Tom, Rozdzial

 501     2, 22|               wyprząść! - powiedziały.~O dniu nadeszła wdowa i poznała
 502     2, 22|              zło, a dobre wynagradza i o niczym, choćby na ten przykład
 503     2, 22|                 choćby na ten przykład o koniu takim, nie przepomni.~-
 504     2, 22|               Walentowa takie cudności o królewnie zaklętej, że wrzeciona
 505     2, 22|            poplątane w girlandy, budzi o każdej wiośnie Matka Boża
 506     2, 22|              dziwuje się i nie wie sam o sobie, czy jest-li w żywych
 507     2, 22|            kolory; jako te zboża młode o pierwszym wieczorze majowym,
 508     2, 22|                słuchaniem i robotą, że o całym świecie zapomniała,
 509     2, 22|             opadli nagłą trwogą.~- Kto o czym baje, temu się staje! -
 510     2, 22|         szepnęła ze strachem któraś.~- O złym się powiadało, to może
 511     2, 22|               j~- Opowiem wam historię o Matce Boskiej, to wnet szczezną
 512     2, 22|                 przed wiekami, że jeno o tym w starych księgach stoi...
 513     2, 22|                w końcu i słuch wszelki o nim zaginął.~Insze dawno
 514     2, 22|                Turek wziął do niewoli, o czym nawet z cicha jeszcze
 515     2, 22|           próchniały.~Na darmo skamlał o poratunek Michałka i jego
 516     2, 22|               A i diabli nie stali już o niego: ich był, to aby prędzej
 517     2, 22|          srzybotem serdecznym skamlała o zmiłowanie.~Ulitowała się
 518     2, 22|               księżom! Łajdus on jest, o naród nie dba, zgoła zły
 519     2, 22|               płaczem i wyciągnął ręce o zmiłowanie.~A Panienka święta
 520     2, 22|                wolna zaczęli pogadywać o tym i owym, jak zwyczajnie.~
 521     2, 22|               i groch!~- Każde dziecko o takich zagadkach wie.~-
 522     2, 22|             miało znaczyć; zaczęli się o to swarzyć, prześmiewać
 523     2, 23|              życia, że zapomnieli wnet o wszystkim i ująwszy się
 524     2, 23|              świat cały, i sama pamięć o nim, aż przepadli całkiem
 525     2, 23|              musieli słyszeć... Jezus! o małom nie krzykała z kuntentności!...~-
 526     2, 23|                                        O Jezu... bo zamrę... o Jezu!...~-
 527     2, 23|                  O Jezu... bo zamrę... o Jezu!...~- We świecie jedyna...~-
 528     2, 23|           skryto pod ziemią, budzą się o wiośnie każdej, rozprężają
 529     2, 23|        podnoszonych do lotu i bijących o śniegi, to oddzielne, cierpkie
 530     2, 23|        robaczki w gęstwinie; były może o pół staja zaledwie od nich,
 531     2, 23|                aż oboje wnet zabaczyli o całym świecie, objęli się
 532     2, 23|              się z krzykiem, bijąc się o ściany, nie wiedząc wyjścia,
 533     2, 24|      pogorzelisku przeredzając z cicha o wczorajszym, a strzygąc
 534     2, 24|              nie odgrażał?~- Cała wieś o tym wiedziała.~- Musiało
 535     2, 24|               Jeszcze w zapusty bąkała o tym tu i owdzie Jagnustynka...~-
 536     2, 24|             stary już z dawna wiedział o tym i całymi nocami pilnował.~-
 537     2, 24|             się kolebać, bić kiej fala o płoty, przeć ku wrótniom
 538     2, 24|               kto pokrzyw polizał.~Zaś o samym południu przyjechał
 539     2, 24|                kto co robił i pamiętał o czym, że gdzieniegdzie krowy
 540     2, 24|               protokółu, wiedział jeno o tym wójt i sołtys, ale ci
 541     2, 24|            wszystkich chałupach gadali o tym, a nikto prawdy się
 542     2, 24|          Juścić, że gadano tu i owdzie o tych zdarzeniach, ale coraz
 543     2, 24|              czas prędzej i zapomniano o pożarze, ile że ni Boryna,
 544     2, 24|               zmarszczkami, postarzałą o lata, a tak przystygłą,
 545     2, 24|              sama muszę się poturbować o dzieciach i o wszystkim.~
 546     2, 24|               poturbować o dzieciach i o wszystkim.~I wkrótce, jeszcze
 547     2, 24|     gdzieniegdzie żółciły się złocenia o lodowych, skąpych smugach
 548     2, 24|             serce nie pękło, i błagała o zmiłowanie, za Antkowe ciężkie
 549     2, 24|                stary jął się wypytywać o dzieci i ze współczuciem
 550     2, 24|              dzieciom nie dam, kiej ty o to nie stoisz!~- Odnieś
 551     2, 24|              nie obchodziły posądzenia o podpalenie ojca.~- Niech
 552     2, 24|              pilnego baczenia, bo choć o tym podpaleniu różnie różni
 553     2, 24|               niego, juści, nie stojał o to, pomstą zaślepiony, boć
 554     2, 24|            nowina, boć wczoraj jeszcze o zmierzchu widział się z
 555     2, 24|                głowę i znowu zapominał o wszystkim; przecknął z nagła:~
 556     2, 24|            naprzód, że ani myśleć było o wyjściu, ruszyć się nawet
 557     2, 24|               było wyraźnie. Opowiadał o Męce Jezusowej, a gdy skończył,
 558     2, 24|                i ogromnym głosem wołał o synach wyrodnych, o podpalaczach
 559     2, 24|              wołał o synach wyrodnych, o podpalaczach ojców rodzonych,
 560     2, 24|          podpalaczach ojców rodzonych, o uwodzicielach i grzesznikach
 561     2, 25|          zapalali ognie; chodzili spać o zmierzchu, tak się czas
 562     2, 25|               i drugie pieśnie żałosne o Męce Pańskiej, a wtórował
 563     2, 25|            szum drzewin, tłukących się o płoty.~To i nie dziwota,
 564     2, 25|             napęczniałymi brzuszyskami o drzewa. Smutno było, mokro,
 565     2, 25|         cichego kąta patrzał, by lec i o niczym nie baczyć.~Dzień
 566     2, 25|              dobrze pewnikiem wiedział o jej schodzeniach się z Antkiem.
