Tom, Rozdzial

1001     4, 41|      nieopowiedzianie żal.~- Niech se jeno człowiek raz jeden pofolguje,
1002     4, 41|              przyobiecując jednak, co jeno prosiła, i wstał prędko,
1003     4, 41|            gniewał, ani uprzykrzał, a jeno ciężko wzdychał i na całe
1004     4, 41|               stary przychodził teraz jeno na noc, a całe dnie wędrował
1005     4, 41|               Trza wyjrzeć.~A tyla co jeno wyszedł, powrócił blady
1006     4, 41|              nie mógł się poruszyć, a jeno latał oczyma po wywartych
1007     4, 41|           okien jeszcze oświetlonych, jeno co pieski tak naszczekiwały,
1008     4, 41|             rozebrało Antka, że skoro jeno został sam na sam z żoną,
1009     4, 41|             im już nic nie pozostaje, jeno przedać wszystko i uciekać
1010     4, 41|              przysięgi.~- Cichoj! Dyć jeno tak mówię!~Wytchnęła nieco
1011     4, 42|              leżały jeszcze ciemnice, jeno gwiazdy były już bladawe,
1012     4, 42|            Szymek zebrał w taczki, co jeno miał, i skradając się cichuśko
1013     4, 42|               w cichości słychać było jeno bulgotanie wody przeciskającej
1014     4, 42|         bielona ściana, zaś staw tyla jeno przezierał z nocy, co tym
1015     4, 42|              jął się pacierza, ale co jeno tknął ręką orosiałej ziemi,
1016     4, 42|              jak to zawdy robił, bele jeno zbyć, a dużo nawzdychać,
1017     4, 42|             me ukrzywdziła, Tobie się jeno oddawam, sierota! pomóż!
1018     4, 42|          jeszcze we mgłach, z których jeno kościelna wieża biła wysoko,
1019     4, 42|              to dzikie wywieisko, kaj jeno pieski folwarczne odprawiały
1020     4, 42|          zapamiętał w pracy, niekiedy jeno prostował grzbiet, odzipiał,
1021     4, 42|              co? - przyciągnął pasa - jeno ci już matka dwojaków nie
1022     4, 42|         słowem, kto na pogwarę, a kto jeno wykurzyć papierosa i zębów
1023     4, 42|               z piasku, i z czego się jeno da, bele tylko w niej przetrzymać
1024     4, 42|        kobieto, tylachna roboty, a ty jeno wyrzekasz?~Podniesła się,
1025     4, 42|    człowieczemu nie wyrozumie. Płacze jeno a lamenty, samo z nieba
1026     4, 42|               nierad był pogwarom, to jeno z dala poglądali dziwując
1027     4, 42|               tego! - przytwierdzali, jeno co nikto się nie pokwapił
1028     4, 42|              przesypiał na polu, bele jeno czasu nie mitrężyć, aż go
1029     4, 42|         jeszcze nie brał do tańców, a jeno przepijali do się, biadoląc
1030     4, 42|              Jagusię mają na myślach.~Jeno Szymek się nie śmiał, bo
1031     4, 42|              me powinieneś, pomiarkuj jeno, kto do cię mówi.~- Dyć
1032     4, 42|            mówi.~- Dyć wiem, juści... jeno matula przykazali - jąkał
1033     4, 42|              go we wszystkim, mrucząc jeno kiej niekiej:~- Loboga,
1034     4, 42|            Żeby dziedzic...~Pan Jacek jeno się prześmiechał i jął pogadywać
1035     4, 42|               w podzięce a zdumieniu, jeno co nie miał śmiałości, ale
1036     4, 42|            sposób wymiarkować!~- Nic, jeno mu się w głowie popsuło.~-
1037     4, 42|               nawiózł z boru, co było jeno potrza; to buda stanęła
1038     4, 42|        przeciwiła się niczemu, łaziła jeno milcząca i tak chmurna,
1039     4, 42|               wychodzili do kościoła, jeno że cicho, bez śpiewań, bez
1040     4, 42|            całkiem biednie przy dwóch jeno świecach, że Nastusia rozpłakała
1041     4, 42|            ślubie wróciła do matki, a jeno później zaglądała niekiedy
1042     4, 42|         słuchała cierpliwie, zważając jeno pilnie, czy nie nadchodzą
1043     4, 42|               Że w mig ostał z obcych jeno Jambroż sączący flachy do
1044     4, 42|          milczeniu, właśnie słońce co jeno było się pokazało, pola
