Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |       nosa puściła mu się krew, krzyczał wniebogłosy i cudem jakimś
 2     1, 3 |      chwila ostry, gniewny głos krzyczał z głębi zadymionej sieni:~-
 3     1, 9 |         sposób się wydzierał, a krzyczał, a modlił w głos i dopraszał
 4     1, 10|      się będę, a nie ustąpię! - krzyczał prawie.~- I głową muru nie
 5     1, 10|  następuj, bo tu nie karczma! - krzyczał kowal zasłaniając sobą wójta,
 6     1, 10|         dobry, bo pożałujesz! - krzyczał przyskakując do niego z
 7     1, 10|       się matczynego wełniaka i krzyczał wniebogłosy, młodszego tuliła
 8     1, 12|      ćmę.~To znowu jęczał i tak krzyczał przez sen, aż konie z chrapaniem
 9     2, 13|         drzwiom.~- Zapłaćcie! - krzyczał Jankiel zabiegając mu drogę -
10     2, 15|     młynarza z obiadu, z daleka krzyczał:~- Wychodź ! Wychodź !~To
11     2, 15|        mu było źle, wciąż mało, krzyczał, poganiał, a z nim to jakby
12     2, 16|        po dobrości nie chciał a krzyczał, to powalili go na plecy,
13     2, 18|        pies wściekły, o bele co krzyczał, przyganiał, pomstował,
14     2, 19|        co moje, dać nie chcą! - krzyczał Płoszka.~- Każdemu czas
15     2, 20|         a ostro kiej na dziewkę krzyczał za nieporządki i do roboty
16     2, 20|       tego bowiem, że o bele co krzyczał i słowa dobrego nie powiedział,
17     2, 22|    przeciw boskiemu imieniowi a krzyczał, że już chyba złemu się
18     2, 24|       zapowietrzonego, a ksiądz krzyczał już całym głosem i wyklinał
19     2, 25|        psy na zwiesnę, ty!... - krzyczał zapamiętale i te wszystkie
20     2, 25|  nasłuchując czająco, nikto nie krzyczał, nikto nie lamentował i
21     2, 25|       ogarniał, to z całej mocy krzyczał na końcu:~- Nie dajta się,
22     2, 25|         gdy przycichło, Mateusz krzyczał przy szynkwasie do swoich:~-
23     2, 25|         złodzieje; niejeden zaś krzyczał przez sen, powiedając potem,
24     2, 25|        kiej tur, bił pierwszy i krzyczał:~- Złodzieje, wszarze! Batami
25     2, 25|    psubratów! Cepami w konie! - krzyczał rozsrożony stary i porwawszy
26     2, 25|    ziemi, targał się za włosy i krzyczał nieprzytomnie:~- Zabili
27     3, 27|          nie dajta się, chłopy!~Krzyczał, ale słowa mu się rwały,
28     3, 30|         Klął pono siarczyście i krzyczał, że kiej on przez chłopów
29     3, 30|        w całej wsi ujadać, ktoś krzyczał na drogach i zadudniały
30     3, 31|        wywiedzie! Tęgi parobek: krzyczał, że nie trza go była szczypać
31     3, 31|    pięściami do niego skoczył i krzyczał:~- Ty, mordo sobacza, czemu
32     3, 32| owijając onucami nogi, a o buty krzyczał na żonę.~Przypadły do niego
33     3, 32|      trop tuż za bryczką. Jasio krzyczał jeszcze cosik do sióstr,
34     3, 33|  śpiesznie, właśnie i organista krzyczał spod pierzyny na Michała.~
35     3, 34|       on wytrząchając pięściami krzyczał:~- Wójt jeno winien! To
36     3, 34|        Jeszcze me nie znacie! - krzyczał za odchodzącymi śpiesznie,
37     3, 35|         się ozgniewał na Rocha, krzyczał, zatykał uszy i słuchać
38     4, 38|    Kołtuniarze zapowietrzone! - krzyczał coraz głośniej i tak nieprzystojnie
39     4, 41|       tabakę zażywał i na konie krzyczał raz po raz, kichając przy
40     4, 42|   Jędrzych powoził i już z dala krzyczał wesoło:~- Pokaż, kaj mam
41     4, 44|   przyjdzie ci do nogi, choćbyś krzyczał do wieczora! - i rad, iż
42     4, 46|       co? Rodzonego ojca, co? - krzyczał Mateusz.~- Hale, nie sposób