuro w ogień i wzdychał;
19     2, 13|             nie myślał, w jutro nie patrzył, ino się po tych mękach
20     2, 13|      zasiekł, wsparł się o ścianę i patrzył na wrony, co się zleciały
21     2, 13|              skamieniał zgoła, jeno patrzył za nimi... wychylali się
22     2, 13| utrudzającym chodzie pod wzgórze... Patrzył wciąż w jej oczy, stały
23     2, 13|             ludźmi, ale choć pilnie patrzył, nie rozeznał nikogo.~-
24     2, 14|            szeroko otwartymi oczami patrzył w tamtej oczy, w Jagusine
25     2, 15|    wyrychtowałem mu dom, że na dwór patrzył, aż mnie za to chciał swatać
26     2, 15|          padł na worki i bezmyślnie patrzył w długą, czerwona smugę
27     2, 16|         nagła stanął przed oczami i patrzył z taką żałością, z takim
28     2, 18|        wsparł na krowie, pochylił i patrzył w nią tak z bliska, aż jego
29     2, 19|          zapamiętał, na nic już nie patrzył, z niczym się nie krył,
30     2, 20|          boleśnie i w pułap uparcie patrzył.~- Nie Jagusina to wina,
31     2, 24|          przystawał gdzieniegdzie i patrzył na wieś, zatopioną w mrokach,
32     2, 24|             jeno światełkami okien, patrzył zdumiony, jakby ją po raz
33     2, 25|             kwękał, na księżą oborę patrzył i zmiłowania Pańskiego wyglądał -
34     2, 25|          musiał otworzyć i z trwogą patrzył na walącą się ciżbę, wchodzili
35     3, 34| rozkołysanych zbożach, i za ptakami patrzył.~Zaś przed chałupą i pod
36     4, 37|          łzy obcierał, a w oczy nie patrzył. Wziął się Jambrożowi pomagać
37     4, 37|     zaglądać w Borynową siną twarz; patrzył w niego dzień mgławy, zaglądały
38     4, 37|     medytował i w sobie rozważał, a patrzył smutnie po ziemiach zielonych,
39     4, 38|        dojrzał, ale on jeno w niebo patrzył pokryte gwiazdami, to cosik
40     4, 41|            poleciała na kapuśnisko.~Patrzył za nią łakomie i przejęły
41     4, 42|       przeciągał strudzone koście i patrzył na chałupę z niespodziewaną
42     4, 42|         czegoś i hardo, zaczepliwie patrzył w ludzi i po pustym kościele.
43     4, 44|       stójka i chyciwszy się komina patrzył w dal.~- Józek, a zamknij
44     4, 48|            Ale przy kolacji uparcie patrzył w talerz, unikając matczynych
45     4, 48|         stronę; włóczył się po wsi, patrzył na kowali grzmiących młotami,