Tom, Rozdzial

   1     1, 2 |               ta ćma łazi, a choru je jeno, i tyle zrobi, co ten pies
   2     1, 2 |             ściskała kolanami, że gęś jeno pogęgiwała z cicha a boleśnie,
   3     1, 3 |              belki krowę ~- Głupie to jeno bydle, a i temu na koniec
   4     1, 3 |                a dyć! zdążył krzyknąć jeno.~- Takiś to pastuch, co?
   5     1, 3 |               Niby to za świadka? ni, jeno dopraszam się...~- Woźny;
   6     1, 3 |                Cie! myślę sobie, nic, jeno swynia to abo i zasie prosiak.
   7     1, 3 |          Kropla w kroplę nikt jenszy, jeno Boryna!... - wołała.~Ale
   8     1, 3 |               na zwiesnę.~- A urodna! jeno grochowinami przytrząść
   9     1, 3 |          patrzą, co?~Nie odrzekł już, jeno skropił batem źrebicę, że
  10     1, 4 |        chciało mu się zmówić pacierz, jeno że się bojał klęknąć na
  11     1, 4 |               jak przystało la niego, jeno się mocno jął przepychać
  12     1, 4 |       wpatrzon kieby w obraz.~Splunął jeno i powlókł się do domu, bo
  13     1, 4 |           słowo i ani spojrzy... nic, jeno medytuje a medytuje... Prawda,
  14     1, 4 |              się i nie zmagał dłużej, jeno wypił nie medytując.~- Zarobiliście
  15     1, 4 |            nie na pijaństwo przyszli, jeno tak sobie po sąsiedzku postać,
  16     1, 4 |                ryby wyzdychają, skoro jeno chuchnie na staw... mąka
  17     1, 4 |            wstał i wytrzeźwiał nieco, jeno ze strachem a zdumieniem
  18     1, 4 |            drogę pozastawiać!... nic, jeno się pochlały... zbereźniki...
  19     1, 5 |            słychać było we wsi - nic, jeno ten wiatr, pojękujący w
  20     1, 5 |              pojękujący w strzechach, jeno te dżdże, sypiące jakoby
  21     1, 5 |         jęczmienia z kartoflami. byle jeno wypęczniała ździebko; któren
  22     1, 5 |               ruszali się ludzie.~Kto jeno żył, to z całej okolicy
  23     1, 5 |         jeszcze w klasach?~- Do świąt jeno.~- Wróci do dom czy też
  24     1, 5 |               i towarem różnym - nic, jeno ta wielka woda, do której
  25     1, 7 |               udawała, że nie patrzy, jeno sobie w głowie układała,
  26     1, 7 |               przemknąć się nie było. Jeno Pan Jezus wszedł, a tu kiej
  27     1, 7 |         chojarów a wiater, jako że to jeno parob piekielny, pomagał
  28     1, 7 |             do Pana Boga trafi, niech jeno będzie poczciwy; gospodyni
  29     1, 7 |               Ale wójt przódzi, skoro jeno wszedł, rozłożył ręce i
  30     1, 8 |        słuchali i uważali go wszyscy.~Jeno nikt z dzieci, ni kowal
  31     1, 8 |             Prawdęście rzekli, matko, jeno nic nam po szukaniu, bo
  32     1, 8 |             jej zmówiny były dzisiaj. Jeno tylko jedno pomyślała, czy
  33     1, 9 |            ciężkiej, żałośliwej ciszy jeno jękliwe, proszalne śpiewania
  34     1, 9 |              i czasy, i wszystko; tam jeno ptaki jakieś krzyczały złowrogo
  35     1, 9 |              lampek nie palił...wiatr jeno huczał w gałęziach a rwał
  36     1, 9 |            zatracenie ostatnie... tam jeno głosy jakieś, co nie były
  37     1, 9 |          drzewa jakie ocieniały, nic, jeno ten piach szczery, parę
  38     1, 9 |         płakanie jest na tej ziemice, jeno żałość a turbacja!~I złość
  39     1, 10|        mogłaby ci pomóc coś niecoś... jeno jej rzeknij o tym... ona
  40     1, 10|       człowieka.~A po obiedzie, skoro jeno kowalowa weszła z dziećmi
  41     1, 10|               ale robaka nie zalał... jeno jedno postanowienie powziął.~
  42     1, 11|               o co zabiegają! O grunt jeno, o dobro! Dobrze by ci to
  43     1, 11|              rąbać wnet będą, czekają jeno mrozów i sanny.~- Niech
  44     1, 11|            odmawiał w głos modlitwę - jeno kowal powtarzał za nim,
  45     1, 11|           człowiekowi a to biedowanie jeno...~- Poszły, psiekrwie... -
  46     1, 11|               między ludźmi!~- Choćby jeno na ten czas weselny, na
  47     1, 11|                  Nie wilkami, nie, to jeno bieda podjudza, kłyźni i
  48     1, 11|             Gorzałka nie grzech, byle jeno przy godnym sposobie i z
  49     1, 11|               bo swojego miała dosyć, jeno że la Jagusi tak się ochotnie
  50     1, 12|           Łapa nie rwał się do jadła, jeno szczekał, rzucał mu się
  51     2, 13|               szaro i głucho.~A skoro jeno przedzwonili na południe,
  52     2, 13|         skrzytwa, taka bieda, że żyją jeno ziemniakami ze solą, grosza
  53     2, 13|               za wszystko, zapłacone.~Jeno dychał odemstą i myśleniem
  54     2, 13|          jąkał stary oklepując krowę, jeno że nikto nie zważał na niego.~
  55     2, 13|             ruszył, skamieniał zgoła, jeno patrzył za nimi... wychylali
  56     2, 13|            widać pod topolami, czasem jeno dzwonek zajęknął w oddali
  57     2, 13|            trzecią... jaśniały wciąż, jeno się jęły kołować, chwiać
  58     2, 14|              nie ostało po nich. Nic, jeno ta cichość zmartwiała i
  59     2, 14|         organistę praktykuje, z łaski jeno mój go uczy, cóż robić?...
