Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |         już był cały widny na tle słońca z tym samym błogosławiącym
 2     1, 3 |           dalej.~- Ale, do samego słońca spał będziesz, jucho! -
 3     1, 4 |           tak była cała w ogniach słońca, że przez środek szklany
 4     1, 5 |  przetarło na niebie, że ino, ino słońca było patrzeć, wyszedł i
 5     1, 12|      okienko, we świat, za dniem; słońca szukał po niebie szarym,
 6     1, 12|          już przed samym wschodem słońca zamroczyło się z nagła i
 7     2, 13|           góry, jakby z wygasłego słońca, spadały kłakami rudnymi,
 8     2, 17|     zwałami rwie się o wiośnie do słońca, jak ta ziemia prężąca się
 9     2, 22|          chłodzą; gdzie garnki do słońca przystawiają, świnie po
10     2, 25|       zajmował się płomieniami od słońca, gorzały światłością wody
11     2, 25|        wiecznie ciepłych dżdżów i słońca, jeno że już ni razu dusza
12     3, 26|        całe w rosach i brzaskach.~Słońca jeszcze nie było, czuło
13     3, 26|    śpiesznie drepcąc podnosiła do słońca twarz szarą i wyschłą jako
14     3, 26|        warkoczami modrych wód, od słońca płynęła, nad ziemiami się
15     3, 26|           serce uwieszą, serce ze słońca uczynione, że bije górnie,
16     3, 26|        stokrotek otwierały się do słońca i gęściej zieleniła się
17     3, 28|       zarzyna.~- Parę dni dobrego słońca i wnet przeschnie, zwiesna
18     3, 30|    odpoczynku, jadła, zwiesnowego słońca, przyjacielskich ugwarzeń,
19     3, 30|         noc wiośnianą płynęły, na słońca się gdziesik niesły, we
20     3, 30|          w czerwoną, ogromną kulę słońca, spadającego nad bory, szła
21     3, 31|     tamtych zgoła niepodobne.~Bez słońca, przemglone, szaromodrawe,
22     3, 31|      Dzień przyszedł chmurny, bez słońca, ale ciepły i dziwnie jakoś
23     3, 31|       wynoszącego rozgorzały krąg słońca - wszystkim światem taka
24     3, 33|        się otwierały podnosząc do słońca ciężkie, zwilgocone i senne
25     3, 33|         drzewinami mieniło się od słońca, okwiat cichuśko słał się
26     3, 34|   powietrzu i ku blademu niebu do słońca się podnosiła.~Aż liście
27     3, 36| kadzielnymi woniami zbóż i łąk, i słońca, jeno Jagusia była głucha
28     4, 37|         co jakiś mgławy i smutny, słońca jeszcze nie było, ale skowronki
29     4, 38|  zadumanie kwiatów przed wschodem słońca, że rozmodliła się pacierzem
30     4, 39|         Pomietły juchy, strach im słońca. A bych była kiej Magda
31     4, 40|          aby łacniej doczekać się słońca, wyniesła dziecińskie szmaty
32     4, 40|       Psiachmać! Pora jeszcze, do słońca spał będę! - i ani się ruszył.~
33     4, 40|         Hanka przysłoniła oczy od słońca, ale nie mogła rozeznać,
34     4, 40|       krzykał z mocą niepojętą do słońca; to znowu jakby się stawał
35     4, 41|   niejeden gotów czekać choćby do słońca, jakbyś wiedział! Sielnieś
36     4, 45|        niełacno mu ryja unieść do słońca.~Głowił się i wzdychał,
37     4, 45|     skrzyła się rozmigotana rzeka słońca. Bór był stary i wyniosły,
38     4, 45|         ta przenajświętsza hostia słońca, wyniesiona nad światem,
39     4, 45|           trzepotała kiej te skry słońca nad polami, kiej ptak rozśpiewany
40     4, 49| rozmigotane złocistymi szprychami słońca i przechodziły jedne za