Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         szybki deskę, że zachodnie światło krwawym brzaskiem zalało
 2     1, 2 |      wodzony przez psa; czerwonawe światło szczap ostro opływało jego
 3     1, 2 |            świerczyny i czerwonawe światło zapełniało ogromną, mroczną
 4     1, 2 |        drzew, i siał przez gałęzie światło na staw, i zaglądał w okna
 5     1, 3 |      szepnął, przyjrzawszy się pod światło szarym zagonom, ordzawionym
 6     1, 4 |          by słyszeli, że zbiera na światło, Kuba powstał, rzucił mocno
 7     1, 4 |            czerwone przedzachodnie światło tak słabo, że ino smuga
 8     1, 4 |       przyjrzał się buteleczce pod światło, stuknął nią mocno.~- Dajcie
 9     1, 4 |            mrok gęstniał, zapalili światło, muzyka raźniej się ozwała
10     1, 7 |         jej nie puszczał.~- Zapalę światło! - zawołała, że to się już
11     1, 7 |           i szła do komina zapalić światło, bojała się, żeby ich tak
12     1, 10|            uciec od niej.~A bystre światło biło z jej chałupy, jasne
13     1, 12|           żebra, prześwitywały pod światło...~Już nie zasypiał, bo
14     2, 13|         szybki biło białawe, zimne światło śniegów; lodowe, smutne
15     2, 14|       przyjaźnie, rozjaśnił więcej światło w lampie wiszącej, pomógł
16     2, 14|            siedzieli, też jaśniało światło i ktosik chodził koło obór,
17     2, 14|          zapaskę i przeglądała pod światło ze czcią i trwogą jakąś.~-
18     2, 14|       kamień wosku do kościoła, na światło przed wielki ołtarz.~Ulżyło
19     2, 14|    ogarnęła izbę, tylko księżycowe światło lało się przez zamarznięte,
20     2, 16|      dufnością i brały w siebie to światło czyste jako ten ogień święty,
21     2, 16|  przeżuwały glamiąc powoli, ale na światło i głosy jęły postękiwać,
22     2, 16|        książce, rozkrążał tak mdłe światło i gałęzie świerków tak przysłaniały,
23     2, 19|           pół izby zalewało krwawe światło szczap, których Żyd cięgiem
24     2, 19|      wypierał się przeglądając pod światło flaszkę, by mu prawdy z
25     2, 20|            takim miejscu, że i pod światło nie rozpoznał.~Tak i w chałupie
26     2, 21|         tam nie przedzierał, nawet światło jeno z trudem sączyło się
27     2, 21|       jakieś głuche szumy.~Zgasiła światło i szepcząc pacierze zaczęła
28     2, 24|    chałupie Dominikowej błyszczało światło do późna, powiadali, że
29     3, 26|         ogłuchła, zapalili w izbie światło i jęli się z wolna do snu
30     3, 26|       wyniesła swoje torbeczki pod światło wyjmując z wolna różne różności,
31     3, 27|         jaja i przepatrywać je pod światło.~- Leda godzina kluć się
32     3, 27|          ciekące, otwierały się na światło niby te dzioby pisklęce...~
33     3, 28|        zmierzchu, gdy już zapalili światło, zabrali się pośpiesznie
34     3, 30|          spać wszyscy legli gasząc światło, że ino koło garnków z wieczerzą
35     3, 30|        zawdy mrocznej, widno było, światło buchało dziurą, że łacno
36     3, 32|        kostki zapadali. Osłaniając światło rękoma; rozwłóczyli się
37     3, 36|          będą zdrowi, byle jeno na światło nie wychodzili.~- To pono
38     3, 36|           sień zalewało księżycowe światło, przed progiem spał Łapa,
39     4, 37|          to motyl leciał wprost na światło, to jaskółka zbłądziła świergocąc
40     4, 38|        okno, rozebrał się prędko i światło zgasło...~Noc padła na jej
41     4, 39| Nieboszczyk był szczodrym i czy na światło, czy na mszę, czy na inne
42     4, 46|         trochę podnosił ostrze pod światło, a strzygł ślepiami na wszystkie