1045     4, 42|               płakała na swoją biedę, jeno co już coraz rzadziej, gdyż
1046     4, 43|           przyćmionej izbie pojękując jeno i skarżąc się cichuśko,
1047     4, 43|       cierpliwie poddawała się lekom, jeno trwożnie rozpytując:~- A
1048     4, 43|             nie przychwyci! Juści, że jeno z parobkami będę tańcowała! -
1049     4, 43|            nieba przychylić i cięgiem jeno przemyśliwał, czym by ją
1050     4, 43|   niespokojnie.~- A juści, obaczył mu jeno podogonie, zając wpadł we
1051     4, 43|             co drugiego.~I znosił, co jeno mógł: to przepiórki jakby
1052     4, 43|        skołtunionych mrokach lały się jeno strugi oślepiających jasności,
1053     4, 43|               strachliwy wrzask i kto jeno mógł, leciał do pożaru,
1054     4, 43|            Mateuszem i drugie bronili jeno zawzięcie Kozłowej chałupy
1055     4, 43|             pod swoją chałupę warcząc jeno a doszczekując:~- Dmij się,
1056     4, 43|    porozchodzili się do domów, ostała jeno wójtowa biadoląc przed Antkiem,
1057     4, 43|      ostawiając żadnych śladów, toteż jeno ukradkiem Jagustynka smarowała
1058     4, 43|         bowiem wrócił do krów, czasem jeno przyleciała która przyjaciółka
1059     4, 43|              po nią przylecą! To mnie jeno korciło, że była przywiązana.
1060     4, 43|             za niego mówię!~- Byle ci jeno kto nie wyprowadził bydlątka.~-
1061     4, 43|       popychadłem i pomiatał nim, kto jeno chciał, zaś teraz jawił
1062     4, 43|               tak dobrze - powiedział jeno chmurnie.~Nie szła im rozmowa,
1063     4, 43|         poufałości.~Nie bronił się, a jeno zaczął z innej beczki.~-
1064     4, 43|          Jaguś, a to chłopaki czekają jeno pory, żeby do cię słać z
1065     4, 43|               się uspokoić, skoro się jeno ściemniało, zebrała się
1066     4, 43|                To siedziała w dumaniu jeno wszystka i w czuciu niewypowiedzianej
1067     4, 43|          słabo się ćmił na okapie, że jeno poniektóre głowy można było
1068     4, 43|           głucha na wszystko, szepcąc jeno niekiedy niby te gorące
1069     4, 44|  pokrzywionymi wierzbami, ale tam się jeno lśniły kałuże, ostałe po
1070     4, 44|        Prędzej, chłopcy! Laboga, żeby jeno zdążyć, nim nadjedzie.~-
1071     4, 44|          nadjedzie.~- A nie popuśćcie jeno ze strachu - ozwał się z
1072     4, 44|            przekpinki.~- Wójcie, a to jeno Boga się bójcie - zaśmiał
1073     4, 44|              nie starczyło, to mu się jeno w pas kłaniali, jaki taki
1074     4, 44|             nieradzi przyobiecali, co jeno chciał, on zaś na odchodnym
1075     4, 44|               ubierami, ale skoro się jeno rozeszło, jako trzeba głosować
1076     4, 44|            głosu nie zabierał, kiwali jeno przytakująco głowami, gdyż
1077     4, 44|              jako z nowej szkoły tyla jeno będzie pociechy; co każą
1078     4, 44|            brzucho kiej bęben.~Pisarz jeno zaklął, a po chwili wyszedł
1079     4, 44|               nie ulęknął i skoro się jeno przyciszyło, znowuj głos
1080     4, 44|               do kreminału powleką? A jeno was, chłopów! Panowie się
1081     4, 44|               będzie mówił inaczej, a jeno jak go matka nauczyła! Zaś
1082     4, 44|      największe głowacze! Juści, żeby jeno w krzyku był rozum, to bele
1083     4, 44|           znaczy ta ich Polska: że to jeno bat na nasze plecy, pańszczyzna
1084     4, 44|          Stary zeźlił się srodze, ale jeno powiedział:~- Ścierwy! Już
1085     4, 44|            siwą kobyłę trza by uważać jeno za to, co siwa, hę?~Gruchnęły
1086     4, 44|               ma tu żadnego Pietra, a jeno urzędnik! - odburknął wyniośle.~
1087     4, 44|          naczelnik się nie pokazywał, jeno z pisarzowych pokojów roznosiły
