Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        słońcu jesiennymi barwami sadów - niby czerwono-żółta liszka,
 2     1, 6 |        ziemi, do płotów, do tych sadów nagich, poskręcanych i jęczących
 3     1, 6 |    zaglądał do chat, do obór, do sadów, aż bydło ryczało z trwogi,
 4     1, 10|       tych pól nagich, z dróg, z sadów sczerniałych i pokurczonych
 5     1, 10|    ściany występowały mocniej ze sadów nagich, cisza i noc ogarniała
 6     1, 11|        wychodzili przed domy, do sadów, na płoty, a jaki taki,
 7     1, 11| woniejących poszumów, okwietnych sadów; jako te pola o wiośnie
 8     2, 15|        zapozwała znowu dzieci do sądów o wycugi; to insze jeszcze
 9     2, 16|  opłotkach, a wskroś ośnieżonych sadów raz po raz czerwieniły się
10     2, 16|       ani ujrzał domów, płotów i sadów, jedne tylko światełka migotały
11     2, 17|         biegnącej za wsią wzdłuż sadów i zabudowań, i tęskliwymi
12     2, 17|        potem dopiero w krzyk, do sądów, areszt położyć, przycisnąć -
13     2, 21|       się, Boryna to powracał ze sądów z Witkiem i Jambrożym; jechali
14     2, 22|    Gumien nie ma, stajen nie ma, sadów nie ma, płotów nawet nie
15     2, 22|      jako Boryna powrócił już ze sądów i pije teraz w karczmie
16     2, 24|          w złości z sobą żyli.~- Sądów to sprawa, nie nasza, ale
17     2, 24|         i wyrwać z tych płotów i sadów, i świateł! Nie mógł się
18     3, 26|       bieliły wskroś czarniawych sadów świeżo pobielone ściany.~
19     3, 26|        się nowym drzewem spośród sadów bezlistnych, a Gulbasowa
20     3, 26|           W zacisznych miejscach sadów kapuściane wysadki już puszczały
21     3, 27|    Słońce też już wstało, wskroś sadów powiała wichura płomieni,
22     3, 27|        niekaj przebielały się ze sadów i słupy niebieskich dymów
23     3, 29|      chałup i trzęsły się wskroś sadów zapalone światła, górą zaś
24     3, 30|       mgieł przyziemnych; wskroś sadów i chałup, i pól, że ptaki
25     3, 30|     przekrzyki się niesły wskroś sadów, kajś już dym walił z komina,
26     3, 30|        świegoty roznosiły się ze sadów.~Dominikowa zakazała Hance
27     3, 31|       tylko staruch, psów i tych sadów coraz gęściej przysłaniających
28     3, 31|       chałupy przezierały wskroś sadów przepalonymi szybkami na
29     3, 31|  wszystkich wsi, widnych czubami sadów i białymi ścianami w niebieskawym
30     3, 31|         ruszali, a wszędy, skroś sadów i przez pola rwały się pokrzyki,
31     3, 32|      modrawym powietrzu wstęgami sadów biało kwitnących.~Ksiądz
32     3, 32|       rozgorzałą szybą z obrzeży sadów, spienioną bielą kwiatów
33     3, 33|         obie strony pojechały do sądów.~Zajrzała zaraz do Kozłów,
34     3, 35|     głosy śpiewań tchnęły wskroś sadów rozełkanym, pieściwym trzepotem.~
35     3, 35|    chałupy ledwie widać było zza sadów, złota bania na kościelnej
36     3, 36|   poprzebijane gwiazdami, wskroś sadów błyskały światła chałup
37     3, 36|    ledwie rozeznanych ścian i ze sadów rozchodziły się ciche dychania,
38     4, 38|         zorzach, aż czuby zbóż i sadów jakby się pławiły w czerwieni
39     4, 38|   obtulał ją ciepłą rosą, zaś ze sadów tryskały kiej niekiej ptasie
40     4, 42|          ściany Lipiec, widne ze sadów.~I nieraz jeszcze płakała
41     4, 47|     przestrzał, gdzie w cieniach sadów wykręcano powrósła, zaś