Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |        tyle upadku!... Przez sito wszyćko leci, przez sito...~- Ale
 2     1, 3 |      mycia.~- Dyć zara, zrobi się wszyćko, zrobi! - I spocony, nieprzytomny,
 3     1, 3 |             Niby u mnie?... Zarno wszyćko dokumentnie rzeknę, z czego
 4     1, 3 |    przyszła ze sołtysem i zabrała wszyćko...~- Wszystko?... a cały
 5     1, 3 |          wójtuje, a ona wv garści wszyćko dzierży.~Milczeli znowu
 6     1, 6 |     córuchno... co?...~- A nic... wszyćko mi zarówno... każecie, to
 7     2, 25|          za ciebie! Wycierzpiałem wszyćko, przeniosłem, nawet i na
 8     3, 28|      chory tu ano leży, a jego to wszyćko...~- Ale wy będziecie jedli.~-
 9     3, 28|      rządzi za niego i jego głową wszyćko stoi. A potem będzie, jak
10     3, 29|      teraz górą i z taką mocą, że wszyćko się ruchało: i sady, i płoty,
11     3, 30|      zachciewa, ale godzić się na wszyćko muszę, bo pójdzie se we
12     3, 31|       Obyczajny był naród, bo tak wszyćko grzecznie chwalili, a każdej
13     3, 33|           twój z wojska, to i tak wszyćko musi się wydać! - rzekła
14     3, 34| ochłodzonym powietrzem; pachniało wszyćko po deszczu, a już najbarzej
15     3, 35|        oczu! Nic tu twojego, moje wszyćko, ani jednego zagonu ci nie
16     4, 37|     ptaszek.~- Za Twoją to sprawą wszyćko na świecie, mój Jezu kochany!
17     4, 38|   przyjacioły, kto jeno ślepie na wszyćko roztwierał szeroko, kto
18     4, 38|          nie obiecanki. U rejenta wszyćko nam odpisze. Weźta ino sobie
19     4, 38|        organistę byłbyś zdatny!~- Wszyćko wygram, wszyćko, nawet i
20     4, 38|         zdatny!~- Wszyćko wygram, wszyćko, nawet i takie dworskie,
21     4, 39|         worku!~- Lepiej wy znacie wszyćko niźli ja sama! - wyrzekła
22     4, 40|      nawinęła, poszła w podwórze.~Wszyćko tam stojało na rozcież wywarte,
23     4, 40|          wszystkim pamiętała i na wszyćko miała sposobną radę.~A skoro
24     4, 40|        Człowiek to jak ta świnia, wszyćko musi swoim ryjem pomarać! -
25     4, 40|            Rocho powiadał, jak to wszyćko szło składnie w gospodarce.
26     4, 40|         wyczekująco, ale on sobie wszyćko poukładał w głowie po porządku,
27     4, 40|           to kużden człowiek musi wszyćko dochodzić swoim rozumem!
28     4, 40|       spytała nieśmiało.~- Byłem, wszyćko dobrze, Hanuś, że i sam
29     4, 40|      Mateusz ozwał się smutnie:~- Wszyćko bez to, co naród pobłąkany
30     4, 41|      ostatnich cięgiem chorzeje i wszyćko ostało na tej boskiej Opatrzności.~-
31     4, 41|      sprawa, co ją wspomnę, to mi wszyćko z rąk leci, że nawet żyć
32     4, 41|     Strasznie daleko! Jak to iść, wszyćko ciepnąć, ostawić dom, dzieci,
33     4, 41|         Antek, zaraz, niech no se wszyćko w myślach ułożę...~- Obaczycie,
34     4, 41|          co? - buchnął groźnie. - Wszyćko bez ciebie! Wszyćko! - szeptała
35     4, 41|    groźnie. - Wszyćko bez ciebie! Wszyćko! - szeptała coraz bardziej
36     4, 42|           okno będzie, i komin, i wszyćko, co ino potrza. Obaczysz,
37     4, 45|          dziećmi na ogrodzie... A wszyćko było utrafione do wiersza,
38     4, 47|         pod swoją opiekę i już mu wszyćko wyśpiewała.~- Nie ta, to
39     4, 47|           zupełnie nowe trzewiki, wszyćko śmiertelne wiano, użebrane
40     4, 49|      odburknął hardo:~- Bo ciepnę wszyćko i pójdę se we świat! Wypędziliście
41     4, 49|           dygotał z niespokoju. - Wszyćko musi iść po swojemu, wszyćko.
42     4, 49|      Wszyćko musi iść po swojemu, wszyćko. Trza orać, by siać, trza
43     4, 49|          Lipcach siedzi, przeciek wszyćko na jego głowie, bo ja muszę