Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |      dnie kotliny, dokoła stawu, leżała wieś i grała w słońcu jesiennymi
 2     1, 2 |        opłotki, bo wójtowa osada leżała trochę w głębi.~W oknach
 3     1, 4 |          tak słabo, że ino smuga leżała na powybijanej podłodze,
 4     1, 5 |       gdy pszenica już we worach leżała na wozie wtoczonym do stodoły
 5     1, 6 |          na kapuśniskach.~Pustka leżała na błotnistej, rozmiękłej
 6     1, 6 |          dusza - jako ta ziemia. Leżała w jakichś głębokościach
 7     1, 7 | okopconych belek; na środku izby leżała kupa czerwonej kapusty,
 8     1, 12|     czerwieniły się plamy krwi i leżała okrwawiona siekiera, a taczalnik
 9     2, 13|  spopielałe zarzewia, a na ziemi leżała głęboka cichość i chłód
10     2, 17|           ni się porwać z łóżka; leżała nieruchoma, w odrętwieniu
11     2, 17|       modliła się nawet, książka leżała nie otwarta, różaniec tkwił
12     2, 19|       albo i pijany - a to Hanka leżała żebrząc miłosierdzia.~-
13     2, 24|   zamarła w niej dusza od męki i leżała jako ten trup nagi, śmiercią
14     3, 27|        pasiatoczerwonej pościeli leżała jego sina, obrosła twarz,
15     3, 27|    Jagusia i tak nie przecknęła; leżała ano na bok, twarzą na izbę,
16     3, 29|          zapasek, żal się taił i leżała troska chmurna jako to niebo
17     3, 30|          żółtymi plamami okrytą. Leżała ledwie dychając, stara zaś
18     3, 31|         pono. Juści, że całe dni leżała w samotności, tyle jeno
19     3, 31|      Borynów, Hanka, która znowu leżała czując się chorą, rzekła
20     3, 32|         i czyste, tylko niegdzie leżała jakaś biała chmura, kieby
21     3, 32|   kwiatów przytrząśniętych. Wieś leżała niżej, jakby we dnie michy
22     3, 35|         że kiejby kwietna wstęga leżała wskroś zbóż zielonych; nędzne
23     3, 36|        nocy.~I w Borynowej izbie leżała senna cichość, świerszcz
24     3, 36|    polśniewały kiej lustra, wieś leżała w głębokim milczeniu, jedne
25     4, 37|        co niby okrwawiona chusta leżała na skłonie wyżni. Kajś niekaj
26     4, 37|          próżna żywiącego dechu, leżała jakby prześmiechając się
27     4, 37|          nie wiadomo kaj...~Wieś leżała w głębokim śpiku i jakby
28     4, 40|      rozcież wywarte, ale wszędy leżała niezgłębiona cichość śpiku.
29     4, 43|    bowiem biedactwo od tygodnia, leżała po drugiej stronie chałupy
30     4, 43|        krosty padną na wątpia.~I leżała samotnie w przyćmionej izbie
31     4, 43|         odeszła do roboty.~Józka leżała cicho, zasłuchana w brzęki
32     4, 43|        Baś!~I jakby zasnęła, tak leżała spokojnie, Witek odszedł,
33     4, 43|         rozchód masła i jajek.~I leżała se tak dobrzejąc z wolna
34     4, 45|         pomdlałe.~Upalna cichość leżała w powietrzu, a nikaj nie
35     4, 45|     ciężko jak owoc dostały... i leżała bezwładnie wezbrana jakąś
36     4, 47|          rozcież chałupy.~Jagata leżała w sieniach pod progiem,
37     4, 47|        niej dopiero po południu, leżała w łóżku całkiem przytomna,
38     4, 47|         razu, i już cały wieczór leżała cichuśko, dopiero kiedy
39     4, 47|         spozierając na Jagatę... Leżała z różańcem w ręku, jeszcze
40     4, 47|        odzywała się do nikogo.~I leżała se godnie, po gospodarsku,
41     4, 47|          roiła przez całe życie. Leżała pełna cichej dumy i nieopowiedzianej
42     4, 48|      książki przy zmarłej, która leżała nakryta płachtą; na poręczy
43     4, 48|        wstąpił do Kłębów. Jagata leżała już z całą paradą na środku
44     4, 49|      nieszczęsna ponad wszystko, leżała jakby już nie słysząc ni
45     4, 49|        przygarście piachu, a ona leżała kiej kłoda, zapatrzona jeno