  60     2, 15|           nasmolenia, nie odzywał się jeno, bo go mocno dotknęło, że
  61     2, 15|                koszula nie rządzi, to jeno spluwał w garście i przypinał
  62     2, 15|               powiadają mądre ludzie, jeno czego znieść nie mógł, to
  63     2, 15|               jednak wiedząc o sobie. Jeno Mateusz robił to prawie
  64     2, 15|           wspomogliwe i szeroką rękę, jeno zbyt dufał w siebie, zbyt
  65     2, 15|           nasienie, z dawna! A to nic jeno krzyczy, wrzeszczy, lata,
  66     2, 15|             ni wyrozumie, ni rozważy, jeno bele co klepie. Powiadają,
  67     2, 15|             kiej ten dziób jastrzębi, jeno nie tak garbaty, oczy wielkie,
  68     2, 15|               tym mówili. Ale to było jeno z wierzchu, dla ludzkich
  69     2, 16|              przejrzyste mgły niebie, jeno że blade było, ostygłe kiej
  70     2, 16|        odezwały się na to ani słowem, jeno Jagna odwróciła szybko twarz
  71     2, 16|        słodkie słówka wciąż prawił, a jeno o tym myślał, czym by się
  72     2, 16|        dziecińską łaskę nie czekać... jeno do trumny to ochotnie wbiją
  73     2, 16|         skulona i zaparta w sobie, że jeno po dryganiu pleców było
  74     2, 16|               panuje, komu tam wiada, jeno to jest pewne, że nad człowiekiem
  75     2, 16|           będą lepiej i nie chorować; jeno jutro rano doić nie można,
  76     2, 17|                sen nie przychodził, a jeno jakby zmora zwaliła się
  77     2, 17|         pomarłych, a we wspominaniach jeno żywiących... w kościele
  78     2, 17|             wszystkie zgryzoty, skoro jeno poczuła się po dawnemu w
  79     2, 17|             swoją wolę... i co mi się jeno uwidzi - zrobię!...~- Pewnikiem
  80     2, 17|               do borów ciemniejących, jeno że nic nie rozeznawała,
  81     2, 17|              nie baczyła, gdzie jest, jeno się jej widziało, że święci
  82     2, 18|          dojrzany mrok, wicher ustał, jeno z zasp, co groblami leżały
  83     2, 18|               ni kamionek, ni borów - jeno tuż za smętarzem, na dróżce
  84     2, 18|               ze wsi nie dochodził, a jeno gdzieś od kuźni szło dalekie,
  85     2, 18|        ciągnęła bezwiednie za wymiona jeno, że mleko strzykało na wełniak
  86     2, 18|         przepadł w nocy. Nie było go, jeno ten cichy, palący szept
  87     2, 18|               nie było nikogój; krowy jeno przeżuwały paszę i chlastały
  88     2, 18|         znaczy na wsi. Nie kto drugi, jeno młynarz tak zrobił, parob
  89     2, 18|              zapowietrzony! Niech się jeno pojawi w chałupie! Albo
  90     2, 19|           dzisiaj wyprawiał chrzciny, jeno że w chałupie, ale różni
  91     2, 19|            Księżyca jeszcze nie było, jeno od suchych, przemarzniętych
  92     2, 19|              już wieś cichła całkiem.~Jeno od karczmy coraz ostrzej
  93     2, 19|              kieliszek i przepijał, a jeno rajcowali rozglądając się
  94     2, 19|              a bacząc na wchodzących.~Jeno przy szynkwasie był większy
  95     2, 19|           zaczepia. ,~- Przyszedłbym, jeno się jeszcze ruchać bez kijaszka
  96     2, 19|                ni spać, ni robić nic, jeno by człowiek łbem tłukł o
  97     2, 19|               tak wszystko miarkował, jeno nie dawał tego poznać po
  98     2, 19|          niezgorszy wrzask dochodził, jeno Socha i Małgośka tańcowali
  99     2, 19|                innej prawdy nie było, jeno że opowiadał tak śmiesznie,
 100     2, 19|              do rodnej ziemi, a niech jeno śnieg spadnie, ziemia się
 101     2, 19|           Takuteńko było i z narodem.~Jeno Antek z Mateuszem nie ruchali
 102     2, 19|     poprowadzi, to i wszyscy pójdą.~- Jeno nie wiada, czy Maciej zechce.~-
 103     2, 19|               pomyślenia nie macie, a jeno jak te dzieci, co jeszcze
 104     2, 19|             nie odezwała, popłakiwała jeno po kątach, drzwiami trzaskała,
 105     2, 19|             siadali, nie poszła jeść, jeno zaczęła wełniaki ze skrzyni
 106     2, 19|           sobie czas jakiś bez słowa, jeno dychali prędzej, a ukradkiem
 107     2, 19|           dookoła.~Nie odrzekł na to, jeno ujął ją mocno wpół, gęstwę
 108     2, 19|         wszystko jedno dzisiaj, skoro jeno poczuł ją przy sobie, skoro
 109     2, 19|       wiedziała, co się z nią dzieje, jeno chwilami, gdy muzyka milkła
 110     2, 19|               z karczmy, ale skoro go jeno mróz owionął, zatoczył się
 111     2, 19|           karczma opustoszała rychło, jeno po drogach grzmiały jeszcze
 112     2, 19|              młyn nie turkotał, nic - jeno od _karczmy dochodził schrypły
 113     2, 19|            ginęło wszystko, a ostawał jeno strach śmiertelny, dygocące
 114     2, 20|             nic nie stało.~Rozchorzał jeno z tych przytajonych w sobie
 115     2, 20|          olejem; nic się nie odezwał, jeno postękiwał boleśnie i w
 116     2, 20|           brać do tańca, która mu się jeno uwidzi, a że ją wybrał i
 117     2, 20|              przez złość!~- Smarujcie jeno i róbcie, bym wyzdrowiał
 118     2, 20|              tylu ich było...~- Było, jeno nie do żeniaczki!...~- Ażeby
 119     2, 20|              kwiat niektóry, co niech jeno ziąb nań chuchnie, a wnet
 120     2, 20|            się musi wypalić! A to wam jeno przypomnę, com był rzekł
 121     2, 20|          popuszczał. Całe dnie, skoro jeno wyzdrowiał, młócił z Pietrkiem
 122     2, 20|        swojego broni, nie krzywdzi!~- Jeno byście w porę uwidzieli,
 123     2, 20|               podawać do chrztu; tyle jeno, co tam chłopaki Dominikowej
 124     2, 20|              chciał nieco przykrócić, jeno...~- Antek jest winien,
 125     2, 20|          podchodzi nocami i wypatruje jeno sposobności podpalenia;
 126     2, 20|            zabawiali się i u Borynów, jeno z tą odmianą, że stary kamieniem
 127     2, 20|               z kądzielą, ale do tych jeno chałup, gdzie się same starsze
 128     2, 20|                po co go było trzymać, jeno ludzi krzywdził!~- Siadaj,
 129     2, 20|         będzie jeszcze mój, niech się jeno ciepło zrobi, to już umyśliłem
 130     2, 20|          trzech uredzili - słuchajcie jeno; co powiem.~Stary ino łysnął
 131     2, 20|              macie dobry, parobek się jeno wałkoni, a zarobek pewny,
 132     2, 20|         sprawa o krowę.~- Przystańcie jeno do nas, a dobrze wypadnie,
 133     2, 21|             było przy czym zrobić, że jeno suchego chleba pojedli...
