Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |         byłby go za nogi ułapił z radości, ino śmieć nie śmiał, to
 2     1, 5 |       modre oczy tak rozgorzały z radości, aż fiołkowy cień padał
 3     1, 11|           długo w świat. A żadnej radości w sobie nie czuła , żadnej .
 4     1, 11|            jednym ogromnym głosem radości. A po prześpiewaniu same
 5     1, 11|         we wrzawie, w krzykach, w radości szumnej, w tanecznym zapamiętaniu,
 6     1, 12|           aż przysiadł na progu z radości. - Głodnyś, chudziaku, co?~
 7     1, 12|         się na piersi i skamlał z radości.~- Głodziły cię, biedoto,
 8     1, 12|        się a wzdychać, a płakać z radości i weselić się z Panem w
 9     2, 16|          jej serce, skamieniała z radości, nie śmiała się ruszyć,
10     2, 18|          sercu wzbiera taki krzyk radości, że nie wypowiedzieć! Jezus,
11     2, 19|           Antka i pokraśniawszy z radości, jako ta woda pod zachód,
12     2, 23|        bicie serc i potężny krzyk radości przytajonej; zaglądali w
13     2, 23|  zatopione w świetlistym pobrzęku radości; boć tak samo rozkwitały
14     2, 23|    lśniącej zieleni i niezmożonej radości istnienia...~To milkli z
15     2, 25|      trawę.~I co w taki czas było radości, wesela, śmiechów!~Świat
16     3, 27|          powiadał.~Spletła ręce z radości, a uśmiech kiej słońce przemknął
17     3, 29|        zwiesnowych godów wesela i radości...~Zaś wszędy po sąsiedztwach,
18     3, 30|      wszystkiego stworzenia dzień radości nastaje, jeno nie dla nich...
19     3, 30|        wszystkie piątki suszyła z radości! - odpowiedział. ~- A pozwoli
20     3, 31|           takiej przenajświętszej radości, co to jeno łzami skapuje
21     3, 32|          szła, ledwie dychająca z radości a strachu zarazem.~- Juści,
22     3, 32|      zadyszane i ledwie zipiące z radości~- No to co? - rzekła którejś
23     3, 32|        tęgo, jaże przyśpiewując z radości a z utęsknieniem, i nie
24     3, 32|   oczekiwaniem naprzeciw, ale bez radości, bez uniesienia i z jakąś
25     3, 32|    pochudłe, wymizerowane a pełne radości, pełne uśmiechów szczęścia.~-
26     3, 32|            Cały naród wre ukropem radości niepowstrzymanej, a ona,
27     3, 34|   zdziwiony Rocho.~- Siadajcie. Z radości w głowie mu się pomieszało,
28     3, 34|           a wrzeszczeć z wielkiej radości:~- Dobra nasza, na Miemców
29     3, 35|          jej serce nie rozpękło z radości i z onego żaru dziękczynień;
30     3, 35|          Antek wróci!~Jaże z onej radości Jagnę jęła zapraszać, bych
31     4, 37|         wołał, jaże przysapując z radości.~- Juści, jeszczem takiego
32     4, 39|        chłodno, jakby całkiem bez radości, a wójt pomedytował cosik
33     4, 40|       buchnęła płaczem. Płakała z radości, płakała, że słońce przygrzewało
34     4, 41|       przy nim i jął wyskakiwać z radości, kopnął go w nagłym gniewie
35     4, 41|      jedną tylko minutę ostatniej radości.~Bo kiej znowu siedli przy
36     4, 42|         takiej cichej a głębokiej radości, jaże serce biło mu kiej
37     4, 45|            któren jaże piszczał z radości.~- Nie bój się, już ja cię
38     4, 45|         trzęsła z jakiejś mściwej radości.~- Ależ to zupełnie co innego,
39     4, 45|         łańcuchów nie pozrywały z radości, sypnął ziarna gołębiom,
40     4, 45|   uroczyste odpusty w nieustannej radości nabożeństwa, jakie się cięgiem
41     4, 45| niebosiężny hymn dziękczynienia i radości:~- Święty! Święty! Święty!~
42     4, 45|           przytajonym prześmiechu radości.~- I naprawdę Jagusia nie