Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |         śpiewka się zerwała lub krzyk nie wiadomo skąd powstały
 2     1, 1 |     zachodu zatopione, że tylko krzyk przenikliwy znaczył je w
 3     1, 3 |         po obu stronach stawu i krzyk się wzmagał, bo drogi były
 4     1, 7 |        kamienia szuka, a baby w krzyk i na płoty się drą, to na
 5     1, 9 |     krótki, nabrzmiały rozpaczą krzyk, jak piorun, rozdzierał
 6     1, 10|         izbie podniósł się taki krzyk i zamęt, i płacz, bo obie
 7     1, 10|       ściany, aż łby trzaskały. Krzyk się podniósł nieopisany,
 8     1, 11|         się jak bicie piorunów, krzyk ochotny trząsł całym domem
 9     1, 12|    każdy ruch był tańcem, każdy krzyk śpiewem, a każde oczy weselem
10     2, 13|  matczynego wełniaka uderzyły w krzyk i lament! Antkowi też nie
11     2, 15|     wodę.~Rejwach się uczynił i krzyk wielki, bo rzeka w tym miejscu
12     2, 16|       zlodowaciałą ciszą.~Żaden krzyk nie rozdarł zakrzepłego
13     2, 16|       rozpierała mu serce, taki krzyk miał w sobie, taki wicher
14     2, 17|        a strach w niej dygotał, krzyk jakiś leciał za nią, przerażenie
15     2, 17|       ciąć... a potem dopiero w krzyk, do sądów, areszt położyć,
16     2, 18|          a w sercu wzbiera taki krzyk radości, że nie wypowiedzieć!
17     2, 21|  grzmotliwą wrzawę, w ten dziki krzyk pól tratowanych, co rwał
18     2, 22|        naści, babo, grochowiny!~Krzyk się podniósł w izbie, wrzaski,
19     2, 23|    trwożne bicie serc i potężny krzyk radości przytajonej; zaglądali
20     2, 24|        gardzieli wyrwał się ten krzyk i buchnął taką żałośliwą
21     2, 24|        go do żywej krwie.~Jakiś krzyk rozpaczliwy zerwał się na
22     2, 25|    człowieczych wstawał radosny krzyk, dusze się rwały, we świat
23     2, 25|       miała swoich dziesięć, na krzyk zaś każden podnosiła taki
24     2, 25|  pięście się podniosły groźnie, krzyk buchnął ogromny i tłum cały
25     2, 25|   wszystko to podniesłszy srogi krzyk jęło gnać ku rębaczom.~Boryna
26     2, 25|       najlepiej, baby podniesły krzyk i zaczęły bezładnie uciekać
27     2, 25|         i przewala po zagonach; krzyk się podniósł straszny i
28     2, 25|        się krótki, przerażający krzyk:~- Ratujta, ludzie!... Ratujta!...~
29     3, 26|      wszelkie uderzyło w wielki krzyk śpiewań, jakoby w ten pacierz
30     3, 26|     brać, ale podniósł się taki krzyk a ten płacz dzieciński,
31     3, 27|     wietrzykiem porannym buchał krzyk gęsi trzepiących się w stawie.~
32     3, 27|    niedojrzane ptactwo, że jeno krzyk długi a jękliwy rozsypywał
33     3, 27| przewijały się nisko nad stawem krzyk niecąc gąsiorów; bociek
34     3, 31|    zawarczał, że gęsi podniosły krzyk, a kwoki siedzące na jajach
35     3, 31|     poranku. Ptactwo uderzyło w krzyk ogromny, zaszumiały drzewa,
36     3, 32|      Chłopy wracają! - rwał się krzyk nad wszystką wsią, przez,
37     3, 32|       tłumione płacze kwiliły i krzyk nabrzmiewał w gardzielach,
38     3, 33|        stworzenia buchnął niemy krzyk i jak głucha błyskawica
39     3, 33|       na wznak.~Józka wpadła na krzyk i jęła mu głowę obwalać
40     4, 37|        głos jakiś dziwny, ni to krzyk, ni to huk, ni to wołanie
41     4, 45|        i najdufniejszą, żarliwy krzyk serca rwący się w czas Podniesienia.
42     4, 49|         jakiś długi, przeciągły krzyk.~Rzucił kosę i przysiadł