 134     2, 21|            człowieku, nie!~To Hanusia jeno zasiekała zęby i szła ano
 135     2, 21|          jeden rząd, razem.~Wzdychała jeno ciężko, zacinała zęby, a
 136     2, 21|              taka zła godzina, to aby jeno cierpliwie przeczekać, przejść
 137     2, 21|            zmilkną i śpiewy ustaną, a jeno szemrzą wzdychy ostatnie,
 138     2, 21|            przedzierał, nawet światło jeno z trudem sączyło się przez
 139     2, 21|               Hance sił brakowało, to jeno wspierała się brzemieniem
 140     2, 21|            śmignięcie kamieniem, nic, jeno biała, rozkłębiona, przewalająca
 141     2, 21|              nocy tylko co patrzeć.~- Jeno tego powietrza złapię i
 142     2, 21|               lutej rozwiei żywiołów. Jeno popłakiwała żałośnie, łzy
 143     2, 21|       chropawą grudę utajonych boleń, jeno w oczach niebieskich, wypłakanych
 144     2, 21|               powiedział.~- Kwardy on jeno z wierzchu, la niepoznaki.~
 145     2, 21|        Zaczęła marzyć, że niechby się jeno dorwała z powrotem gospodarstwa,
 146     2, 21|             jak przykazywał, zabierze jeno dzieci i pójdzie do starego,
 147     2, 22|              jednej od drugiej, chyba jeno po obleczeniu - a zeszło
 148     2, 22|          między sobą tylko, wrzeciona jeno furkotały i dudniły po podłodze,
 149     2, 22|         prosto do oczów powiem, niech jeno twój z wojska powróci!~-
 150     2, 22|              nikto się nie przeciwił, jeno domyślne, przytajone uśmiechy
 151     2, 22|             Cichość ogarnęła izbę, że jeno wrzeciona warkotały, a czasem
 152     2, 22|              przykazania powiadał, że jeno wzdychali ciężko medytując
 153     2, 22|               i przymusił; koń robił, jeno że sobie to miał za krzywdę
 154     2, 22|              popić - nie było, ostało jeno błocko śmierdzące; położyć
 155     2, 22|             jak te smolne szczapy, że jeno szmer wzdychów, marzeń i
 156     2, 22|             przez takie światy, gdzie jeno dusze człowiekowe błądzą
 157     2, 22|            mgłą przysłoniony, mrok to jeno, noc smutna i ciężka, przez
 158     2, 22|              pogodny czas i cichy, że jeno drgnienia po niej się snują,
 159     2, 22|       pierwszym wieczorze majowym, co jeno kolebią się słodko, szemrzą
 160     2, 22|              dawno, przed wiekami, że jeno o tym w starych księgach
 161     2, 22|                zmarnowany, z kosturem jeno kiej dziad...~Pomodlił się
 162     2, 22|                  pusto... straszno... jeno żona schorowana wywlekła
 163     2, 22|             że nie ostało nic, ziemia jeno a niebo.~Siedział na progu
 164     2, 22|              tam będzie po śmierci, a jeno się weselą i wszystkiego
 165     2, 22|             się nie obejdzie, kobietą jeno jestem i takiej mocy nie
 166     2, 22|       Niebieska, nie! Przyodziała się jeno od pluchy w płachtę i poszła
 167     2, 22|      baraszkował z panami.~Matka Boża jeno westchnęła boleśnie nad
 168     2, 22|               ani karety, ni lokajów, jeno deszcz, błoto, ciemnica
 169     2, 22|               i tak już ostał, nocami jeno płacze, ręce wyciągnięte
 170     2, 22|               czuciem i jasnością, że jeno ją tknąć, a gotowa gwiezdnym
 171     2, 23|              to?~- Zaśby nie!...~Tyle jeno rzekli, czasami przystając,
 172     2, 23|              śnie nieprzypomnianym, a jeno przez dusze wiedzianym,
 173     2, 23|         podrywało... po tom przeciech jeno poszła do Kłębów... po to...
