Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |      człowiecza, do Jezusa iść po radość, po wesele, po zwiesnę i
 2     1, 11|          tak jedno czuli, i jedna radość ich sprzęgała do kupy i
 3     2, 13|       wywierali na ścieżaj obory, radość przejmowała wszystkich,
 4     2, 15|          przypiecku legiwał, komu radość była, komu smutek, komu
 5     2, 16|     leciały z końca w koniec wsi, radość buchała z serc; psy jak
 6     2, 16|          ojcom ściele! To dopiero radość, że oni księdzem ostaną,
 7     2, 16|         nic prócz siebie.~Strach, radość, miłowanie, przypomnienia,
 8     2, 16|           przytomniał... ale taka radość rozpierała mu serce, taki
 9     2, 17|  stróżujące mężowe oczy, gniewała radość i gwar całego domu, gniewał
10     2, 17|          całą przejmowała głęboka radość, że za nią się ujął i skrzywdzić
11     2, 17|           mogła ustać na miejscu, radość w niej krzyczała, radość,
12     2, 17|          radość w niej krzyczała, radość, że pojedzie na cały dzień,
13     2, 19|           był całkiem zapamiętał! Radość w nim grała i takie wesele,
14     2, 20|  wywierano drzwi, ludzi ogarniała radość, a starzy, się pod ścianami
15     2, 20|        naznaczona - umierał, komu radość weselił się, komu bieda -
16     2, 23|         podnosili się z oniemień, radość buchała w nich pożarem,
17     2, 25|        rozpierała nieopowiedziana radość zwycięstwa, wszyscy pełni
18     2, 25|        wierząc, aż głęboka, cicha radość rozświeciła mu twarz, poruszył
19     3, 26|           i najgłębsza, wdzięczna radość zatrzęsła jej sercem, że
20     3, 26|       siły, kiej ją tak rozebrała radość, że każda kosteczka trzęsła
21     3, 27|         to co na to ? powiedział?~Radość ją warem oblała.~- To mi
22     3, 30|        węzełek.~Tak ją roztrzęsła radość i strach jakiś zarazem,
23     3, 30|    ździebko przychudłych z postu, radość się rozlewa, puszą się ano,
24     3, 30|        tak ją ukrzepiły, iże całą radość składała pod Jezusowe nogi,
25     3, 31|      potwierdzał najuroczyściej - radość buchnęła po ludziach, że
26     3, 31|         źrebakami, a bujna, mocna radość przepełniała serca i po
27     3, 32|             Wróci Antek, wróci! - radość ją rozpierała do krzyku,
28     3, 32| rozprężyła przygięte plecy i taka radość wstąpiła w serce, że się
29     3, 32|         smaczne jadła narządzali, radość wydzierała się z chałup
30     3, 32|    Porwała ją nagła, niecierpliwa radość, że porzuciła wystraszonego
31     3, 34|     Obiecanka cacanka, a głupiemu radość - powiedają. A pan Jacek
32     3, 34|         Grzeli.~Pili gęsto i taka radość nimi owładnęła, że dziw
33     3, 35|        już zdzierżała tę straszną radość; chodziła kiej opita, całowała
34     3, 35|      ziemi strojnej we zwiesnę, w radość, w dziwny spokój, że niejednemu
35     4, 38|         turkoty wozów.~Wtedy taka radość rozparła Lipczaków, co już
36     4, 38|     Obiecanka cacanka, a głupiemu radość! - mruknął Płoszka.~- Szczera
37     4, 38|     wesoło, jeden przez drugiego. Radość już ponosiła wszystkich,
38     4, 38|         uciechy, że śmiali się, a radość błyskała w twarzach kiej
39     4, 38|        zdumienie duszy, niepojętą radość budzącego się dnia zwiesnowego
40     4, 42|          światem buchnęła weselna radość dnia, co jak ten święty
41     4, 43|        tak się w niej rozśpiewała radość, że chciało się jej śmiać
42     4, 45|           skoro przeszła pierwsza radość, usadzili go za stołem i