Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |        wójtów, że mu się ta myśl strasznie udała, bo jakże, gospodarz
 2     1, 10|      podniósł pięść i tak zaklął strasznie, tak pogroził, aż Roch zbladł
 3     1, 11|        po niej wodził, bo mu się strasznie udała.~Poczerwieniała mocno,
 4     2, 14|    ogromna, cicha i bolesna, tak strasznie bolesna, że nawet płakać
 5     2, 16|     rozdzierała duszę, co ją tak strasznie rozdrażniło, że przysiadła
 6     2, 17|       blada była, roztrzęsiona i strasznie smutna.~Mróz był zelżał
 7     2, 18|         drzewa trzęsły się jakoś strasznie, strach go przejął taki,
 8     2, 21|         w żywe mięso, ramiona ją strasznie bolały, a zaś ten węzeł
 9     2, 21|         wlec się będzie, zawsze. Strasznie się jej dłużyło, droga jakby
10     2, 22|          i na zatracenie skazał!~Strasznie bluźnił przeciw boskiemu
11     3, 27|           o wszystkich we wsi?..~Strasznie się jej wiedzieć chciało,
12     3, 27|     ratunku!... - krzyknął naraz strasznie, wyprężył się i padł w tył,
13     3, 29|         złapać.~Sczerwieniła się strasznie, ale bojała pytać.~Rocho
14     3, 30|   wstrzymując. Juści, że się jej strasznie ckniło!~Cóż, że święta czuć
15     3, 31| proboszczem, tak i nie powrócił. Strasznie mierziło się jej to leżenie,
16     3, 32|        jego rany młodymi pędami. Strasznie tur było jakoś i pusto,
17     3, 33|       Nie, nie! - poczerwieniała strasznie i cicho jęła prosić: - Nie
18     3, 33|         zmilkła, zrobiło się jej strasznie żałośnie, że to ludzie mają
19     3, 34|  Podlesiu!~Zdumieli się wielce i strasznie rozradowali taką możliwością,
20     3, 35|         postąpił na izbę i rzekł strasznie spokojnie, bodąc ją rozgorzałymi
21     3, 35|      rumowiska, ale chociaż była strasznie poparzona, nie bacząc na
22     3, 36|   wnosilim go na noc, bo w izbie strasznie gorąco.~- Jakże tam z matką?~-
23     3, 36|       unosiły i świeciły jednako strasznie i tak ciągnące nieprzeparcie,
24     4, 37|   widziało się tak jakoś pusto i strasznie cicho, jaże Józka buchnęła
25     4, 37|        pokrapiał.~I śpiewali tak strasznie, tak rozpacznie i tak jękliwie,
26     4, 40|        zmogła - szepnęła gorąco, strasznie rada z pochwały.~- Chwat
27     4, 40|       nie zarządził.~Pokraśniała strasznie, rada pochwale.~- Jeno Pietrkowi
28     4, 41|    wszystkim świecie! - jęknął i strasznie zapragnął jeszcze raz ją
29     4, 41|         niech Jankiel powie...~- Strasznie daleko! Jak to iść, wszyćko
30     4, 43|      lasem i swawolą, ale tak go strasznie rozżaliła Józina choroba,
31     4, 43|        oswojoną wiewiórkę, która strasznie do śmiechu skakała po izbie,
32     4, 43|      taką chyżością i tak gdzieś strasznie daleko, jaże dech w piersiach
33     4, 45|        zadawał się z pastuchami!~Strasznie chciało mu się jechać, ale
34     4, 45|  rozbierze. Zrobiło mu się jakoś strasznie, ale nie poredził się oderwać
35     4, 45|      parło ją cosik za nim i tak strasznie ponosiło, że aby się nie
36     4, 45|  śpieszyła się niby to do matki; strasznie bowiem lubiała naglądać
37     4, 45|      ptak przeleciał nad nimi.~- Strasznie dzisiaj gorąco! - zauważył,
38     4, 45|           tak szło do serca.~Ale strasznie gorąco było w tym zaciszu,
39     4, 47|      wolna, zatargała nim nagła, strasznie szarpiąca zazdrość o Jagusię,
40     4, 48|         palące dychania, było im strasznie dobrze i radośnie, obojgu
41     4, 48|          matką i z drugimi, była strasznie zmizerowana, trzęsła się
42     4, 49|        obca i dziwnie przykra, i strasznie rozwrzeszczana.~Prawda,
43     4, 49|         duszno było na świecie i strasznie gorąco, niebo wisiało nisko,
44     4, 49|         psa - groził i tak jakoś strasznie patrzał gotując broń jakby