 174     2, 23|              Nie wiało już na polach, jeno czasami wiater przegarniał
 175     2, 23|      pszczelnym brzęku...~Milczeli, a jeno szmer pocałunków, wzdychów,
 176     2, 23|               a niepamiętliwi, pijani jeno tą nadludzką mocą czucia,
 177     2, 23|           ciężko po zagonach, że były jeno krzykami nocy, czasem szlochem
 178     2, 23|            Boisz się?...~Zaśby czego! jeno taka cichość we mnie rośnie,
 179     2, 23|             tam jest... przyczaił się jeno pod płotem.~Uwidziało ci
 180     2, 23|             ale już i Jagny nie było, jeno mu mignęła i przepadła w
 181     2, 24|              do cna i porozwalany, że jeno dwa słupy sterczały z pogorzeli,
 182     2, 24|            szeptano również różności, jeno tyle że ciszej i ważniej.~-
 183     2, 24|         opowiadała Płoszkowa.~- Skoro jeno powiedzieli, że Boryna się
 184     2, 24|         obraniał zrazu, dał spokój, a jeno w końcu rzekł:~- Rozum mu
 185     2, 24|               tu podpala jeszcze! Cud jeno, że cała wieś nie poszła! -
 186     2, 24|            przepychali się z mocą, że jeno oczy błyszczały groźnie
 187     2, 24|       niejednemu wstyd się robiło, to jeno spluwał, czapę naciskał
 188     2, 24|               przy pustych żłobach, a jeno radzono wszędzie, często
 189     2, 24|         zeznał do protokółu, wiedział jeno o tym wójt i sołtys, ale
 190     2, 24|              się nie dowiedział, tyle jeno z tych deliberacji wyszło,
 191     2, 24|            jako ten kamień na dno, że jeno woda czasami zgurbi się
 192     2, 24|            kawał kiełbasy lub sperki, jeno biedota musiała się kuntentować
 193     2, 24|            cicho rozchodził. że ostał jeno Jambroży, niezgorzej napity,
 194     2, 24|                                       Jeno w Antkowym domu nie było
 195     2, 24|      przęślicy, prząść nie przędła, a jeno ruchała bezwolnie rękami,
 196     2, 24|             ją kto z drzewa wyrzezał, jeno oczy gorzały bystro a sucho
 197     2, 24|           dziwiła się temu siostra, a jeno tego nie mogła zmiarkować,
 198     2, 24|             całkiem i tak mroczną, że jeno gdzieniegdzie żółciły się
 199     2, 24|             nogą tutaj nie stąpiła, a jeno jako ten pies zawsze krążyła
 200     2, 24|              pochylił mocno, twarz mu jeno ostała dawna, barzej jeszcze
 201     2, 24|          przewiny, ani jednego zła, a jeno biła w niego zapamiętałością
 202     2, 24|      pomiarkować, co się jej stało, a jeno jak ten pies sponiewierany
 203     2, 24|              było, jakie są, byle się jeno przy nim kompaniono, bo
 204     2, 24|            pomstą zaślepiony, boć tym jeno dychał, rozdmuchując ją
 205     2, 24|               pełny a tak mroczny, że jeno pod sklepieniami szarzały
 206     2, 24|         przytomny. Odszedł go śpik, a jeno jakiś ciężki, niezwalczony
 207     2, 24|           któren wprost niego stojał, jeno niżej nieco, i nie mógł
 208     2, 24|               się walił, obejrzał się jeno jakby za ratunkiem, ale
 209     2, 24|            kościele, ale nie słyszał, jeno szedł prosto przed siebie,
 210     2, 24|              i to, i kazał dać wódki, jeno że, postawił nie dopity
 211     2, 24|           Mateusza, nie było go doma, jeno stara Gołębowa prosto z
 212     2, 24|               w mrokach, znaczącą się jeno światełkami okien, patrzył
 213     2, 24|            mógł się pomiarkować, czuł jeno, że jakaś moc nieprzeparta
 214     2, 24|         drugim, wieś usypiała, deszcz jeno mżył i trzepał w pochylone
 215     2, 25|            nie wypowiedzieć, tym się, jeno każden krzepił a pocieszał,
 216     2, 25|              się czas przykrzył, tyle jeno, co tam, gdzie zbierały
 217     2, 25|               kogo na drogach, deszcz jeno trzepał, wiatry przemiatały,
 218     2, 25|              wsi jakby wymarłej, tyle jeno było żywych, głosów, co
 219     2, 25|           zwiesnę, do roli przydatny, jeno niesporo to szło i ciężko,
 220     2, 25|              w jednej bo już chałupie jeno raz w dzień warzyli jadło,
 221     2, 25|          jutra, struty niepokojem, że jeno szukał okazji, bych na drugich
 222     2, 25|      wszystkim się widziało, że niech jeno śniegi spłyną, ziemia odtaje
 223     2, 25|           potrzyma dłużej.~Więc niech jeno nastała jaka godzina suchsza
 224     2, 25|            taplającą się w słońcu, że jeno szyby grały ogniami, kobiety
 225     2, 25|          tamte słoneczne godziny były jeno snem rychło przespanym.
 226     2, 25|             tak ano w kółko, bych się jeno woli boskiej stało zadość!~
 227     2, 25|              kiej indziej, bo chociaż jeno mżył drobny deszcz, ale
 228     2, 25|              wszystko było, bo każden jeno cichego kąta patrzał, by
 229     2, 25|         głupiego nikto go nie miał.~A jeno głupi w marcu spuszczałby
 230     2, 25|           złowróżbnej, więc jaki taki jeno klął, drzwiami trzaskał
 231     2, 25|             biegała ano z pyskiem kaj jeno chcieli dać ucha, przytwierdzała
 232     2, 25|                Nie ozwał się na to, a jeno do Jagny rzekł:~- Weź łopatę
 233     2, 25|              hardo na świat poglądał, jeno się tak ozeźlił w sobie,
 234     2, 25|             nie pamięta, a ostała się jeno żywa pamięć przeniewierstwa
 235     2, 25|                choć go miłowała jakby jeno ze strachu i rozpaczy, bo
 236     2, 25|          bijącym sercem a radością, a jeno szła jakby z musu niewolenia,
 237     2, 25|           jeśli czasem rozmyślała, to jeno o jego odmienności, nie
 238     2, 25|             ciepłych dżdżów i słońca, jeno że już ni razu dusza jej
 239     2, 25|             od niechcenia, z przykazu jeno, spoglądając pilnie za głosem