 567     2, 25|               i jakby całkiem nie stał o nią. Jakoś w parę dni po
 568     2, 25|                tak ozeźlił w sobie, że o bele co gniewem buchał i
 569     2, 25|                jako ta łońska zwiesna, o której nikto nie pamięta,
 570     2, 25|             czasem rozmyślała, to jeno o jego odmienności, nie poredziła
 571     2, 25|              tym młoda przeciech była, o krwie gorącej, mocna, a
 572     2, 25|                cna, nie; myślała wtedy o domu, o robotach i o tym,
 573     2, 25|             nie; myślała wtedy o domu, o robotach i o tym, bych staremu
 574     2, 25|             wtedy o domu, o robotach i o tym, bych staremu co nowego
 575     2, 25|              ci już moja gęba.~- Hale, o gorzałcem myślała jeno! -
 576     2, 25|          zwalał na jej głowę, ją winił o wszystko, ją przeklinał
 577     2, 25|          kolacji odbieżeli, zapominali o obrządkach wieczornych,
 578     2, 25|          wieczornych, zapominali zgoła o sobie, a jeno się snuli
 579     2, 25|          dobrego la narodu, bo im jeno o samych siebie chodzi, jako
 580     2, 25|             nie zważając na radzących, o sobie pomyśleć, swoje uradzić,
 581     2, 25|           wytną, nie będą waju prosili o przyzwoleństwo! - skrzeczała
 582     2, 25|           kolacje, że krzykali na Żyda o chleb i śledzie.~Ale gdy
 583     2, 25|          drzewiny tłukły się w mrokach o siebie kiej nieprzyjacioły,
 584     2, 25|        poczniemy, kiej nikt na ;wiecie o nas nie stoi, a wszystkie
 585     2, 25|            nawet gdzieniegdzie prosili o miłosierdzie, ale że naród
 586     2, 25|           przepierać a zataczać, a bić o drzewa, bo się już byli
 587     2, 25|             się do Boryny i przystanął o parę kroków za drzewem.~
 588     2, 25|              się kiej dwa psy i tłukąc o ziemię, ale coraz częściej
 589     2, 25|        rozpaczą i strachem śmiertelnym o zmiłowanie prosił - Antek
 590     2, 25|             uniósł do góry i tłukł nim o drzewa potąd, póki ostatniej
 591     2, 25|                się na drzewa i potykał o lada jaki korzeń..,~Mało
 592     3, 26|           Rozdział 1~Czas był wiosenny o świtaniu.~Kwietniowy dzień
 593     3, 26|             ptakowie, zawżdy wracający o wiośnie do gniazd swoich.~
 594     3, 26|         różańcami.~Wylazła spod brogów o samym wschodzie i śpiesznie
 595     3, 26|           Przeciech od dawnych już lat o tym jeno deliberowała i
 596     3, 26|           przepraszając Boga za pychę, o tym jedynie marzyła, by
 597     3, 26|            mieć gospodarski pochowek - o to jeno prosiła lękliwie...~
 598     3, 26|           każdą chałupą wspierając się o niskie, kamienne płoty i
 599     3, 26|                dobrym słowem zagadując o tym i owym, ale jakby nie
 600     3, 26|            płotami, znowu powiedała:~- O las poszło. Dziedzic sprzedał
 601     3, 26|              na to przyszło, ale nikto o tym nie pomyślał, bo jakże?
 602     3, 26|              to mieli karać? przeciech o swoje jeno zabiegali. Poszli
 603     3, 26|         podeschły, ziemia aż się prosi o obróbkę, czas na orki, czas
 604     3, 26|              też cielą, lągi wszędzie, o chłopach też trza myśleć
 605     3, 26|               świecie cięgiem myślałam o Lipcach, ale żeby takie
 606     3, 26|                długiego i nie słyszała o podobnym! Złe się tutaj
 607     3, 26|            Agata bojała się rozpytywać o więcej, tylko podniesła
 608     3, 26|          brzega, byle jeno wygodził... O świecie, świecie!... - jęknęła
 609     3, 26|             obórki wypoczywać.~Dopiero o samym zachodzie dojrzeli
 610     3, 26|          przebierne, pogadując z cicha o świecie, to o tych odpustowych
 611     3, 26|        pogadując z cicha o świecie, to o tych odpustowych miejscach,
 612     3, 26|       przesiedzieli poredzając jeszcze o nieobecnych.~- Aż strach
 613     3, 27|          dobrze przed słońcem, ale już o dużym dniu, wyjrzała z Borynowej
 614     3, 27| nieprzezpiecznie...~Turbowała się jeno o Antka, bo zaraz jej rzekli,
 615     3, 27|               Stary wnet zamrze, Antek o Bożym świecie nie wie, a
 616     3, 27|               Pytać się to miała kogój o przyzwoleństwo, chyciła
 617     3, 27|              że Antka wezmą, bo ją był o tym uprzedził Rocho.~To
 618     3, 27|        pazurami - wiedziała ci ona już o tym, wiedziała!~Więc choć
 619     3, 27|           takiej pracy, ni stanowienia o wszystkim swoją głową, a
 620     3, 27|              chłopa stanie - powiedały o niej co najpierwsze we wsi
 621     3, 27|             Właśnie wspomniało się jej o Jagnie, z którą wiedła zażartą,
 622     3, 27|         milczącą i nieustępliwą wojnę, o Jagusi, której samo przypomnienie
 623     3, 27|         musiała wziąć na swoją głowę i o chorego dbać, bo chociaż
 624     3, 27|              ale kowal umiał wstawać i o północku, lecieć choćby
 625     3, 27|        dziesiątą wieś, jeśli jeno szło o dobry zarobek; chłop był
 626     3, 27|             Dębicy całe pięćset rubli; o procenta się jeno nie zgodzili.
