Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |   zawżdy żona i gospodyni! - Tu westchnął pobożnie na jej intencję,
 2     1, 2 |       się nikogo nie ma; to ino westchnął ciężko, przeżegnał się i
 3     1, 3 |         se podje w niedzielę...~Westchnął do tego jadła i powlókł
 4     1, 3 |        organy, zdjął kapelusz i westchnął pobożnie.~Droga była pusta
 5     1, 3 |  spojrzeniem zbronowane zagony, westchnął i wjechał w las.~Poganiał
 6     1, 4 |      przeżegnał się pobożnie, i westchnął, a tak się czuł olśniony
 7     1, 4 |         tak mocno, że jaki taki westchnął skruszonym sercem, niejednemu
 8     1, 4 |      piją, i papierosy kurzą! - westchnął i legł znowu na brzuchu,
 9     1, 10|    chałupę, przeżegnał się ino, westchnął ciężko, smagał konia, podpierał
10     1, 12|        se gospodarze, używają - westchnął ciężko. - Młynarze byli?~-
11     2, 16|   słowem palącym,- że jaki taki westchnął ciężko, kto się bił w piersi,
12     2, 25|         w piersi, a jaki taki - westchnął żałośnie i ruszali sfornie,
13     3, 28|     niezgorzej im się dzieje! - westchnął Jambroży.~- Jeszcze by,
14     3, 28|       me mdli od tych smaków! - westchnął Witek pociągając nosem.~-
15     3, 29|         dwie, i słabe, ręce!... westchnął ciężko.~- Pomagacie wy i
16     3, 32|    susze przyjdą, przepadnie! - westchnął żałośnie i zaczął znowu
17     3, 32| spaprane, że niech Bóg broni! - westchnął ksiądz żałośnie.~- Darowanemu
18     3, 33|    tysiące trzeba by na nową! - westchnął frasobliwie Stacho.~- Hale,
19     3, 33|     drugie się z tego pożywią - westchnął.~- Raz kozie śmierć... mało
20     3, 34|     oczy raz po raz.~Rocho jeno westchnął, przeżegnał go i odszedł.~-
21     3, 35|         żalem i obawą, niejeden westchnął ciężko i trwożnie zerkał
22     3, 35|         jeno Miemcy ustąpiły! - westchnął sołtys.~- Nie turbujcie
23     3, 36| zaskomlał cosik, że przystanął, westchnął głęboko i rzekł wesoło:~-
24     4, 37|       rodzina, pochwalił Boga i westchnął żałośnie, zazierając do
25     4, 37|       pól powiało chłodem, staw westchnął kolebiąc się sennie, a spod
26     4, 38|  kwaszonego mleka la ochłody! - westchnął dziad.~- Zarno wam przyniesę! -
27     4, 38|         ten dzień był krótki! - westchnął żałośnie.~A Jagusine serce
28     4, 39|         wejść się wagował, więc westchnął jeno, zawracając ku swojej
29     4, 40|     rychło przyjdzie ojcowizna!~Westchnął i poszedł za nią; powiodła
30     4, 40|       co było, to i nie wróci - westchnął z dziwnie ściśniętym sercem. -
31     4, 41|       tak miał grosz zapaśny! - westchnął oblizując się kiej kot do
32     4, 41|      Głową muru nie przebiję! - westchnął boleśnie. ~Michał kuł znowu
33     4, 41|         tylko rumianek i osty!- westchnął żałośnie przysiadając na
34     4, 42|       po piekle - pomyślał, ale westchnął jakoś żałośnie i cichuśko,
35     4, 42|   dwojaków nie przyniesą, nie - westchnął smutnie.~I na podleskich
36     4, 42|         to wyrozumie kobiety! - westchnął żałośnie i wzbronił mu więcej
37     4, 44|      tylko niekiedy co tam ktoś westchnął, podrapał się frasobliwie
38     4, 44|        nie pogrozą?~Grzela jeno westchnął, spojrzał po gromadzie i
39     4, 45|       przy Mateuszu, który jeno westchnął żałośnie, gdyż nawet on
40     4, 46|      jak kobyłę wilcy zjedzą! - westchnął Antek, wpatrzony w cienie,