 240     2, 25|              a ona zaś chyba tyla, by jeno słychać było, że robi, a
 241     2, 25|             Hale, o gorzałcem myślała jeno! - powiedziała miękciej
 242     2, 25|               kiej te zimne słupy, że jeno serca biły im kołatliwie,
 243     2, 25|             nie wychodzę do cię, kiej jeno chcesz... - odparła unikliwie
 244     2, 25|               karmił od dawna, jakimi jeno żył, zwalał na jej głowę,
 245     2, 25|            wyrozumieć wszystkiego, to jeno czuła okropnie, że stała
 246     2, 25|              się z Kłębiakiem, któren jeno wsadził głowę do izby i
 247     2, 25|           zapominali zgoła o sobie, a jeno się snuli po drogach, wystawali
 248     2, 25|               a nawet stary Płoszka - jeno Boryny nikto nie dojrzał,
 249     2, 25|              uradzi, a radzili długo, jeno że nikto nie wiedział co
 250     2, 25|              dobrego la narodu, bo im jeno o samych siebie chodzi,
 251     2, 25|               nikto bowiem nie pił, a jeno kupili się gęsto poredzając
 252     2, 25|             skorych do pierwszeństwa, jeno że się jeszcze każden wagował
 253     2, 25|             cichość padła na wieś, że jeno kiejś niekiej pies zaszczekał
 254     2, 25|             gorączkowych.~A skoro się jeno uczynił świt, że chyla tyla
 255     2, 25|            korzeniami płyną... czasem jeno to jakie słowo przeleciało,
 256     2, 25|               rady już inszej nie ma, jeno sami musimy swojego dobra
 257     2, 25|                Wszystkie chodźmy, kto jeno żyw, kto jeno kulasami rucha,
 258     2, 25|            chodźmy, kto jeno żyw, kto jeno kulasami rucha, całą wsią,
 259     2, 25|          jakby na rolę ciągnął naród, jeno że nie było śmiechów, żartów
 260     2, 25|        milczeniu, i całą prawie wsią, jeno kowal przywarł gdziesik
 261     2, 25|       przewodził, niewiela ich, było, jeno że starczyli za pół wsi,
 262     2, 25|              ta chmura gradowa, co to jeno połyskuje, nabrzmiewa piorunami,
 263     2, 25|        gdzieniegdzie na śniegi blade.~Jeno na Wilczych Dołach grzmiały
 264     2, 25|        pokotem niby łan stratowany, a jeno kajś niekaj niby te osty
 265     2, 25|               zgoła w cieniu konarów, jeno topory błyskały w mrokach
 266     2, 25|         mrokach i biły niestrudzenie, jeno świst pił nie ustawał ani
 267     2, 25|               nieustępliwe, krzepkie, jeno że bite mocą niezmożoną,
 268     2, 25|               lutą śmierć padają.~Jęk jeno rozbrzmiewał po lesie, ziemia
 269     2, 25|      niespodzianie w kopy, zamąci, że jeno jeden kłęb nierozeznany
 270     2, 25|               pięścią między oczy, że jeno ozwarł ramiona i z tym słowem "
 271     2, 25|          słuchał i na nic nie baczył, jeno prał z całą wściekłością.~
 272     2, 25|        spodzie, czapa mu zleciała, że jeno ten siwy łeb podskakiwał
 273     2, 25|              aż krew chlusnęła, stary jeno zakrzyczał, podniósł ręce
 274     2, 25|              i skoczył do ojca; stary jeno charczał, krew zalewała
 275     2, 25|             jednak jakimś cudem, tyle jeno, że twarz osmalił, a Antek
 276     3, 26|          jeszcze całkiem drętwa, tyle jeno, co rosy kapały rzęsiście
 277     3, 26|           jeszcze nie było, czuło się jeno, że leda pacierz wyłupie
 278     3, 26|               ziemia dech przytaiła - jeno wiater, jako to dychanie
 279     3, 26|             płone ugory zeszłoroczne; jeno jej siwe, zaczerwienione
 280     3, 26|           szła ciężko, z utrudzeniem, jeno tymi głodnymi oczyma latając
 281     3, 26|               wynędzniałej twarzy, że jeno mamrotała cosik, a tak się
 282     3, 26|              plebanii. Wokół zaś, jak jeno dojrzeć, stały sinym wiankiem
 283     3, 26|            tak jeszczech pod wodą, że jeno grzbiety zagonów przemiękłych
 284     3, 26|              chwili rodów i poczynań.~Jeno na polach mało gdzie dojrzał
 285     3, 26|             po inne lata w tę porę to jeno się czerwieniło po zagonach
 286     3, 26|            wietrzące się pierzyny, to jeno ogarniała oczyma wieś całą
 287     3, 26|             przez długą zimę, tym się jeno krzepiła w każdej godzinie
 288     3, 26|              od dawnych już lat o tym jeno deliberowała i w to całą
 289     3, 26|         człowiekowi grzesznemu.~To se jeno tajnie, po cichuśku, przepraszając
 290     3, 26|           gospodarski pochowek - o to jeno prosiła lękliwie...~Nie
 291     3, 26|             Młyn stojał pobok grobli, jeno tak nisko, że omączone dachy
 292     3, 26|            wlekła się z trudem, chyżo jeno biegając oczyma, a wszystko
 293     3, 26|      okopconymi, ale kowala ani widu, jeno kowalowa, rozdziana do koszuli,
 294     3, 26|              bogacze lipeckie. Słońce jeno grało w czystych szybach;
 295     3, 26|           jednako było cicho i pusto, jeno w sadach czerwieniły się
 296     3, 26|               i różny przyodziewek, a jeno gdzieniegdzie uwijały się
 297     3, 26|               lekarstwo nigdzie. Nic, jeno na sądy poszły albo na zebranie
 298     3, 26|              cichości a skupieniu, że jeno chwilami ciężkie wzdychy
 299     3, 26|               na świat jasny.~Zmówiła jeno krótki pacierz, tak już
 300     3, 26|               przekpinki.~- Zdrowi... jeno Tomek, że słabował ździebko,
 301     3, 26|             umysłu przywalniała, bych jeno opóźnić sprawdzenie tych
 302     3, 26|                siedzącej w głębi, ale jeno krowy pod oknami chlipały
 303     3, 26|             wezmę do roboty, zaraz... jeno mocy nieco nabierę... chorzałam
 304     3, 26|             robotę jaką, ale chudzina jeno się potoczyła na ścianę
 305     3, 26|               ino i pójdę... chciałam jeno obaczyć wszystkich... popytać...