 627     3, 27|               przed ludźmi wielce dbał o nią i strzegł, by jej kto
 628     3, 27|             opuszczenie i krzywdy.~Nie o gront jej szło przecież -
 629     3, 27|            były majątki?... tyle stała o nie akuratnie, co o łońskie
 630     3, 27|              stała o nie akuratnie, co o łońskie lato, a chociaż
 631     3, 27|                nawiedzały ją wspominki o Antku.~Prawda, jako pod
 632     3, 27|        wiedziała, że tam, pod brogiem, o każdym zmierzchu czeka na
 633     3, 27|            ochotnie biegła zapominając o całym świecie, gdy ją przygarnął
 634     3, 27|            ognisty, i brał, ni pytając o przyzwoleństwo... Ni w myśli
 635     3, 27|              rozpaloną całunkami twarz o zimną ścianę wzburzona do
 636     3, 27|               ten pies, skamląc oczyma o zmiłowanie:~Nie spojrzał
 637     3, 27|                włosy rwała łbem tłukąc o ścianę i wyjąc niby suka
 638     3, 27|           pytała Hanka.~- Zwaliłem się o żłób! - Rozczerwienił się
 639     3, 27|               ręku.~- Nie miałaś czego o Mateuszu? - zagadnęła Hanka
 640     3, 27|               dobrodziejowi mówił.~- A o Antku to i słowa rzec nie
 641     3, 27|          rękach boskiego miłosierdzia.~O dolo człowiekowa, dolo nieustępliwa!~
 642     3, 27|        człowiekowa, dolo nieustępliwa!~O boskich przeznaczeń mocy,
 643     3, 27|             chałupie. Józka powiedała, o czym ksiądz mówił z ambony
 644     3, 27|             jej w oczy.~- Pytał się to o chałupę, o dzieci, o...
 645     3, 27|                Pytał się to o chałupę, o dzieci, o... mnie... o wszystkich?... -
 646     3, 27|                to o chałupę, o dzieci, o... mnie... o wszystkich?... -
 647     3, 27|                 o dzieci, o... mnie... o wszystkich?... - zaczęła
 648     3, 27|             kolejno powiadałem.~- I... o wszystkich we wsi?..~Strasznie
 649     3, 27|             jej wiedzieć chciało, zali o Jagnę też pytał, cóż, kiej
 650     3, 27|               się już rozniesło po wsi o jego powrocie, i wkrótce,
 651     3, 27|                wielce posłyszeć niecoś o swoich.~Wyszedł do nich
 652     3, 27|        przyźbie rozpowiadał co się był o każdym z osobna wywiedział,
 653     3, 27|                 to i nie dziwota, jako o każdym świtaniu, kiej przecknęli
 654     3, 27|            wszyscy przyszli do izby.~- O tym dziedzicowym bracie,
 655     3, 27|               mogła jednak wyrozumieć, o czym mówią, gdyż psy zaczęły
 656     3, 28|              jeszcze, jeno jak co dnia o tej porze kręcił się przed
 657     3, 28|            dzisiejsza.~- Za to Jagusię o nic głowa nie zaboli: nie
 658     3, 28|                 mądra jucha...~- Łacno o rozum temu, któren się na
 659     3, 28|                Hanka zaś, pełna myśleń o Jagnie, które ją bodły kiej
 660     3, 28|              wy zawdy po swojemu, bych o północku w kieliszki zadzwonili,
 661     3, 28|             śledzia, którego otrząskał o drewno nogi, ze skóry obłupił,
 662     3, 28|             wnet, wieprzek czochał się o węgieł i pokwikiwał z cicha...~
 663     3, 28|       poruchiwał nawet, zabaczyli wnet o nim, mocno zajęci wieprzkiem,
 664     3, 28|           idzie, to na ziąb narzekał i o rozgrzewkę wołał:~- Pousadzałem
 665     3, 28|            księży!~Nie lubił tego.~- A o tym ze Słupi też powiadają,
 666     3, 28|           roztrzęsiona nagłym strachem o męża.~Kowalowi aż kulasy
 667     3, 28|                pamiętajcie, com rzekł! O ważniejszą sprawę idzie...
 668     3, 28|           język za zębami trzymali, to o tym, gdyby się pieniądze
 669     3, 28|           uważacie?~- Wiem to, kiej mi o tym ni słówkiem nie zatrącił?..~-
 670     3, 28|             słówkiem nie zatrącił?..~- O zbożu wam cosik wczoraj
 671     3, 28|                  podsuwał.~- Juści, że o siewach wspominał.~I o beczkach
 672     3, 28|              że o siewach wspominał.~I o beczkach cosik powiadał -
 673     3, 28|              mimo tego żarła ją trwoga o niego niemała. Przewiadywała
 674     3, 28|                ten chudziaczek, leży i o Bożym świecie nie wie! -
 675     3, 28|             Józkę i Pietrka do pomocy.~O samym zmierzchu, gdy już
 676     3, 28|      przytuliła na skonanie.~Tyle jeno o tym przerzekli, zajęci wielce
 677     3, 28|           wiater ciepał się raz po raz o ściany i tratował sady,
 678     3, 28|             chorego, to zamówiwszy się o coś, wlazła do komory.~-
 679     3, 28|                żaden się nie poturbuje o biedotę, chociażby ta pode
 680     3, 28|              Jezusowi ostawia starunek o biedotę i na zrządzenie
 681     3, 28|                     By im kto podsunął o tym, to może by się zlitowały... -
 682     3, 28|             cierpiących, nie potrza mu o tym z ambony krzykiwać!
