Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |       drugiej stronie ognia.~- Ze świata, a skądże by, gospodarzu? -
 2     1, 7 |      prosił.~- Wróciłeś to już ze świata? - rzekła stara, jakby go
 3     1, 7 |           Mateusz przywędrował ze świata, zaraz się tu zaczną muzyki
 4     1, 7 |          Skąd on jest?~- Skąd? Ze świata szerokiego, abo to kto wie? -
 5     1, 7 |         grobu Jezusowego był, pół świata zeszedł i cudów tyla widział...
 6     1, 7 |           ćma się podnosiła, co i świata widać nie było...~Pan Jezus,
 7     1, 8 |         że ojce dzieci chowają la świata, nie la siebie.~- Oj, prawda,
 8     1, 11|        gdzie ino zechce, bo stary świata Bożego poza nią nie widzi...~
 9     1, 12|    pyskata, to wezmą choćby i pół świata."~Wójt przysiadł obok niego,
10     2, 13|            jakby przybłęda był ze świata, omijali go kiej zapowietrzonego,
11     2, 13|       wiedział! Samo przyszło, ze świata, z wiatrem pewnie nawiała
12     2, 15|       nimi, by odpustu dostąpić i świata coś niecoś przejrzeć.~-
13     2, 16|    starego całkiem zawojowała, iż świata za nią nie widział. Dobrze
14     2, 20|      przez czystą złość do całego świata! Mściła się na drugich za
15     2, 20|         wiejby, takie kurzawy, że świata nie dojrzał, a po nich zaś
16     2, 21|           co rwał się gdziesik ze świata i niósł wysoko, daleko,
17     2, 21|        tam szły takie zakurki, że świata nie rozpoznał nawet na to
18     2, 21|         śniegów, tumanów - wskróś świata.~Zdawała się nic nie widzieć,
19     2, 21|          sobie, i zawsze do końca świata tak wlec się będzie, zawsze.
20     2, 21|             złością jeszcze nikto świata nie zwojował... Antek jeszcze
21     2, 23|            prą do się przez zwały świata, z krańców ziemi płyną,
22     2, 25|      przemiękłych i zadeszczonego świata, ledwie je dojrzał w tych
23     3, 26| odbywających po polach, do całego świata!~Słońce się już było podniesło
24     3, 26|           zawdy chyba od początku świata, całe w sadach rozrosłych
25     3, 27|           że oto poszłaby na kraj świata, gdzie oczy poniesą, gdzie
26     3, 28|          a wszędy szła plucha, że świata Bożego ledwie dojrzał, i
27     3, 30|     lecących pod zachód i na kraj świata pofrunęła. Wzbierała w niej
28     3, 31|           przędziwem obmotane, że świata nie dojrzał ni dróg, ni
29     3, 32|           łąkach, to się z całego świata zwłóczą.~- A ja swojego
30     3, 32|           wszystkie cztery strony świata; i drzewiny, i ziemię, i
31     3, 33|         ze somsiady, la obaczenia świata i wypicia choćby tego kieliszka.~
32     3, 34|         nie... Jak duszy pilno ze świata, niczym jej nie powstrzyma,
33     3, 35|           nim użyła? Ni życia, ni świata!...~Rozmyślała gorączkowo,
34     3, 36|      nawrotem na krawędź żyjącego świata przez chrzęstliwą falę zbóż...~-
35     4, 37|        się masz panem wszystkiego świata, człowieku?...~A bych ci
36     4, 38|          i we wszystkiej cichości świata...~Że tylko niekiedy co
37     4, 40|         dobrze. A co się napatrzy świata, a co się nasłucha, co się
38     4, 41|         tyś me tak opętał, co już świata Bożego za tobą nie widziałam!
39     4, 43|      ślepiło, i spadała ulewa, że świata nie można było dojrzeć,
40     4, 45|       dobrze, paniczku. A mało to świata dojrzę se przez drzwi? kto
41     4, 48|     krzyczeć jakby do wszystkiego świata:~- Nieprawda! nieprawda!
42     4, 49|          z hurkotem wskroś całego świata, jaże ziemia dygotała i