Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |        pogardliwie, obszedł krowę, zajrzał jej w oczy, przyjrzał się
 2     1, 2 |           Boryna obszedł podwórze, zajrzał do koni, parskały i gryzły
 3     1, 3 |          ruszysz, co?~Wyminął go i zajrzał do źróbki, co stała przy
 4     1, 3 |          chycić cudze i zechlać...~Zajrzał do stodoły i długo patrzył
 5     1, 3 |         się i wrócił do chałupy, i zajrzał na Antkową stronę.~- Słońce
 6     1, 10|          mieć...-Myślał o kowalu i zajrzał na drugą stronę, ojcową,
 7     1, 10|          podwórze do gospodarstwa, zajrzał do koni, do krów, do stodoły,
 8     1, 10|            nazajutrz, skoro wstał, zajrzał na drugą stronę. Antek leżał
 9     1, 12|    robaczek świętojański, aż Witek zajrzał przez okno; stary Roch siedział
10     2, 13|            zagadał, do chałupy nie zajrzał, nie pożałował, dobrego
11     2, 14|           Żeby choć ten dziad jaki zajrzał, żeby choć z kim zagadać! -
12     2, 20|       umocować. Obejrzał, pogadał, zajrzał do koni, zajrzał do świń,
13     2, 20|          pogadał, zajrzał do koni, zajrzał do świń, to do obory - Jagny
14     2, 24|           przysiąść nie zapraszał.~Zajrzał jeszcze tu i owdzie, wszędzie
15     3, 27|     chorego. ~- Nie gadał czego? - zajrzał mu z bliska w oczy.~- Dyć
16     3, 29|     modlitwę, pokropił dary Boże i zajrzał w siną, obrosłą twarz Borynową.~-
17     3, 30|         Rocho przylazł do Borynów, zajrzał do chorego, pogadał z dziećmi
18     3, 31|           podziw rozmowny, że kiej zajrzał do Borynów, Hanka, która
19     3, 33|        więc Nastkę za mitrężenie i zajrzał do Tereski. Właśnie krowę
20     3, 35|         zaś po jakimś czasie znowu zajrzał do izby.~Hanka klęczała
21     3, 35|           twarzami; nawet nikt nie zajrzał do chorej.~Wnet ci rozgwarzyła
22     3, 36|           okno i wyjrzał na świat, zajrzał do komory i po długim namyśle
23     3, 36|     chrapały pod ścianami stodoły, zajrzał do stajni, poklepując konie,
24     4, 37|            o wielgie rzeczy idzie.~Zajrzał do zmarłego, pokręcił się
25     4, 37|       zwlókłszy się leniwie z pól, zajrzał do izby, prosto w Borynową
26     4, 38|          zabawa - odparła smutnie.~Zajrzał w jej oczy przemglone, zacisnął
27     4, 39|  przechodząc mimo domu Dominikowej zajrzał w otwarte okna. W izbie
28     4, 40|    przechodząc kole ojcowej strony zajrzał do środka przez wywarte
29     4, 43|     chciała, którą mam w myślach - zajrzał jej w oczy natarczywie,
30     4, 45|    niejedne...~- Któż taki? kto? - zajrzał z bliska w jej otwarte,
31     4, 45|           raz w życiu tak z bliska zajrzał w człowieczą, nieubłaganą
32     4, 45|            nacinał ostrza sierpów; zajrzał i na ogrody, kaj pracowało
33     4, 45|      słodko oczami, nachylił się i zajrzał głęboko w te modre przepaście;
34     4, 45|     szczęście, przerwał czytanie i zajrzał jej głęboko w oczy.~- Prawda,
35     4, 46|           niczemu, że nawet któryś zajrzał pod łóżka.~- A siedzi tam
36     4, 46|          złodziejstwo?...~Urzędnik zajrzał mu jakoś z bliska w twarz
37     4, 47|          poleciał zwoływać Kłębów.~Zajrzał do niej dopiero po południu,
38     4, 47|     żegnając się z każdym, kto ino zajrzał do chałupy, zaś poniektórym
39     4, 47|       skonaniu.~Tylko Jasia, skoro zajrzał w jej martwe oczy i w tę
40     4, 48|         kowali grzmiących młotami, zajrzał do młyna, łaził po ogrodach,
41     4, 49| podprowadziwszy go pod chałupę sam zajrzał do środka, ale rychło wyszedł