 683     3, 28|          tymczasem opowiadała Rochowi, o co im poszło.~Słuchał cierpliwie
 684     3, 28|                nie potrafiła wypomnieć o Antku -)... a teraz już
 685     3, 29|                być nie będzie... Złe i o wiele gorsze było całkiem
 686     3, 29|              ziemia się prawie prosiła o pługi, o nawozy i o to ziarno
 687     3, 29|                prawie prosiła o pługi, o nawozy i o to ziarno święte...~
 688     3, 29|            prosiła o pługi, o nawozy i o to ziarno święte...~A któż
 689     3, 29|        jeszczech te ciężkie strapienia o uwięzionych...~Mało jeśli
 690     3, 29|           przódzi koty darły z Lipcami o granice i różne szkody sąsiedzkie
 691     3, 29|       spowiedzi rozpytywali się pilnie o uwięzionych srożąc przy
 692     3, 29|     strachliwym krzykiem rozbijały się o wieżę i rozchwiane drzewa.~
 693     3, 29|               stojał w medytacji onej, o Bożym świecie zapomniawszy,
 694     3, 29|               wszystko naprowadza.~- A o to jeno stoi, z czego ma
 695     3, 29|      strachania wróbli!... Nie pamięta o tym, że chłopy go wybrały,
 696     3, 29|              obrabia: gdzie mu to dbać o kogo! Obiecują przyjść za
 697     3, 29|             obrządzić, do młyna wieźć, o święconym pomyśleć i tyle
 698     3, 29|                   Z dzieuchami też rad o pannowych sprawach radził
 699     3, 29|       wspominał; z kobietami pogadywał o dzieciach, o kłopotach,
 700     3, 29|       kobietami pogadywał o dzieciach, o kłopotach, o sąsiadkach
 701     3, 29|                dzieciach, o kłopotach, o sąsiadkach i o tym wszyćkim,
 702     3, 29|              kłopotach, o sąsiadkach i o tym wszyćkim, w czym jeno
 703     3, 29|          przetrącone skrzydła trzepiąc o ściany, a niejedna chałupa
 704     3, 29|         nieśmiało a cichuśko wypytywać o Mateusza Gołębia. ~- Byliście
 705     3, 29|                rychło zwiedziawszy się o nieszczęściu, gęsto ciągnęli
 706     3, 29|                cięższym szlochaniem.~- O sieroty my biedne, sieroty
 707     3, 29|               dopiero co powiedział mi o tym nieszczęściu. Gdzież
 708     3, 29|               i marnacji nie dożyła... O Jezu mój, Jezu! Bez niczego
 709     3, 29|               że długo z nią na drodze o czymś rozprawiał.~Naród
 710     3, 29|            przypominając sobie z nagła o śniadaniach i pilnych robotach.~
 711     3, 29|           komorne zapłacę!~- Niech was o to głowa nie boli. Znajdziecie
 712     3, 29|                na skręcie do wsi, może o jakie dwa stajania od Stachów,
 713     3, 29|         wójtowa kupi... łatwiej u nich o grosz.~Wzięła go raz jeszcze
 714     3, 29|      przypominać... ~- Że to wy wiecie o wszystkim! no, no!~- Na
 715     3, 29|              wiele ich było, i mogliby o tym donieść kowalowi.~I
 716     3, 29|                Jagnę i gdy ta nadeszła o zmierzchu, wsiadła zaraz
 717     3, 29|            wsiadła zaraz na nią z góry o mięso. ~- A zjadłam!...
 718     3, 29|            wieczór dopiekała wszystkim o byle co, spać nawet wcześniej
 719     3, 29|         wsadzaniem do pieców, że jakby o całym świecie zapomniały,
 720     3, 29|           przygotowania.~W piątek, już o samym zmierzchu, Hanka wespół
 721     3, 29|         święcił na ostatku, nieraz już o samym zmierzchu.~Porozchodziły
 722     3, 29|              ni kowalowa nie pomyślały o starym, umyła go w ciepłej
 723     3, 29|                rezurekcję przychodzić, o dziesiątej zacznę, mówię:
 724     3, 29|              dziesiątej zacznę, mówię: o dziesiątej! A śpijcie w
 725     3, 30|           czynią, co? W ciemnicach ano o głodzie i chłodzie krzywdę
 726     3, 30|               górę, ku księdzu, któren o Męce Pańskiej powiadał i
 727     3, 30|               Męce Pańskiej powiadał i o tym, jak go to paskudne
 728     3, 30|              już radośnie i krzepiąco, o Zmartwychwstaniu Pańskim
 729     3, 30|     Zmartwychwstaniu Pańskim powiadać. O onej zwieśnie, jaką Pan
 730     3, 30|          skrzybotem serdecznym wołając o zmiłowanie i poratunek...~
 731     3, 30|                zapomniawszy w pacierzu o całym świecie. Dopiero Jambroży
 732     3, 30|        kościoła.~Że nawet i ten strach o Antka, któren od tyla czasu
 733     3, 30|                Zaspali galanto, bo już o dużym dniu, kiej słońce
 734     3, 30|               Józce, by nie zapominała o ojcu, tak że dziewczyna
 735     3, 30|             kiej chciało, cochając się o drzewa i porykując ku polom
 736     3, 30|           ozdrowieją, zarno upomnę się o korale, pięć sznurków ostało
 737     3, 30|                Jacek, dziedziców brat, o którym powiadali, że głupawy
 738     3, 30|              Sam rozpowiada, co śmierć o nim zapomniała! - wtrąciła
 739     3, 30|                kowalowa.~- Kostucha ta o nikim nie zabaczy, jeno
 740     3, 30|          smutnie.~- Juści... powiadali o tym... hale Niemcy naród
 741     3, 30|              może. Żydy go przyduszają o swoje, co na las dały, podatki
 742     3, 30|         posłuchać.~Zaś po nieszporach, o samym zachodzie, dobrodziej
 743     3, 30|            śmiechem powiadał:~- Musita o mnie stoić, bom sam jeden
 744     3, 30|            śliną przez zęby i rzekł:~- O takie głupie skrzaty nie
 745     3, 30|               ze złością przyganiał... O całą wieś rozpytywał, a
 746     3, 30|                całą wieś rozpytywał, a o dzieciach ni wspomniał...