 306     3, 26|          wszystkie w kreminale!~Agata jeno ręce spletła w niemym krzyku
 307     3, 26|              już to słowo Jagustynka, jeno uwierzyć nie mogłam.~- Najczystszą
 308     3, 26|              wczoraj się stało. Ostał jeno w chałupie Maciek, wiecie,
 309     3, 26|               chorość odeszła, skorom jeno w te progi stąpiła.~- To
 310     3, 26|              karać? przeciech o swoje jeno zabiegali. Poszli do poręby,
 311     3, 26|        wszystkim, nie wzięli, chłopów jeno samych zabrali do kreminału,
 312     3, 26|              a robić nie ma kto!~Wójt jeno ostał, kowal i tych kilku
 313     3, 26|            żywie to jeszcze?~- Żywie, jeno ledwie dycha i do rozumu
 314     3, 26|             to przychodziło!~- A może jeno dopust Boży za złość ludzką
 315     3, 26|               pierwszy z brzega, byle jeno wygodził... O świecie, świecie!... -
 316     3, 26|           ostatnie, bo przy Kłębowej, jeno że pojadała mało wiele,
 317     3, 26|               widzi się cała wieś, że jeno kamieniem przywalić i krzyże
 318     3, 27|              chałupy Hanka, w wełniak jeno przyodziana i jakąś chuścinę,
 319     3, 27|        jeszcze i ni znaku życia, świt jeno skrzył się suchy i przyodziewał
 320     3, 27|     przyziemnych mrokach utopiona, że jeno poniektóre chałupy bardziej
 321     3, 27|             zwalił się na gruby zad i jeno chrząkającym ryjem wodził
 322     3, 27|               ją oprzędły, że pacierz jeno wargami mówiła, daleko od
 323     3, 27|     nieprzezpiecznie...~Turbowała się jeno o Antka, bo zaraz jej rzekli,
 324     3, 27|      skamlaniem dochodzi się swego, a jeno tymi kwardymi, nieustępliwymi
 325     3, 27|              na rozdrożnym wywieisku, jeno że się nie cofnęła przed
 326     3, 27|              świtania do nocy późnej.~Jeno że to niezwyczajna była
 327     3, 27|      wspomagając dobrym słowem i czym jeno mogły.~Juści, że wdzięcznym
 328     3, 27|         chłopa, a ona się wyleguje.~- Jeno z oka spuścić na ten pacierz,
 329     3, 27|          wciąż kiej ta kłoda zwalona, jeno w oczach zaświeciło mu cosik,
 330     3, 27|          Obudziła się wreszcie Jagna. Jeno stary leżał wciąż bez ruchu,
 331     3, 27|           lasu przywieźli. Czasem się jeno jakby budził, Jagny wołał,
 332     3, 27|             mieli kole niego tyle już jeno starunków, co mu ta często
 333     3, 27|          wracała...~Józka zaś tyle go jeno doglądała, co przy ludziach:
 334     3, 27|           razy na dzień zaglądali, to jeno po to, by jej pilnować,
 335     3, 27|              na dziesiątą wieś, jeśli jeno szło o dobry zarobek; chłop
 336     3, 27|         pięćset rubli; o procenta się jeno nie zgodzili. Muszą te pieniądze
 337     3, 27|          przepatrywać wszystkie kąty, jeno by nikto się nie pomiarkował...
 338     3, 27|               pomimo wszystkiego może jeno ona jedna najszczerzej pragnęła,
 339     3, 27|              i te spotykania już były jeno strachem i męką; na ostatku
 340     3, 27|             Nie spojrzał na nią, ojca jeno widział a Hankę i dzieci,
 341     3, 27|               niedojrzane ptactwo, że jeno krzyk długi a jękliwy rozsypywał
 342     3, 27|             po wszystkim świecie, nic jeno nie rozpoznając spoza wezbranej
 343     3, 27|         zmiarkować, co się jej stało?~Jeno czuła, iż ją cosik rozpiera,
 344     3, 27|             gdzie oczy poniesą, gdzie jeno powiedzie ta tęskność niezmożona.
 345     3, 27|               Pietrek też może, niech jeno konie obrządzi; ja ostanę,
 346     3, 27|          Hanka po przywitaniu.~- Tyle jeno, co wójt wczoraj przywiózł:
 347     3, 27|          Antek zaś osobno.~- I... tak jeno szczeka, żeby się miał z
 348     3, 27|         głosów żadnych nie było, tyle jeno, co te wróble ćwierkania
 349     3, 27|              to nawet ptaki zamilkły, jeno że wrony, czające się złodziejsko
 350     3, 27|             stronę patrzał; Hance się jeno wydawało, co na jej głos
 351     3, 27|         pomarł przeciech i nie żywie, jeno wszystek już w rękach boskiego
 352     3, 27|           wielką uciechą robił.~Jagna jeno nie wróciła na obiad widzieli
 353     3, 27|      przetratuje a chłopów wybije, że jeno po chałupach opustoszałych
 354     3, 27|             świtaniu, kiej przecknęli jeno ze śpiku, w każde przypołudnie
 355     3, 27|              czy na dworze, gdzie się jeno naród kupił, nieustannie
 356     3, 27|               nieszpory, zbierali się jeno po opłotkach, po drogach
 357     3, 27|       gorzałki żałować nie będę, a on jeno poradzi galanto szlachtować
 358     3, 27|              dzień dogasający, że już jeno w stawie tliły się resztki
 359     3, 27|             się im na płacz zbierało; jeno Hanka nie mogła usiedzieć
 360     3, 27|        wkrótce śpik ogarnął cały dom, jeno Hanka poszła jeszcze sprawdzić,
 361     3, 28|             do stawu, niech odmiękną; jeno nie zabacz kamieni nakłaść,
 362     3, 28|             staw ledwie siniejący, że jeno spod skołtunionych przysłon
 363     3, 28|              ale nie wyszedł jeszcze, jeno jak co dnia o tej porze
 364     3, 28|           wciąż i utykał na wybojach, jeno węchem zmierzając ku wodzie,
 365     3, 28|             to i dobrodzieja ze Słupi jeno co patrzeć.~Pomyślała obzierając
 366     3, 28|             siostrę.~- Nic wielkiego, jeno to, że się nażyje dobrego
 367     3, 28|           ledwie był widny w barłogu, jeno postękiwał z cicha.~- Ociec,
 368     3, 28|        wczoraj dać... jakże... i sami jeno ziemniaki ze solą... a to
 369     3, 28|             żądał z góry pieniędzy, a jeno skwapliwie odważał i odmierzał,
 370     3, 28|         wdając się w rozmowę.~Żyd się jeno uśmiechał, bo i tak nabrała
 371     3, 28|          śledzie.~- Dajcie, jakie są, jeno sporo gorzałką zalać, to
 372     3, 28|              zwalały się na sad. Łapa jeno naszczekiwał obiegając dokoła.