1088     4, 44|             jeszczek wstrzymali klnąc jeno coraz siarczyściej a niecierpliwie
1089     4, 44|           oczach!~- Lepiej, bo każden jeno grdyką robi, a po próżnicy
1090     4, 44|               wójtowe zakazy, któremu jeno Grzela powiedział:~- Hale,
1091     4, 44|           osobna, jak ma głosować. ~- Jeno się nie bójta! - dodawał -
1092     4, 44|             drzwi, ale wyszedł z nich jeno pisarz z papierem w ręku
1093     4, 44| dobrodziejstwo oświata, jak to urzędy jeno myślą dzień i noc, bych
1094     4, 44|              ważył w sobie, kuląc się jeno, jakby pod ciężarem nowego
1095     4, 44|           jaże spadły z nosa okulary, jeno Grzela się nie strwożył,
1096     4, 44|          ciężkie i o grosz trudno! To jeno chciałem rzec.~Naczelnik
1097     4, 44|               jakowychś dumaniach, że jeno kiej niekiej kiwnął głową
1098     4, 44|          Grzela zawołał:~- Przelewamy jeno z pustego w próżne - i upatrzywszy
1099     4, 44|         Rozbrykały się barany, a wilk jeno patrzeć, jak skoczy na stado.~-
1100     4, 44|              zuchwalej, wygadując, co jeno komu ślina przyniesła.~Zaś
1101     4, 44|            wam każą!~Srogo przemówił, jeno co się nie ulękli, a Kłąb
1102     4, 44|            ktosik im szepnął:~- Niech jeno któren tknie kogo... nas
1103     4, 44|        rozjuszoną wrzawą, przysapując jeno, a klnąc i wytrząchając
1104     4, 44|            stworzenie ma swój głos, a jeno nam przykazują mieć cudzy.~-
1105     4, 44|               nie dosłyszał nikogo, a jeno pojedyncze słowa klątw,
1106     4, 44|      przypominał sąsiadowi, kto folgę jeno dawał wątrobie, kto zaś
1107     4, 44|               jak nie pogrozą?~Grzela jeno westchnął, spojrzał po gromadzie
1108     4, 45|             na drodze ni żywej duszy, jeno co kancelaria była jeszcze
1109     4, 45|          popuścił ni słowa.~Antek się jeno prześmiechał wyciągając
1110     4, 45|            słońce tak doskwierało, że jeno niekiedy co ta ktoś wyjrzał
1111     4, 45|        niebądź od chłopów...~Strażnik jeno zaklął sięgając jaże do
1112     4, 45|               to z waszej służby tyla jeno jest profitu, co się po
1113     4, 45|           bitki, dobrze... zamówta se jeno przódzi podwody na swoje
1114     4, 45|              podejdź który i tknij me jeno, spróbuj! - zakrzyczał wygrażając
1115     4, 45|               ja z tobą, niech no cię jeno kaj zdybię na osobności -
1116     4, 45|         ukropem. Świat oniemiał, a co jeno było żywe, przytaiło się
1117     4, 45|             się i wzdychał, a tyla mu jeno przyszło z tych rozważań
1118     4, 45|             gorzej niźli drugim.~- Bo jeno tym dobrze, które o niczym
1119     4, 45|                że wszystko na świecie jeno za pieniądze.~- Nie gniewajcie
1120     4, 45|            drugiego łupił ze skóry, a jeno, bych każden żył sprawiedliwie,
1121     4, 45|            ale i bez to jest źle.~Żyd jeno głową pokiwał, ale swoje
1122     4, 45|            tak przysłaniały drogę, że jeno środkiem widniał pas nieba,
1123     4, 45|          niebo, a przez zwarte korony jeno gdzieniegdzie przedzierało
1124     4, 45|               za polskich czasów tyle jeno dbali o naród, żeby go batem
1125     4, 45|             wątpiach.~- Nic drugiego, jeno się zmówili! - lecz dojrzawszy
1126     4, 45|      niezmierną ulgą, nie poredził se jeno wyrozumieć Jagusi, dlaczego
1127     4, 45|              leciał ksiądz w portkach jeno i koszuli, bez kapelusza,
1128     4, 45|                gęsi się rozleciały, a jeno Jasiu stał spokojnie z zadartą
1129     4, 45|             głowę i łaziły po twarzy, jeno pogadując cosik do nich
1130     4, 45|               najbliżej, przez dróżkę jeno, w chałupie jednak nie zastał