 747     3, 30|           pocałował, nie zatroskał się o jej zdrowie... Kiej obcy
 748     3, 30|              jął rozpytywać Jagustynkę o Mateusza, o Stacha Płoszkę
 749     3, 30|      rozpytywać Jagustynkę o Mateusza, o Stacha Płoszkę i drugich.~-
 750     3, 30|             nie skończywszy, stara zaś o Kozłowej zaczęła mówić.~-
 751     3, 30|          słyszał szczekania!~Dali znać o sprawie sołtysowi, rozniosło
 752     3, 30|             Znałem go, że krętacz, ale o taką rzecz bym nie posądził.~-
 753     3, 30|       szczegółowo, wypytując się Józki o wszystko.~- Żeby Kozioł
 754     3, 30|               przepowiadając, a myśląc o Antku, że zaś cicho się
 755     3, 30|                zaś znowuj rozpowiadała o dziedziczkach, jak to były
 756     3, 30|               rozpowiadać, głównie zaś o tym podkopie pod komorę
 757     3, 30|           Jagustynka była rozpowiadała o tym, nie wiada już dzisiaj
 758     3, 30|                po dyngusie!~Zaśpiewamy o Jezusie,~O Jezusie, o Maryje -~
 759     3, 30|        dyngusie!~Zaśpiewamy o Jezusie,~O Jezusie, o Maryje -~Dajcie
 760     3, 30|       Zaśpiewamy o Jezusie,~O Jezusie, o Maryje -~Dajcie nam co,
 761     3, 30|               spotniał ze strachu, czy o boćka nie zagada, snadź
 762     3, 30|              to święta, a brzuch zawdy o głodzie pamięta! Byli z
 763     3, 30|           ugorem leżących, poczyna się o wiośnie, jako w tych drzewinach,
 764     3, 30|              nieśmiało książki.~- Nie, o krajach dalekich i o morzach!~-
 765     3, 30|              Nie, o krajach dalekich i o morzach!~- Jezu! o morzach!
 766     3, 30|          dalekich i o morzach!~- Jezu! o morzach! A te obraziki też
 767     3, 30|               na kamieniu.~Rozpowiadał o całym polskim narodzie historie
 768     3, 30|               święte, to cudeńka takie o świecie, że kto by je ta
 769     3, 30|               będzie."~- "Ale kto jeno o chleb powszedni zabiega,
 770     3, 30|                pod lasem, więc chociaż o parę wiorst od Lipiec, widać
 771     3, 31|            siewu, może już wstanę...~- O sobie teraz pamiętajcie,
 772     3, 31|               waszych rodów zachodziła o ziemniaki.~- Za pieniądze
 773     3, 31|            zawdy zabiega i turbuje się o lepsze, a taki pan chciałby
 774     3, 31|                 Przy takim urzędzie, a o czym potrza, nie zapominają!~-
 775     3, 31|                  Naści, Jaguś, przyjdź o zmierzchu do alkierza, to
 776     3, 31|            obsieje, to straszno myśleć o jesieni!~Wóz jakiś zaturkotał.
 777     3, 31|                   Abo to chwaci czasu; o pożar na Podlesiu i o wasz
 778     3, 31|           czasu; o pożar na Podlesiu i o wasz podkop będą penetrowali...~
 779     3, 31|           ludzi, czy kto czego nie wie o pożarze na Podlesiu. Rychtyk
 780     3, 31|         podrobno i rozpytując domowych o podkop, a stary mruczał
 781     3, 31|         nagrzane w południa, a zorzami o zachodzie rozpalone, prawej
 782     3, 31|      przejrzyste i zdziebko pluszczące o brzegi, puste i sinawe,
 783     3, 31|            drugimi stawać do roboty, i o wszelkiej rzeczy równą pamięć
 784     3, 31|             rzeczy równą pamięć miała: o lewentarzu, o chorym, kaj
 785     3, 31|            pamięć miała: o lewentarzu, o chorym, kaj orać i co gdzie
 786     3, 31|              kaj orać i co gdzie siać, o dzieciach, gdyż Bylica już
 787     3, 31|         pokazywała się, nawet Magda, a o Rochu to jakby słuch za-
 788     3, 31|           ganek dziewczyny i rajcowały o Cyganach, opowiadając, co
 789     3, 31|              było z izby potykanie się o sprzęty i to, że jak stała,
 790     3, 31|          lamentów, jako Marysia poszła o świcie przysypać obroku,
 791     3, 31|                się za łeb i tłukąc się o płoty kiej ten ptak spętany.~
 792     3, 31|                coraz większym strachem o swój dobytek.~Zaś Balcerkowa
 793     3, 31|                niekiedy wśród jęków:~- O mój kasztan jedyny, moje
 794     3, 31|          cięższe udręczenie, bo strach o dobytek, jaże wójt ustanowił
 795     3, 31|                 ryczała też tłukąc się o ściany, jaże strach było
 796     3, 31|              żalni, ze strachem myśląc o nocy najbliższej.~Jakby
 797     3, 31|           buchnęła po ludziach, że już o zmierzchu, kiej deszcz przestał,
 798     3, 31|           nowinie, zapominając całkiem o kradzieżach i tak się ciesząc
 799     3, 31|           leniąc ni ociągając. Dopiero o samym zmierzchu zaczęli
 800     3, 31|               gospodarz zapobiegliwy i o wszystkim jednako baczący,
 801     3, 31|          pomagać! - rzekł cicho.~- Nie o swoją sprawę pobilim się
 802     3, 31|                spyska...~- Wie się już o tym, Rochu, między nami,
 803     3, 31|          jesteście dawać na mszę, choć o potrzebach kościoła nie
 804     3, 31|               Nikogój głowa nie zaboli o nas, sieroty...~- Żeby choć
 805     3, 31|             mówię, że się zaradzi.~- A o czym to będziem czekać tej
 806     3, 31|             popijaj! Owczarz jeno stoi o barany, bo je strzyże, a
 807     3, 32|          mieskie wycieruchy przekłada, o takiego żadna nie stoi!~-
 808     3, 32|               owijając onucami nogi, a o buty krzyczał na żonę.~Przypadły
 809     3, 32|         palcami rzekł:~- Wyraźnie stoi o tym jak wół... "Tak jak
 810     3, 32|         pomyślała wspierając się naraz o płot, bo tak ją w dołku
 811     3, 32|        Przytwierdził i nawet z papieru o tym przeczytał.~- Przeczytał,
 812     3, 32|                Wszystkie wracają, wójt o tym czytał! - poprawiła
 813     3, 32|                ścianę otrzepując trepy o przyciesie.~Powiedła je
 814     3, 32|          wójtem się sprzęgła, cosik mi o tym bąknęli - prawda to?
