Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |          z synem, słowa nie można rzec, bo zaraz do oczów z pazurami
 2     1, 3 |            Obronę... miałem to co rzec, matka?... Juści, baczę;
 3     1, 3 |          mógł to zasię tak prosto rzeć, co mu się Jaguś udała?...
 4     1, 5 |      biedniejszych to i nie ma co rzec.~Więc też i jaki taki wyprowadzał
 5     1, 5 |         niego i nie wiedziała, co rzec na to, a stary, nie patrząc
 6     1, 7 |        bym o tobie nie chciała co rzec...~- Wiecie, pono ten stary
 7     1, 7 |           chciała dalej coś o tym rzec, ale ją zgromiły drugie,
 8     1, 8 |                Wiela? Niełacno to rzec! Młódka, a na dziewiętnastą
 9     1, 10|            Antek nie wiedział, co rzec na to.~- A i to ci jeszcze
10     1, 10|              powiedział, byle coś rzec.~- A Jasiek taki zmyślny
11     1, 10|        się ojcu do oczów stanąć i rzec: nie możecie się z Jagną
12     1, 10|    straszną karą j boską... I nie rzec o tym nikomu, ino to nosić
13     1, 10|     układał sobie w głowie, co ma rzec, a drżał cały ze wzruszenia
14     1, 11|         Ale Jagna już nie zdążyła rzec, bo łzy ciurkiem polały
15     2, 13|        lękliwie, chciał nawet coś rzec w obronie, gdy właśnie drzwi
16     2, 13|      więcej. ,Jakże, któreż miało rzec pierwsze i co? - Hanka?...
17     2, 13|           śmiała jednak. Jak tu i rzec było, kiej na nią nie zważa,
18     2, 14|  odpowiadać takiej piekielnicy? - rzec jej to jakie słowo, to ona
19     2, 14|       śpytała drżąco, byle ino co rzec, byłe ino usłyszeć głos
20     2, 16|        przypomnieli, ale bała się rzec tym.~Obsiedli znowu ławy
21     2, 17|          wprost, jakby chciała co rzec, ale ino spojrzała nienawistnie
22     2, 17|          na to jedno słowo, by mu rzec: idź, nie wyjdę, grzech...
23     2, 18|      siebie, a teraz i tego słowa rzec było trudno i ciężko, pożądali
24     2, 20|    poglądał i rozmyślał, co by tu rzec takiego, gdy wszedł wójt,
25     2, 21|         że nie wiedział, co na to rzec, więc zwrócił się do Jambroża
26     2, 22|           o których nie wiada, co rzec, bo podobne sobie kiej te
27     2, 22|       dobrotliwości i lęku.~Co tu rzec w taką porę, kiej się dusza
28     2, 24| przychylił się i nie wiedział, co rzec, złość go odpadła i gorzki,
29     2, 24|           Stacho nie wiedział, co rzec.~- Jakbym zarznął kogo,
30     3, 27|        ręce ją brał, cosik chciał rzec i znowuj drętwiał nie przemówiwszy
31     3, 27|              A o Antku to i słowa rzec nie umiał.~- Pono Mateusz
32     3, 27|        chodzą, jakby chciał cosik rzec...~I tak było wciąż bez
33     3, 27|         pole...~Nie wiedzieli, co rzec, spoglądając na siebie;
34     3, 29|         pierwszego spojrzenia, co rzec i komu, jaką przypowiastką
35     3, 33|             odpowiadała, byle coś rzec.~- A, rada by się nalazła -
36     3, 35|         on, jakby nie wiedząc, co rzec, zamruczał jeno co niebądź
37     4, 40|       przemówić, ale cóż to mogła rzec i jak wypowiedzieć, co się
38     4, 44|          swoje, to daj i drugiemu rzec swoje! Wydzierają się i
39     4, 44|          trudno! To jeno chciałem rzec.~Naczelnik nie odpowiedział
40     4, 49|      Szymek gotowy... żeby mu ino rzec to słowo...~- Głupiś! Nie