Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |            dobrodzieja, jak w obraz święty, i aż mu dziwno było, że
 2     1, 6 |        zdziwiona.~- Wędrownik ci to święty, od grobu Jezusowego idzie.
 3     1, 10|      wykrzyknęła Hanka.~- A cóż to, święty czy co? Prosili, powiedział;
 4     1, 11|           się obciera, to myśli, że święty!~- Niechaj se uszy kapotą
 5     1, 12|        chwałę Pańską, w ten kościół święty, nieśmiertelny, Boży! Gdzie
 6     2, 14|    pierwszym kółku, to Matka Boska, święty Jan, Pan Jezus, a w drugim
 7     2, 14|         Dzieciątko Jezus na sianie, święty Józef, Matka Boska, a tu
 8     2, 14|        wyspowiadała i ten Sakrament święty wzięła, że ostro zabrała
 9     2, 16|             którą jak w ten obrazek święty patrzał!~Nawet teraz oto
10     2, 16|       światło czyste jako ten ogień święty, pleniący złe, jako sakrament.~
11     2, 16|          każdą krową, czyniła krzyż święty między rogami, a wtykała
12     2, 16|              serca przenikał strach święty, jakoby w kościele podczas
13     2, 17|              w rozmodlone śpiewy, w święty spokój ekstazy i piła takie
14     2, 17|           się mocno.~- Weźcie mnie, święty Szczepan dzisiaj, roboty
15     2, 22|            się jej widział jako ten święty z obrazów zeszły, boć i
16     3, 26|                Jezus Maria, Józefie święty! - jęknęła, jako słup stając
17     3, 30|            zdawało, jakoby ten głos święty z ziemie wychodził albo
18     3, 32|       zwiesny, objawił się majestat święty!...~Wraz też ksiądz odczytywał
19     3, 36|      biedoty.~Rachowali jeno, co na święty Jan muszą przyjść deszcze
20     4, 37|                Głupia! dziedzic nie święty! - popatrzył jeszcze na
21     4, 37|          puka i skamle żałośnie, aż święty Pietr zapyta:~- Któżeś to
22     4, 37|           jeno ozewrzyjcie wrotnie, święty Pietrze, bych mnie ozgrzało
23     4, 37|            onej tułaczce ziemskiej.~Święty Pietr ozwarł nieco, ale
24     4, 37|             boska... Nie ludzie to, święty Pietrze, nie boskie stworzenia,
25     4, 37|           się dzieje? - przerwał mu święty Pietr.~- Indziej też nie
26     4, 37|            w lipeckiej najgorzej.~A święty Pietr jął w palce trzaskać,
27     4, 37|        swoich poczciwie bronić, ale święty Pietr rozgniewał się jeszcze
28     4, 38|             i czuło się w powietrzu święty dzień odpustowy; święto
29     4, 38|            w niego niby w ten obraz święty, pijąc kiej miody najsłodsze
30     4, 39|    przyjdziecie?~- Kiedy? A może na święty nigdy. Tak mi już wieś mierznie,
31     4, 42|             radość dnia, co jak ten święty pacierz wionął z każdego
32     4, 43|          chałupę i tyla wspomaga!~- Święty prosto człowiek, że już
33     4, 45|        człowieczej szczęśliwości:~- Święty! Święty! Święty!~A nieraz
34     4, 45|            szczęśliwości:~- Święty! Święty! Święty!~A nieraz i msza
35     4, 45|    szczęśliwości:~- Święty! Święty! Święty!~A nieraz i msza się skończyła,
36     4, 45|         dziękczynienia i radości:~- Święty! Święty! Święty!~Hej, jaki
37     4, 45| dziękczynienia i radości:~- Święty! Święty! Święty!~Hej, jaki to świat
38     4, 45|          radości:~- Święty! Święty! Święty!~Hej, jaki to świat śliczny,
39     4, 46|           Jakże, wypędzisz go! taki święty człowiek, taki dobrodziej!~-
40     4, 46|           im teraz widział kiej ten święty Pański. Siedział pod krzyżem,
41     4, 46|          się z nich nie wyniesie ów święty, utęskniony Kościół... A
42     4, 46|     ochfiary, aż nadejdzie ów dzień święty, dzień zmartwychwstania,
43     4, 46|        wszystkiego, ale przejął ich święty ogień, serca sprężyły się