 815     3, 32|                się z Filipki, że pyta, o czym już wróble świergocą.~-
 816     3, 32|              migały szczękając niekiej o kamienie, a one rajcowały
 817     3, 32|             gardziel, że wsparłszy się o barłóg Pietrkowy zaryczała,
 818     3, 32|                 W całej parafii wiedzą o twoich sprawkach. Nie raz
 819     3, 32|             się, kto w głośności żyje, o tym cicho mówią! Skończy
 820     3, 32|              prawie, a głównie myślała o Antku, we świat się zapatrując
 821     3, 32|                uderzyła się pojrzeniem o pusty świat i przystanęła
 822     3, 32|              plebanię poszli... Jaguś, o Nastce to mi się ino tak
 823     3, 32|         wypsnęło...~- Głupi; myśli, co o tym nikto nie wie! Pobierą
 824     3, 32|            taka Nastka, a i to zabiega o chłopa, i to ma swoje radoście,
 825     3, 32|               jeść, choć wiedziała, że o to skamle po swojemu.~-
 826     3, 32|                srogie spomina...~Jaguś o Antku myślała niekiedy,
 827     3, 32|            komornice, naszeptawszy się o niej do syta, że to ciepło
 828     3, 32|           pokrzywach z plewami. ~- Dyć o suchym ziemnioku, a lepiej
 829     3, 32|               i jęła cudeńka wygadywać o młynarzu, jako na bórg daje
 830     3, 32|       przenajświętszych.~Woda pluskała o brzegi, gęsto upstrzone
 831     3, 32|             moje siwki zębami dzwoniły o żłób...~- Obrodzi się, to
 832     3, 32|               się mogło i przytulić, i o doli srogiej zapomnieć.~
 833     3, 32|          gęstwą i kieby chłopy wsparte o się ramionami, tam czarne
 834     3, 32|               poważyła się nawet pytać o Antka - jeszcze bych się
 835     3, 32|             chłopy rozpytywały z cicha o folwarek spalony we święta,
 836     3, 32|               i do serca przyciskał, a o różności wypytywał.~Kiedy
 837     3, 32|               tłukąc się kiej ten ptak o klatkowe pręty.~Tak się
 838     3, 32|         grabiami. ~Ale wnet zapomniała o wszystkim i pokończywszy
 839     3, 32|                 przytuleni do siebie i o Bożym świecie nie wiedzący.~
 840     3, 33|             przeciągle, a cochając się o płoty i drzewa, zaś owce
 841     3, 33|              co któren miał, gdyż wójt o podatki wołał i karami straszył,
 842     3, 33|           pobok Mateusza, w chałupinie o jednej izbie z półsionką,
 843     3, 33|              jęła prosić: - Nie mów mu o liście, Nastuś, nie powiadaj...~-
 844     3, 33|                ratunkiem.~- A może ino o pieniądze pisze!~Szła coraz
 845     3, 33|                nogi, prosiła nieśmiało o przeczytanie listu od męża.~
 846     3, 33|              był poczciwy, troskał się o nią, wypytywał o wszystko,
 847     3, 33|           troskał się o nią, wypytywał o wszystko, co się dzieje
 848     3, 33|               by zawiadomiła jego ojca o powrocie. Chudziaczek nie
 849     3, 33|                 chłop wróci, dowie się o wszystkim! Strach ją porwał
 850     3, 33|            ratuj, Jezus! Ani pomyślała o sobie. Popłakując a szarpiąc
 851     3, 33|    rozpościerały w sadzie.~Powiedziała o Grzeli, chcąc się wynieść
 852     3, 33|                głupiej, wszyscy wiedzą o was, Mateusza odpraw, póki
 853     3, 33|      frasobliwie Stacho.~- Hale, cheba o jednej izbie ze sionką.~-
 854     3, 33|       przystawał poredzajac z chłopami o wójtowej bitce, do dzieuch
 855     3, 33|              śliczna, jaże się prosiła o całowanie. Ujęła się hardo
 856     3, 33|             podjąć i dziękować, żeś se o mnie przypomniał?~- Baczę,
 857     3, 33|         chałupą.~- Ozgniewała się, żem o niej przepomniał... Bogać,
 858     3, 33|               Bogać, com winowaty... i o Tereskę... - skrzywił się
 859     3, 33|                jej krowę cochającą się o węgieł.~- Obrosła gnojem
 860     3, 33|                a jeno prosząc ślepiami o pomiłowanie.~Cicha przecież
 861     3, 33|               ścianą.~Kłęby pogadywali o powrocie z wojska Grzeli
 862     3, 33|                przeczytał. Powiadał mi o tym.~- To ci nowina! Jasiek
 863     3, 33|             wszystkich cierpi, a nikto o nim nie pamięta.~- Zaglądałeś
 864     3, 33|                 jest: przeciek łacniej o dostałą pannę niźli o całą
 865     3, 33|          łacniej o dostałą pannę niźli o całą złotówkę. Po dydku
 866     3, 33|            progu przysiadł.~- Kto jeno o drugich stoi, tego bieda
 867     3, 33|               będzie cosik zaradzić.~- O jałówce myślisz, co? To
 868     3, 33|                gdy mąż opowiedział jej o dzisiejszym z Agatą. Spać
 869     3, 33|                 a rozpowiadając w głos o wczorajszym jarmarku i wójtowej
 870     3, 33|                 dowiedzieliście się co o koniu?~- I... dałem starszemu
 871     3, 33|                   Trza będzie pomyśleć o nowym - rzucił Kłąb.~Balcerek
 872     3, 33|               wieś idzie. Słyszeliście o wczorajszym?~- I... bitka
 873     3, 33|     zaprzestali.~- Jemu tylko pacierze o prędkie skonanie potrzebne -
 874     3, 33|         dziwota, co wrychle zapomnieli o nim, zaś jeśli zdarzyło
 875     3, 33|                komu spomnieć, to jakby o nieboszczyku.~Co prawda,
 876     3, 33|             niego. Powiedali ta różnie o tej chorobie, bąkając w
 877     3, 33|               Juści, szło im akuratnie o nich co o ten śnieg łoński -
