Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |                tego ptaka! - szepnął z radością i wyjął z zanadrza drewniane
 2     1, 2 |            przed progiem i z najżywszą radością i zdumieniem patrzyła.~-
 3     1, 4 |            nogi, ale był tak ogłuszony radością, że ani wiedział, kiedy
 4     1, 11|         śmiechy płynie, i serce śpiewa radością, i dusza tęskliwie rwie
 5     1, 12|             oczy weselem się jarzyły i radością.~I tak szło przez całą noc,
 6     2, 13|            serce zaczęło się trzepotać radością i nadzieją; patrzyła mu
 7     2, 13|                rzucała przed się, że z radością myślał o innych wsiach,
 8     2, 16|             tym ostrzem przesłodkim, i radością.~- Wyjdź którego dnia za
 9     2, 17|                wieś huczała świąteczną radością, pełno ludzi snuło się po
10     2, 17|            Obstąpili dokoła i z dziwną radością a podziwem poglądali na
11     2, 17|           pytała z przyczajoną w sercu radością.~- Na odwieczerzu, a może
12     2, 25|              we świat ten cały dyszący radością, a powietrzem szły takie
13     2, 25|              po wsi, przepełniały domy radością i drżały świegotliwymi głosami
14     2, 25|           zawołanie z bijącym sercem a radością, a jeno szła jakby z musu
15     3, 26|      zaczerwienione oczy rozbłyskiwały radością.~Jakże!... po długiej i
16     3, 26|               by lecieć, jako ten ptak radością opity niesie się z krzykiem
17     3, 26|                wszystek w roztrzęsione radością i wielce czujące serce.~
18     3, 27|                 Podniesła ciche, opite radością oczy na pola szerokie, zawarte
19     3, 27|             żałować, a nawet ze skrytą radością przyglądała się Hance, jak
20     3, 30|                serca gorącem i głęboką radością. Wolniuśko pojedali nadziewając
21     3, 31|                barzej jeszcze przejęty radością.~Nawet u Hanki czuć było
22     3, 32|         wlepiając oczy z jakąś trwożną radością, kiejby w obraz, aż dostał
23     3, 32|            rozwrzeszczane i jaśniejące radością, a nie bacząc na pluchę,
24     3, 32|                świat rozdygotany cichą radością rostu i mocy, i szczęścia,
25     3, 32|                a mimo to zatrzęsła się radością i pijana zgoła nadzieja
26     3, 32|             gorące, i już oczy gorzały radością, już się ręce wyciągały,
27     3, 32|        wiośniany, pachnący, nabrzmiały radością powitań, przejęty świętą
28     3, 33|         pozdrowienia znajomym i buchał radością powrotu, a w końcu Grzela
29     3, 34|             wtór serdeczny, nabrzmiały radością, że pieśń ogromna rozlewała
30     3, 34|             głębokim głosem, przejętym radością i weselem, a tak krzepko
31     3, 35|         chłopakom; odeszli pohukując z radością; on siedział na Borynowym
32     3, 36|                 do kos przypięli się z radością.~Nie zapomnieli jeno o Miemcach,
33     4, 37|            mocą, jaże dusze rozpierało radością i same łzy cisnęły się do
34     4, 40|             Niech ci... - zaniesła się radością.~Dojrzała go już z daleka,
35     4, 40|           zalały resztę słów nabranych radością.~- A ja, Hanuś! Ja! - przygarnął
36     4, 40|              je i przymierzając z taką radością, że Hance łzy kapały po
37     4, 43|      szarzejący nad ziemią, z lękiem a radością dając się temu, co miało
38     4, 45|             wargi, a biło od niej taką radością? Obiegał ją wilczymi, głodnymi
39     4, 45| przenajświętszą cichością upojenia, tą radością nabrzmiałą do bólu, tymi
40     4, 46|             zapartym tchem, z trwogą i radością zarazem, przyjmując każde