1131     4, 45|             wyschniętą kiej ziemia.~- Jeno już Pańskiego miłosierdzia
1132     4, 45|             zagłębiony wczytaniu albo jeno se medytujący.~Ale Jagusia
1133     4, 45|             się nieść do niego choćby jeno tą myślą radosną; krążyła
1134     4, 45|              nabrzmiałą do bólu, tymi jeno łzami, co jej same spływały
1135     4, 45|              się przy Mateuszu, który jeno westchnął żałośnie, gdyż
1136     4, 45|          żałośnie, gdyż nawet on tyla jeno wskórał, co mógł niekaj
1137     4, 45|             jakiegoś czasu, niech się jeno pokazała na wsi, chodziły
1138     4, 45|      świętości, ale się nie wygadała, jeno im w końcu rzekła :~- Ja
1139     4, 45|         nagrzane, jasne noce, że kiej jeno matka zasnęła, wynosiła
1140     4, 45|       powtarzała z dobrością.~Jagusia jeno się uśmiechała, pełna cichej,
1141     4, 45|               gorąco! - zauważył, aby jeno zacząć.~- I wczoraj przypiekało
1142     4, 45|               o królach historia, co?~Jeno się skrzywił i wziął znowu
1143     4, 45|            powiew nie przechładzał, a jeno w tej upalnej cichości sypał
1144     4, 45|              zdumienia.~- Mnie to się jeno spodobają takie historie
1145     4, 46|              się po sadach wyzierając jeno zza drzew i płotów, ludzie
1146     4, 46|           historie, wyjdą...~- A może jeno przyjechały ściągać podatki.~-
1147     4, 46|         przestając rąbać.~- A nie, to jeno bieda, że nie wiada, po
1148     4, 46|               co idzie.~- Właśnie, co jeno przyszli. Rochu, a chodźcie
1149     4, 46|              jak kamień we wodzie, że jeno kajś za brogiem zaruchało
1150     4, 46|            słyszysz!...~- Dyć słyszę; jeno nie poredzę wymiarkować,
1151     4, 46|         owdzie, przepytując, kogo się jeno dało, że już słońce zaszło
1152     4, 46|             pogadywali radzi.~- Niech jeno nie powraca więcej, nic
1153     4, 46|          ledwie ich rozdzielili, więc jeno mu nawytrząchał pięścią,
1154     4, 46|        właśnie czekał Antek, bo skoro jeno drogi opustoszały i ludzie
1155     4, 46|           wracaj! Rozumiesz? ~Chłopak jeno błysnął ślepiami, dorwał
1156     4, 46|              Nie słuchała, wzdychając jeno i niesąc się myślami do
1157     4, 46|         zawołał:~- Jezu... prowadźcie jeno... a choćby na śmierć pódę,
1158     4, 46|               kto nas przemoże? Niech jeno sprobuje...~Wybuchnęli jeden
1159     4, 46|              odrzekła, przyśpieszając jeno kroku, ale nie dał się wyprzedzić,
1160     4, 46|                bliżej, tak blisko, że jeno sięgnąć ręką i przyciągnąć
1161     4, 46|            wzgardliwe milczenie, więc jeno rzekł z przekąsem:~- Tak
1162     4, 47|              z prześmiechem:~- To wam jeno rzeknę, co już niedługie
1163     4, 47|              grobu. Nie mówią do się, jeno płaczą. Mateuszowa matka
1164     4, 47|               kochanie mi w głowie, a jeno całkiem co drugiego.~- Pewnie,
1165     4, 47|               przykre słowa, bych się jeno nie wydać ze swoją męką,
1166     4, 47|              kolacji nie mógł jeść, a jeno nadsłuchiwał od Jaśkowego
1167     4, 47|               nie tknął nawet palcem! Jeno popatrzył we mnie, przysiadł
1168     4, 47|           przytakując wszystkiemu, co jeno chciała, rozglądał się trwożniej
1169     4, 47|             po różnych opłotkach, kaj jeno posłyszała, że bierą ją
1170     4, 47|             cieszył żniwami, bo skoro jeno podniesła się przypołudniowa
1171     4, 47|               te ostatnie chwile, jak jeno poredzili.~Jasio przesiedział
1172     4, 47|      zapragnęła jajecznicy, juści, że jeno dziobnęła raz i drugi, odsuwając
1173     4, 47|         cichuśko niby trusia. W izbie jeno muchy brzęczały, gdyż ludzie
1174     4, 47|            głosu jak cienie, trwożnie jeno spozierając na Jagatę...