 373     3, 28|         spodziewając, co ma nastąpić; jeno stary jak zwykle na łóżku
 374     3, 28|            dała spokój, zakręciła się jeno po izbie, wzięła różańce
 375     3, 28|            Jagustynka.~- Moiście, dyć jeno wojną żyję! - odparła spokojnie,
 376     3, 28|           prędkim i krótkim obiedzie, jeno tęgo zakropionym, bo Jambroż
 377     3, 28|           niego!... może i powleką... jeno że i tak nie ogryziesz tych
 378     3, 28|              zdzierżył, ludzie byli - jeno ciskał w nią rozsrożonymi
 379     3, 28|    Przewiadywała się też nieraz i kaj jeno mogła, co go może za kara
 380     3, 28|               źle, i niezgorzej, trza jeno pieniędzy na sprawę nie
 381     3, 28|               dała spokój, pogadywała jeno niekiedy a lękliwie, że
 382     3, 28|              z grzychem pokumać, bych jeno sobie pofolgować i użyć! -
 383     3, 28|            złym kumać potrafi, któren jeno nie baczy, jaką potem weźmie
 384     3, 28|     pochylonymi trwożnie twarzami, że jeno jej biała gęba, sucha i
 385     3, 28|           parobek do kościoła, ostały jeno same, pilnie układając mięso
 386     3, 28|          przytuliła na skonanie.~Tyle jeno o tym przerzekli, zajęci
 387     3, 28|               już dawno spała, wiater jeno hulał po polach i barował
 388     3, 28|               wiejny i zimny; ugrzała jeno w chałupie ręce i zaraz
 389     3, 28|     zaczerwienione jakoś.~Hanka zrazu jeno raz jeden zajrzała do nich
 390     3, 28|               kiej krzemień, żeby się jeno odchował, bo Florka wyschła
 391     3, 28|             kołkami.~- Wieje sielnie, jeno ciepły jakiś, by deszczu
 392     3, 28|              aż i całkiem przycichły, jeno pacanie przebieranych ziemniaków
 393     3, 28|       podwórzu zaś było prawie pusto, jeno niekiedy przebiegały rozczapierzone
 394     3, 28|             Juści, co zmyślna wielce, jeno że do psich figlów i gdzie
 395     3, 28|             zajrzała na swoją stronę, jeno Bylica siedział z dziećmi
 396     3, 28|            dobrze, ale bacz, że niech jeno co z chałupy zginie, to
 397     3, 28|          nieco i zmilkła zatrzaskujac jeno za sobą drzwi z całej złości.~
 398     3, 28|               wieczorem, a teraz wama jeno rzeknę: Poniechajcie jej,
 399     3, 29|              co się we wsi działo, to jeno raz po raz wznosił rozpalone
 400     3, 29|           wszędy po sąsiedztwach, kaj jeno okiem dosięgnąć, robili
 401     3, 29|              wozy turkotały wesoło, a jeno lipeckie role stały puste,
 402     3, 29|            narodu chłopskiego. Jakże, jeno małpa małpie zajdy szarpie,
 403     3, 29|              jakoś zrobiło i cieplej, jeno ten uprzykrzony wiater wzmagał
 404     3, 29|         wiater porywał słowa. Dojrzał jeno przez drzewa, że Płoszkowa
 405     3, 29|            drugą, a coraz głośniej.~- Jeno dojrzałam strażników, zaraz
 406     3, 29|         wszystko naprowadza.~- A o to jeno stoi, z czego ma profit -
 407     3, 29|         porządku, jak to było.~- Bych jeno z tych wrzasków nie wyszło
 408     3, 29|                Wrzaskiem nie poradzi, jeno nową biedę można sprowadzić!...~
 409     3, 29|           wyszedł śpiesznie do wójta. Jeno że tam nierychło doszedł
 410     3, 29|          warzę obiednią, a po drogach jeno wiater hulał jak przódzi
 411     3, 29|             sielnie znawożoną ziemię; jeno że się ruchała kiej mucha
 412     3, 29|               bojała pytać.~Rocho się jeno uśmiechnął, ale odchodząc
 413     3, 29|              i o tym wszyćkim, w czym jeno babi gatunek pociechę najduje -
 414     3, 29|               pociechę najduje - byle jeno naród ku lepszym myślom
 415     3, 29|          pomagając i broniąc narodu - jeno że la wszystkiej wsi było
 416     3, 29|             puszczą. Więc tymczasowie jeno zły miał uciechę i profit
 417     3, 29|             gorąco prosiła.~- Dobrze, jeno przódzi muszę z wójtem pomówić.~-
 418     3, 29|               we wojnie.~- Co by zaś, jeno na każdego przychodzi taki
 419     3, 29|              ino...~Hanka, chwyciwszy jeno zapaskę na głowę, w dyrdy
 420     3, 29|               tę kupę rumowisk, która jeno ostała z chałupy, boć dach
 421     3, 29|       robotach.~Przy rumowisku ostała jeno sama rodzina i właśnie medytowali,
 422     3, 29|            pozostałą chudobę i co się jeno poradziło naprędce wydostać
 423     3, 29|             modrawa płachta, z rzadka jeno pozarzucana białymi chustami
 424     3, 29|               drzewiny, jakby obwiane jeno puchem pierwszej zieleni
 425     3, 29|               przemówić a jąkając się jeno i czerwieniąc okrutnie,
 426     3, 29|             izby, ale Jagny nie było, jeno stary leżał jak zawżdy z
 427     3, 29|         podobna wczorajszej; smutniej jeno było jakoś na świecie i
 428     3, 29|             nad staw, ale wieś, skoro jeno rozedniało, wstała od razu
 429     3, 29|              spacerował po wsi w okna jeno zaglądając, gdyż ani sposobu
 430     3, 29|          działo się i u Borynów, tyle jeno różnie, że więcej było rąk
 431     3, 29|          patrzeć, ale nic nie rzekła, jeno stara, przejrzawszy wszystkie,
 432     3, 29|          ciemno, choć spokojnie; młyn jeno turkotał zawzięcie, a po
 433     3, 29|              się na to same chłopaki, jeno z Jaśkiem Przewrotnym na
 434     3, 30|      przechodzili już ostatni ludzie, jeno na kościelnym placu stały
 435     3, 30|          pokryty i w płaszcz czerwony jeno przyodziany z chorągiewką
 436     3, 30|            zboża se kłosami gwarzą, a jeno gdziesik wysoko, pod niebem
