Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |       Oskarżony, Bartek Kozioł, bliżej, za kratę.~Niski chłop przepychał
 2     1, 3 |         wieś, co była już coraz bliżej widna, przez topole.~Pod
 3     1, 5 |        nie wynosił.~- I... inom bliżej ołtarza chciał być...~-
 4     1, 6 |         szepnął przysuwając się bliżej.~- Hale, bałabym się ta...~
 5     2, 14|            przysunęła się nieco bliżej.~- Kiej śpik mię odszedł.~
 6     2, 14|          A Hanka przysunęła się bliżej jeszcze, przywarła gorącą
 7     2, 15|  pokładali.~Antek przysunął się bliżej, prawie w progu stanął,
 8     2, 16|         coraz bystrzej, a coraz bliżej była, aż Rocho uklęknął
 9     2, 16|     Antek przysunął się jeszcze bliżej, wsparł się ramieniem w
10     2, 18|     cały, zacierał ręce i coraz bliżej przysuwał się do ognia.~-
11     2, 18|      gdy się przyciszyło, coraz bliżej czerwieniały wełniaki kobiet
12     2, 18|          śnieg trzeszczał coraz bliżej... oderwała głowę i spojrzała
13     2, 20|         chorobie. Że zaś nikogo bliżej nie dopuszczał i zwierzać
14     2, 21|       jechał za nią i był coraz bliżej, aż się wyłoniły z kurzawy
15     2, 23|       jakieś głosy rozległy się bliżej i przeszły; ale gdzieś z
16     2, 23|      się po śniegach, był coraz bliżej, wyrastał, zatrzymywał się
17     3, 26|        stawu, między chałupami.~Bliżej zaś, dokoła wsi, wielgachnym
18     3, 26|   mruczała zgorszona.~I aby być bliżej jeszcze zagonów, zlazła
19     3, 28|   rozczapierzały drąc się coraz bliżej siebie, gdyby nie Rocho,
20     3, 30|         do się przysiadać coraz bliżej, a ciszej poredzać bierąc
21     3, 32|       szli gęsiego, jak ta komu bliżej było do chałupy.~Słońce
22     3, 32|       kłoniły je ku sobie coraz bliżej... jeno co nie skłoniły,
23     3, 33| przeszły. Obejrzał się dokoła i bliżej podszedł.~- Od tygodnia
24     3, 34|      się przeżegnała, podchodzę bliżej... patrzę... a to pan wójt
25     3, 34|     grzmoty rozlegały się coraz bliżej.~A nie wyszło i dwóch pacierzy,
26     3, 34|      rozlecą! - dodał głośniej, bliżej się podsuwając.~- Baczcie
27     3, 34|          Przysunęli się jeszcze bliżej, bych i słowa nie stracić,
28     3, 35|      szczękały o kamienie coraz bliżej, Niemcy się ani poruszyli,
29     3, 35|   zachęcając się a cisnąc coraz bliżej i groźniej, aż Mateusz odgarnął
30     3, 36|   ziemie - i znowu się wyłaniał bliżej domów, w krąg ptasich świergotów
31     4, 37|       mu się! - podprowadził je bliżej, klepiąc z lubością byka,
32     4, 38|  dopiero kowal przysunąwszy się bliżej rzekł:~- Że się Miemce wyniesły,
33     4, 38|        chciała się czołgać tam, bliżej niego, bych chociaż tknąć
34     4, 39|        słomianym kapelusie, ale bliżej nie śmiała podejść obawiając
35     4, 40|    obchodzić, podskakując coraz bliżej, a stopercząc obmierzłe,
36     4, 41|       do się... - Przysunął się bliżej.~- Nie zafrasowałeś się
37     4, 43|         Któregoś razu kazała mu bliżej przysiąść i szeptem rozpowiadała:~-
38     4, 43|       cięgiem prażyło, zaś czym bliżej ku żniwom, tym jeszczek
39     4, 46|        przysunąwszy się jeszcze bliżej zaczął nauczać, jaki to
40     4, 46|         przysunął się ździebko, bliżej, tak blisko, że jeno sięgnąć