 878     3, 33|            szło im akuratnie o nich co o ten śnieg łoński - swoje
 879     3, 33|      pomiarkowali, jako tej spółce nie o sprawiedliwość chodzi, nie
 880     3, 33|             sprawiedliwość chodzi, nie o krzywdy Kozłów, a o coś
 881     3, 33|                nie o krzywdy Kozłów, a o coś inszego, może i o wójtostwo.~-
 882     3, 33|                a o coś inszego, może i o wójtostwo.~- Pożywił się
 883     3, 33|                opłotkach stawali gadać o niej, a insze zaś już do
 884     3, 33|                całą kupą stawali pobok o wódkę krzycząc, a patrząc
 885     3, 33|             dworze pełno Żydów, każden o swoje krzyczy! Powiadał
 886     3, 33|               kudłów sobie nastrzępili o prosiaka, któren marchew
 887     3, 33|                pożarła się ze sołtysem o przemienienie gąsiąt; to
 888     3, 33|               przemienienie gąsiąt; to o dzieci szły kłótnie, to
 889     3, 33|                dzieci szły kłótnie, to o szkody somsiedzkie, to o
 890     3, 33|               o szkody somsiedzkie, to o bele co, bych się jeno przyczepiać
 891     3, 33|            szło na rękę i nawet często o tym rozpowiadała przed ludźmi.~-
 892     3, 33|          żytnie, rdzawe kłosy dzwoniły o się, to złote niebo lebo
 893     3, 33|                będzie się tu honorować o bele słowo, a tam chłop
 894     3, 33|              myśleć.~Opowiadał szeroko o tej Jameryce, o ludziach
 895     3, 33|                szeroko o tej Jameryce, o ludziach znajomych, które
 896     3, 34|                po drodze od drugich, i o swoich kłopotach jęła się
 897     3, 34|               Dał mu? Powiadali mi coś o tym, ale nie uwierzyłem.~-
 898     3, 34|              by można, zbędna, Żyd już o nią przepytywał... to parę
 899     3, 34|             Antka wykupimy. Wie to kto o waszych pieniądzach?~- Ojciec
 900     3, 34|                tłukły płowymi grzywami o ziemię i poddawały się w
 901     3, 34|               w ten mig się rozgłosiło o pomordowanych, wrzask się
 902     3, 34|              Długo czekali, bo dopiero o zmierzchu powrócił; ale
 903     3, 34|                wsparła się brzemieniem o drzewo.~- Sołtys waju dobrze
 904     3, 34|                Stara jestem, a jeszcze o takim zgorszeniu nie słyszałam.
 905     3, 34|             nad nią użalać i co nowego o Jagnie dowiedzieć. Poczynały
 906     3, 34|              jutro cała parafia będzie o tym wiedziała.~- I zaraz
 907     3, 34|             ostrożnie Kobus.~- Trzymam o nim swoje i nie puszczę
 908     3, 34|            różne różności.~- Trzymam i o tobie swoje, jeno ci nie
 909     3, 34|         Dominikową, która była dopiero o północku wróciła, i taki
 910     3, 34|               raić z cicha; że wsparci o szynkwas słuchali uważnie
 911     3, 34|                iść słuchać pod okno.~- O sobie jeszcze co takiego
 912     3, 34|             jak Miemce kupią i zasiędą o miedzę, to będzie jak w
 913     3, 34|              robić! - zawrzeszczeli.~- O głupie, głupie! To starzy
 914     3, 34|            ryczy w kominie.~Nie pytali o więcej, gdyż Grzela zaczął
 915     3, 34|                jedna wieś koło Płocka, o czym był wyczytał w gazecie.~-
 916     3, 34|              plecy wypnie: będzie miał o czym czekać, jak wypadnie
 917     3, 34|                nie?... A coście mądrze o Niemcach myśleli, to ja
 918     3, 34|            nich, bych go nie posądzili o co złego.~Narada już niedługo
 919     3, 34|                się wpół i bijąc nogami o podłogę wyśpiewywała chrzypliwie:~ ~
 920     3, 35|                ani słuchać nie chciały o wyprawie na Miemców.~- Hale!
 921     3, 35|                  basował, zaś niejedną o dzieci zagadywał i porządki
 922     3, 35|                nawet szedł i zagadując o tym i owym ludzi, swoje
 923     3, 35|               Rocho go przekonał, gdyż o zmierzchu, kiej ludzie zaczęli
 924     3, 35|             zaglądał w obejścia, pytał o różności, a głównie z kobietami
 925     3, 35|          nasłuchiwał, a głównie myślał o Jagusi, słyszał ją kręcącą
 926     3, 35|         wywartym oknie i wsparłszy się o futrynę patrzyła żałosnymi
 927     3, 35|       zakrzyczał:~- Wójtowa kochanica!~O! to jakby ją noże przeszyły
 928     3, 35|                  spoił ją przeciek, że o Bożym świecie nie wiedziała...
 929     3, 35|            stary zbuk! Pomyślała naraz o mężu.~- Całe życie mi zawiązał!
 930     3, 35|              przemian, Maciejowi długo o tym rozpowiadała, jaże oczy
 931     3, 35|                językiem. Zabaczyła już o całym świecie, że Józka
 932     3, 35|            wolała pozostać. ~Nikto jej o Antku nie powiedział, ale
 933     3, 35|               się po izbie, tłukli się o ściany i sprzęty ze strasznym
 934     3, 35|               pokwapił!... Kto ta stoi o sieroty?... Skrzywdzić to
 935     3, 35|       siedziała nad stawem rozmyślając o Mateuszu, że może się za
 936     3, 35|               była dziwna, rozpytywała o wszystko, turbowała się
 937     3, 35|         wszystko, turbowała się wielce o chorą, a ukradkiem, przyczajonymi
 938     3, 35|               po kazaniu, powiedali mi o tym, ale myślałem, co jeno
 939     3, 35|               i chociaż chciał jeszcze o coś pytać, zbrakło mu odwagi.