1175     4, 47|            żyta, w jakieś dale, widne jeno jej duszy zamierającej.~
1176     4, 48|             wtrącał się do rozmowy, a jeno cięgiem matyjasił, przebierał
1177     4, 48|         prawie się go nie imał, bo co jeno zaczynało go morzyć, to
1178     4, 48|          prześmiech twarz umarłej, że jeno się przeżegnał i wyszedł
1179     4, 48|             po umarłej tak szlocha, a jeno z ciężkiej udręki zbolałego,
1180     4, 48|              jednak folgi, milczał, a jeno przysiadł na zagonie i patrzał
1181     4, 48|              odepchnąć i uciekać, ale jeno szeptał omdlałym, nieprzytomnym
1182     4, 48|           służył do mszy jak co dnia, jeno dzisia twarz miał cosik
1183     4, 49|            nie wiedząca, Jędrzych też jeno zbywał roboty, coraz częściej
1184     4, 49|            lecieć na jego obronę, ale jeno zakrzyczała przez zaciśnięte
1185     4, 49|         całkiem zatonął w zwałach, że jeno kajś niekaj świeciły obrzeża
1186     4, 49|          niejeden się zapożyczył, aby jeno dociągnąć do żniw, a tu
1187     4, 49|           wiela poszło do kościoła, a jeno radzili użalając się pospólnie,
1188     4, 49|              Kozłowa wtórując gorąco, jeno na drugi sposób - używały
1189     4, 49|             się nie spodziewano, więc jeno w zdumieniu spozierali po
1190     4, 49|           suka lata po wsi, a roznosi jeno zgorszenie i nieszczęście.
1191     4, 49|            pomarł Maciej? Wspomnijcie jeno sobie!~- Całej wsi przyjdzie
1192     4, 49|             nie wieś to już będzie, a jeno ten chlew diabelski, a hańba
1193     4, 49|               po kieliszku, a spluwał jeno i klął cicho.~Podszedł doń
1194     4, 49|       Bolesnym kłębem zwiły się w nim jeno przytajone a wiecznie czujne
1195     4, 49|           trza siać, by zbierać, a co jeno przeszkadza, trza wyplenić
1196     4, 49|          zgoła się powściekali, bo co jeno było rozważniejsze, pozamykało
1197     4, 49|          wozie, smagał krowy, a skoro jeno upatrzył porę, szeptał do
1198     4, 49|         leżała kiej kłoda, zapatrzona jeno w rozkolebane nad sobą drzewa.~
1199     4, 49|           woda nie szczędziły!~Każden jeno głowę wtulił w ramiona i
1200     4, 49|          obłąkane hukiem, kręciły się jeno i szarpały z dzikim poświstem,
1201     4, 49|        wszystko do dawnego, ale skoro jeno słońce wyniesło się na parę
1202     4, 49|          nawet modlił się w głos, kto jeno wzdychał pobożnie nabierając
1203     4, 49|          pozawierane, ba wszystko, co jeno żyło i mogło się dźwignąć
1204     4, 49|             na wszystkich polach, jak jeno było można sięgnąć okiem,
1205     4, 49|           niczym drugim nie myślał, a jeno przygięty nad zagonem kiej
1206     4, 49|        zażyjecie u nich wywczasu! Tam jeno płacz i zgryzota! - szepnął
1207     4, 49|             leży bez pamięci, czasami jeno rwie się kajś uciekać, lamentuje
1208     4, 49|        Dominikowa?~- A też kiej trup, jeno przy niej przesiaduje. Nie