Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         łeb, zaryczała głucho i... padła z przerzniętym gardłem,
 2     1, 2 |           udzierżę a to mi i krowa padła, że dorznąć musiałem, roboty
 3     1, 2 |      malowana. - A krowa najlepsza padła, a kto wie jutra?... Może
 4     1, 2 |           błyska wica zamigotała i padła aż na staw, potem czyjeś
 5     1, 4 |      wyrzucił do wielkiej izby, że padła jak długa w pośrodku.~Nie
 6     1, 5 |         podajecie?~- A bez kogo to padła moja graniasta?~- Dużo to
 7     1, 10|           raz...~- Żeby im pomroka padła na ślepie! - szepnął ciszej,
 8     1, 11|         kropić, aż Jaguś z płaczem padła do nóg macierzy, a potem
 9     2, 13|           przestanku.~Taka cichość padła na ziemię, że ani jeden
10     2, 16|         Wstrząsnęła się i omal nie padła ze wzruszenia, tak głos
11     2, 17|     zwaliła się na nią i na piersi padła takim ciężarem, że ani odetchnąć
12     2, 18|        zatkało piersi, że dziw nie padła umarłą...~- Od samych Godów
13     2, 19|            Niemała z tego turbacja padła na biedotę, nieletka.~Juści,
14     2, 19|            ustała, cichość z nagła padła na wszystkich, że stanęli
15     2, 22|        zarannej podobna... Kobieta padła przed Nią na twarz.~Podniosła
16     2, 24|      wprowadził do izby, do nóg mu padła z płaczem, wzruszona jego
17     2, 25|          jeszcze, na wieś zaś całą padła cichość wzburzona i przez
18     2, 25|      jednego słowa poleciał, a ona padła z płaczem okropnym, jakby
19     2, 25|          pogasły w izbach, cichość padła na wieś, że jeno kiejś niekiej
20     3, 26| odpoczywającym dośpiku, bo cichość padła barzej w uszach dzwoniąca,
21     3, 26|     potoczyła na ścianę i z jękiem padła.~- Do cna, widzę, zwątleliście,
22     3, 29|        Borynów dom, gdy Józka przy padła z piskiem:~- Hanuś, kupcie
23     3, 30|         rozwiały ostatnie turkoty, padła na wieś dziwnie smutna cichość
24     3, 30|       kochany, dziw, że trupem nie padła... To za tę ciężką służbę
25     3, 31|            drogi. Świąteczna cisza padła na wieś. Dzień przyszedł
26     3, 32|        dołku ścisnęło, że omal nie padła. Długo łapała powietrze
27     3, 33|            że jakby zaraza na wieś padła, tyle powstawało swarów,
28     3, 35|  otrząchnął się z taką złością, że padła na izbę jak długa, ale w
29     3, 35|           niby kloc całym ciężarem padła na rozpaloną blachę, pomiędzy
30     3, 35|     wreszcie przez srogie boleście padła z rozdzierającymi jękami. ~
31     3, 35|           No, to słuchamy!~Cichość padła, sapanie a krótkie przydechy
32     4, 37|     wiedziała już o Bożym świecie, padła kajś w piasek i zanosiła
33     4, 38|            i światło zgasło...~Noc padła na jej duszę, ale jeszcze
34     4, 39|   umęczonej duszy, że przecknąwszy padła przed obrazami, buchnęła
35     4, 41|      zwaliło się na nich. Krowa im padła, ziemniaki zgniły, że trza
36     4, 43|          od której dziw trupem nie padła, nogi się pod nią ugięły,
37     4, 46|          żegnać z kobietami. Hanka padła mu do nóg, a Józka buchnęła
38     4, 47|        siebie, lakudra i złodziej.~Padła na ziemię zanosząc się strasznym,
39     4, 47|          Pora już na mnie, pora.~I padła wznak.~W izbie zrobiło się
40     4, 49|      dysząc od złości.~Jakby iskra padła na prochy, tak buchnęły
41     4, 49|            za moje nieszczęście! - padła kajś na ławę tarzając się
42     4, 49|            ziemia pod nią jęknęła, padła wznak i nawet się nie poruszyła.~