 940     3, 35|             nie wygraża pięściami, zaś o dziedziczce z Głuchowa,
 941     3, 35|       wypominał; wszyscy pomiarkowali, o kim gada.~- Ktoś go musiał
 942     3, 35|               jej rozbłysły.~- Jużeśmy o tym z Grzelą i chłopakami
 943     3, 35|         kancelarii i sielnie wypytywał o niego... Nie rzekłem mu
 944     3, 35|                la ochoty bili niekiedy o ziem dębowymi lagami, a
 945     3, 35|             Podlesie...~- Chodźmy, nie o plewy przecież idzie! -
 946     3, 35|              otaczał czworaki dworskie o zapadłych dachach i sterczących
 947     3, 35|         chłopami, a podkówki szczękały o kamienie coraz bliżej, Niemcy
 948     3, 35|             parobek.~- Ja bym się darł o te od Woli.~- Cie, żeby
 949     3, 36|          piersi, wypytywała skwapliwie o wczorajsze nowiny, jeno
 950     3, 36|               tyle spraw różnych, a to o sądy za las się kłopotali,
 951     3, 36|             było, że prawie zapominali o biedzie, żyjąc kieby w tym
 952     3, 36|          radością.~Nie zapomnieli jeno o Miemcach, bo co dnia ktosik
 953     3, 36|            Miemcy zaskarżyli dziedzica o pieniądze, a Lipce o gwałt.~
 954     3, 36|         dziedzica o pieniądze, a Lipce o gwałt.~Chłopy naśmiały się
 955     3, 36|                w czasie obiadu szeroko o tym rozprawiano.~Południe
 956     3, 36|             pomaga narodowi ze strachu o siebie, dobrze on wie, że
 957     3, 36|        dziedzic boją się chłopów, kiej o zgodę zapobiega?...~- A
 958     3, 36|          wyrywać, chciał się ubierać i o buty wołał, to chwytał się
 959     3, 36|       dziwności.~Przestała raptem dbać o matkę, zdając ją całkiem
 960     3, 36|          pijana. Ciemnościom powiadała o swoich nadziejach, nawet
 961     3, 36|            niczego pod ręką, zapomniał o wszystkim i błądził bezradnie
 962     3, 36|             wiedział, co się może śnić o pierwszej zwieśnie drzewom
 963     3, 36|               pora siać...~Ale w mig i o tym przepomniał; rozsypywało
 964     3, 36|             niestrudzenie.~Potykał się o skiby, plątał we wyrwach,
 965     3, 36|                przewracał, jeno że nic o tym nie wiedział i nic nie
 966     4, 37|              Józka z rykiem tłukła się o ściany, Witek buczał wraz
 967     4, 37|         jeszcze zrozumieć, wsparła się o ścianę, gdyż się jej widziało,
 968     4, 37|           włosy i krzycząc żałośnie:~- O mój tatulu jedyny! O mój
 969     4, 37|                   O mój tatulu jedyny! O mój tatulu!~Juści, co wszystko
 970     4, 37|       dzieciuch, to płakał nie będzie. O pochowku pilniej pomyśleć.~-
 971     4, 37|              się uważnie; pod wiśniami o płot pleciony wsparta stojała
 972     4, 37|               pogadując już mało wiele o różnościach, a coraz ciszej
 973     4, 37|              do proboszcza ugodzić się o pogrzeb ojcowy.~Witek rychło
 974     4, 37|                kobiety i jął wypytywać o wszystko, pocieszać i krzepić
 975     4, 37|       miłosiernie, a kiej go zagadnęły o pogrzeb i koszty; przerwał
 976     4, 37|               ostro i niecierpliwie:~- O tym potem. Nie zdzieram
 977     4, 37|               trza się godzić z osobna o pogrzeb, ale że organiścina
 978     4, 37|             Jeno ani mru-mru, kobieto, o wielgie rzeczy idzie.~Zajrzał
 979     4, 37|              buty nieboszczyka.~Prawie o samym północku gęsta ćma
 980     4, 37|                z Jagatą, wsparłszy się o niego głowami, zadrzemali
 981     4, 37|            bijąc chrzęstliwymi kłosami o miedze i drogi, już niegdzie
 982     4, 37|          spienionych kałużach.~Dopiero o samym zachodzie wyjrzało
 983     4, 37|             dopiero przestał nazajutrz o dużym dniu, właśnie kiedy
 984     4, 37|             grzesznym miłościwy! Jezu!~O dolo człowiekowa, dolo nieustępliwa!~
 985     4, 37|            śniegi spływa bez śladu, że o nim nawet dzieci rodzone
 986     4, 37|        gardziel i lubego żywota zbawi.~O duszo, po cóż dźwigasz człowieczego
 987     4, 37|               łajdusy jedne! Powiem ja o tym Panu Jezusowi, powiem,
 988     4, 37|     odsapnąwszy nieco, jął znowu mówić o nieboszczyku, jako to padł
 989     4, 37|                Jagna nie wiedziała już o Bożym świecie, padła kajś
 990     4, 37|                gdyż sam się przymawiał o gorzałkę, ale siedział kajś
 991     4, 37|                pogadawszy z tym i owym o różnościach, wziął od kowala
 992     4, 37|              Żydy go duszą, to chłopów o pomoc skomle.~- A przódzi
 993     4, 37|             okna zagląda i obciera się o ściany, to jakby ktoś klamki
 994     4, 38|               drugi, nieco pomniejszy, o którym Jambroż rozpowiadał,
 995     4, 38|                strony na stronę, bijąc o wszystkie drogi, miedze
 996     4, 38|              dzikie, a tysiąc inszych, o których jeno sam Jezus pamięta,
 997     4, 38|               z głośniejszym Zdrowaś i o wspomożenie zaskamlał.~A
 998     4, 38|          kaucją, zapłacicie?~- Dyć tam o to już Rocho zabiega - wyrzekła
 999     4, 38|            politycznie, a swoje myśląc o tych jego dobrościach la
1000     4, 38|                ta złotówka zabrzęczała o miedziaki; dziedzic rzucił