 437     3, 30|             sierp księżyca zza chmur.~Jeno Hanka nie mogła się przyłożyć
 438     3, 30|              Rzepek, z całej parafii, jeno lipeckich nie dojrzał, jeno
 439     3, 30|           jeno lipeckich nie dojrzał, jeno tych najpierwszych dzisia
 440     3, 30|     stworzenia dzień radości nastaje, jeno nie dla nich... chudziaków
 441     3, 30|                jak Pan Bóg przykazał, jeno nie te opuszczone lipeckie
 442     3, 30|               przejmowała wszystkich, jeno lipeckie ludzie zatrzęsły
 443     3, 30|              rychło się skończy, bych jeno dufali w miłosierdzie Pańskie,
 444     3, 30|                we wszystek świat, kaj jeno uniesieniem dusze człowiecze
 445     3, 30|              tam kładli spać.~- Niech jeno wróci a gospodarzy, to ni
 446     3, 30|             jakiś. Na wsi było cicho, jeno z dróg dalekich trzęsły
 447     3, 30|        rozlegał onego dnia Pańskiego.~Jeno w Lipcach było ciszej i
 448     3, 30|         szepnęła, podjadłszy nieco. - Jeno to dziwna, że choć mu za
 449     3, 30|               śpiewań, ni ludzi, tyle jeno, co tam nieco dzieci uwijało
 450     3, 30|               pistoletowych strzelań!~Jeno w Lipcach było pusto i żałobnie
 451     3, 30|            jak i. sienie powywierane, jeno miejscami na słonecznej
 452     3, 30|         pouczała ją Józka żałośnie. - Jeno chustkę na głowie ma swoją...~-
 453     3, 30|             łajno diabelskie!~- Niech jeno ociec ozdrowieją, zarno
 454     3, 30|    Skończyliście polne roboty?~- Tyle jeno, że ziemniaki wsadzone i
 455     3, 30|               ta o nikim nie zabaczy, jeno tego ostawia se, by lepiej
 456     3, 30|             musi wiedzieć od swojego, jeno się boja popuścić... Juści,
 457     3, 30|               zabudowań folwarcznych, jeno że Rocho nie słuchał, bo
 458     3, 30|            krzyki przed domami.~Hanki jeno nie było widać, ale mimo
 459     3, 30|              gorszym...~- A niech cię jeno dojrzy, to zaraz pieski
 460     3, 30|         rozpierał.~- A sam! Jędrek mi jeno koguta żywego przyniósł...
 461     3, 30|               ci będzie...~- Przyjdę, jeno jeszczech na wsi cosik sprawię...~
 462     3, 30|               z czym wydałam? Dziw mi jeno, żeś to się ważył, Jezu!~-
 463     3, 30|         widziałam... mają ich puścić, jeno nikto nie wie kiedy... U
 464     3, 30|       kamieniem zaciężyło na sercu, a jeno takie różności drugie, Antka
 465     3, 30|              i wyniósł się bez słowa, jeno przed chałupą pieski cosik
 466     3, 30|            jeszcze jaśniejszy, barzej jeno skąpany w rosach i modrawych
 467     3, 30|             podając usłużliwie, na co jeno spojrzała, i cięgiem, ją
 468     3, 30|            wysokie, widne, z podłogą, jeno że z tą żelazną pajęczyną
 469     3, 30|               niczym, przetrzęsły się jeno po kiełbasach i dworowi
 470     3, 30|            otwierając oczy, zgudka ją jeno chyciła.~Rozeszli się do
 471     3, 30|       kogutkiem.~- A idź, przyodziewy jeno nie ściarachaj i sprawuj
 472     3, 30|       upatrzonego polował?~- Juści... jeno że mu się wypsnęło, do waju
 473     3, 30|             Nikto się go nie ulęknął, jeno że czas się było zbierać
 474     3, 30|             do kościoła poszli, Hanka jeno w łóżku ostała, pacierze
 475     3, 30|                niby tyczka, na zadzie jeno wydęta.~- We wsi inaczej,
 476     3, 30|            figlów pierwszy, do roboty jeno go trza kijem napędzać!~-
 477     3, 30|               przypomnienia... Siebie jeno mocno czuła i to, że ją
 478     3, 30|               bez pamięci, cisnąc się jeno do pnia i prężąc... i ledwie
 479     3, 30|             Co bym ta nie poznała!... jeno pan Jaś taki tera galanty,
 480     3, 30|                zórz dzisiaj nie było, jeno przez grubachne pnie topoli
 481     3, 30|              cichość ogarniała świat, jeno co woda bełkotała kajściś
 482     3, 30|              miał będzie."~- "Ale kto jeno o chleb powszedni zabiega,
 483     3, 30|             się z tym nie śpieszył, a jeno zły pomruk zerwał się w
 484     3, 30|        odzywał, a i to szeptem, paśli jeno chciwe oczy i wzdychali,
 485     3, 31|              Wnet przycichło w izbie, jeno szum drzew dochodził ze
 486     3, 31|               z Filipki, no!... zbywa jeno...~- A z czego to nabierze
 487     3, 31|             mieć gorzej? Nic inszego, jeno rozum stracił - mówiła Hanka
 488     3, 31|        obchodzić cały dom, na węgłach jeno przystając i przy każdym
 489     3, 31|            się złego, duszo ludzka, i jeno w Bogu miej nadzieję.~-
 490     3, 31|         odechciało się pogwary; stare jeno się żarły rozwścieklonymi
 491     3, 31|              tu już po was lecą...~Co jeno domówił, wpadł zadyszany
 492     3, 31|          twarzy szydliwej, ale on się jeno ciepnął i wyszedł.~- Świędlerz
 493     3, 31|            się zrobiło na wsi, dzieci jeno kajś niekaj bawiły się nad
 494     3, 31|               co la siebie taił?~Czas jeno stracili do południa, nałazili
 495     3, 31|          chleba zbrakło akuratnie, są jeno ziemniaki od śniadania.~
 496     3, 31|            wszystkich do roboty. Sama jeno w izbie ostała nasłuchując
 497     3, 31|              się zrobił wybrany i kto jeno mógł się ruchać, wychodził
 498     3, 31|             brzegi, puste i sinawe, a jeno kajś niekaj żółte od mleczów,
 499     3, 31|  przysłaniających chałupy; czasem się jeno dziad jakiś przewlókł, odprowadzany
 500     3, 31|             walić, że przysiwił pola, jeno co na krótko, bo go wnet