Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |           do tych bezkresów ziemi i nieba, siny, do niezgłębionej
 2     2, 13|            posępnych pól ołowianego nieba wyłupywało się czerwone,
 3     2, 13|      stapiały, że ani rozeznać było nieba od ziemi; jedne lasy modrzały
 4     2, 16|             wierne, wychylały się z nieba inne, a liczne, nieprzeliczoną
 5     2, 16|           duszo, ożyj, zasługuj się nieba!" Bo i robaczek najmniejszy,
 6     2, 16|        prawda to była, że przódzi z nieba przychodziły opiekuny różne,
 7     2, 17|             nieprzebrane, samo im z nieba leci, że ino rozdawać na
 8     2, 17|           zaświaty, w te cudności i nieba obrazów, w przygasłe, cichnące
 9     2, 21|             górę, sięgało, zda się, nieba, przysłaniało świat i pękało
10     2, 22|         kamieni, a strzechę kieby z nieba nabitego gwiazdami, ludzie
11     2, 22|       wypuszcza.~I nosili się przez nieba i piekła, przez wszystkie
12     2, 23|         pola ugwieżdżonego, cichego nieba.~To znowu z pól czy od chałup,
13     2, 23|        znowu z pól czy od chałup, z nieba czy z zatopionych dali,
14     2, 23|        podrywa, tak ponosi, że tego nieba bym się uwiesiła i z tymi
15     2, 24|         chóru, jakoby gdziesik spod nieba, rozlegał się płaczliwy,
16     2, 24|         Wisi na krzyżu Pan, Stwórca nieba,~Płakać za grzechy, człowiecze,
17     2, 24|      wszystkich, z pól, spod samego nieba, spadają nań srogie potępienia
18     2, 25|            inszym, takim, któren do nieba unosił miłowaniem, zniewalał
19     3, 26|             cichej, rozmodrzonej od nieba wodzie, na brzegach, obrosłych
20     3, 26|          zwiesna siała się prosto z nieba i tętniąca była w każdej
21     3, 27|       płynęły wskroś modrej topieli nieba odbitego, ostawiając za
22     3, 30|     przesłaniając te granatowe pola nieba, kaj się jarzyły gwiazdy
23     3, 30|             coraz szerzej, że z pół nieba stanęło w krwawych ogniach,
24     3, 30|             nieprzejrzane dalekości nieba, kaj się aż trzęsło od gwiezdnych
25     3, 31|          krętowinami, od mgieł i od nieba, wynoszącego rozgorzały
26     3, 32|            przed się w dale jasnego nieba, w rzekę rozmigotaną złotymi
27     3, 32|         kajś wynosiły się na jaśnię nieba drzewa pospane, sady szarzały
28     3, 34|          oczy i coraz kawał modrego nieba się odsłaniał.~Rocho przysiadł.~
29     3, 36|       oczyma.~Księżyc już był w pół nieba, ziemie pławiły się w przymglonych
30     4, 37|        niesły się we świat i u tego nieba chmurnego żebrały zmiłowania.
31     4, 40|             człowiek jakby szedł do nieba, tak mu jest w tej drodze
32     4, 40|        janielskie ogrody, na jakieś nieba i raje pełne szczęśliwości.~
33     4, 41|         księżyc wisiał wysoko w pół nieba; nagrzane, rozpachnione
34     4, 42|       Płacze jeno a lamenty, samo z nieba nie spadnie, jak się kulasami
35     4, 42|         prosto żywy ogień lał się z nieba i słońce wyżerało ślepie.
36     4, 43|             choroba, że rad był jej nieba przychylić i cięgiem jeno
37     4, 43|               Juści, krowy pewnie z nieba spadają, nawet głupi nie
38     4, 45|           jeno środkiem widniał pas nieba, zaś po ziemi skrzyła się
39     4, 45|            gwiazdy patrzy z bliska, nieba zuchwale sięga, o wiecznej
40     4, 48| przysłaniając niby diamentami modre nieba oczów.~- Jagusia! - wyrwało
41     4, 48|       szerokie, złociste przepaście nieba i z niebem w duszach, i