Tom, Rozdzial

 1     1, 10|       chciał, a zechcę, to w ten mig zapiszę wszystko...~- Jak
 2     1, 10|             Wynośta mi się w ten mig z chałupy, żeby ni śladu
 3     1, 11|         na ganku, a Boryna w ten mig wyszedł, drzwi na rozcież
 4     2, 15|         Mateusz się porwał w ten mig do niego, ale nim mógł zmiarkować
 5     2, 16|       się - i wszystko się w ten mig zatrzymało w miejscu...
 6     2, 18|         rozeznał.~- Bieżyj w ten mig i dowiedz się, gdzie stanął!~-
 7     2, 18|         cały świat, zaraz, w ten mig, a poszłaby tam, z nim!...
 8     2, 19|        haraku z esencją, a w ten mig, bo przetrącę! - krzyknął.~-
 9     2, 19|        dojrzysz z osobna i w ten mig rozeznasz: dąbek-li to,
10     2, 19|  kochanie w niej wzbierało, że w mig zapominała o wszystkim.~
11     2, 19|        chycić za rękę, ale w ten mig Antek zakręcił w miejscu
12     2, 23|      trzasnęła zapałka i ogień w mig rozbłysnął po słomie, zatrzepał
13     2, 25|             Borowy właśnie w ten mig trzasnął Borynę kolbą przez
14     3, 28|  wierzgając kulasami, wtedy mu w mig przysiadł na brzuchu, nożem
15     3, 28|      taką mocą, że Pietrek w ten mig poleciał w podwórze.~- A
16     3, 29|     ludzi do szarwarku, by w ten mig jechali naprawiać drogę
17     3, 29|      niechby chłopy wróciły, a w mig byłoby inaczej...~Czekali
18     3, 29|     przenieść do mojej komory.~W mig też przenieśli; chciała
19     3, 31|        powiesić się któremu, a w mig to robią.~- Złodziejski
20     3, 31|        wyprowadzili złodzieje.~W mig cała wieś się zleciała przed
21     3, 31| bogatszych kwaterować.~Tak ano w mig wszystko rozporządził, że
22     3, 32|       gęsi na staw, ta się w ten mig rzuciła z nowiną do sąsiadów,
23     3, 32|           Zwiesna przeciek, to w mig przesycha - wtrącił swoje
24     3, 33|        kaj popadło.~Bartek w ten mig skoczył na pomoc swojej.~
25     3, 34|           Juści, co po wsi w ten mig się rozgłosiło o pomordowanych,
26     3, 34|          do Borynów; droga się w mig zapchała, jaże płoty trzeszczały,
27     3, 34|    gdziesik w bory; całe niebo w mig posiniało niby wątroba,
28     3, 34|      poszła taka nawałnica, że w mig położyła zboża, rzeka wezbrała,
29     3, 35|        izbę jak długa, ale w ten mig się zerwała i chyciwszy
30     3, 36|       chociaż rzęsisty deszcz, w mig wypity przez spieczoną ziemię,
31     3, 36|       piesku, pora siać...~Ale w mig i o tym przepomniał; rozsypywało
32     4, 37|      płachtą przykryli.~Że zaś w mig rozniesło się po wsi, to
33     4, 39|     głosem:~- Wynoś mi się w ten mig, a nie, to cię każę parobkowi
34     4, 39|      parobkowi wyrzucić... W ten mig! - dodała nieustępliwie.~
35     4, 39|      zwłaszcza Hanka.~A po wsi w mig się rozniesły te nowiny,
36     4, 40|          ptak do lotu, ale się w mig opamiętała, opuściła podkasany
37     4, 40|  nawołując się po swojemu, ale w mig się pokryły, gdyż cała banda
38     4, 41|         chciało się lecieć, to w mig uwinęła się z robotą i nim
39     4, 41|      Któren Rocho? - zrozumiał w mig i znacznie się uspokoił.~-
40     4, 42|     przeszła ta krótka noc.~Że w mig ostał z obcych jeno Jambroż
41     4, 43|    Buchnęły płomienie a dymy i w mig cała stodoła stanęła w ogniu,
42     4, 44|        do jednego niewoląc, że w mig się o tym rozniesło między
43     4, 44|     pośrodku ciżby, ale chłopi w mig ich ścisnęli między sobą,
44     4, 46|          w dybkach wędrował!~I w mig się rozniesło, jak chcieli,