Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |             georginii wychylały się zza kamiennego płotu i paliły
 2     1, 2 |       pogasły.~Na niebo wtaczał się zza lasów księżyc w pełni i
 3     1, 3 |            chlebaszka, naści! Wyjął zza pazuchy kawałek i rzucił,
 4     1, 3 |           łazić poczynały; wyciągał zza koszuli te, które już ogrzane
 5     1, 3 |       widział, kiedy Boryna wyszedł zza węgła i stanął przed nim.~-
 6     1, 3 |          reszta jaskółek wylatywała zza pazuchy i rozsypywała się
 7     1, 4 |         poszedł zaraz, bo akuratnie zza stodoły wyszedł Antek z
 8     1, 5 |          pod samym murem klasztoru, zza którego wychylały się ogromne
 9     1, 11|           Wraz też dźwigać się jęli zza stołów i z wolna rozchodzili -
10     2, 13|       głuchym poszumem; od zachodu, zza borów czarnych, nieruchomych
11     2, 15|             z pił zejdzie niedługo.~Zza olbrzymiego kloca, leżącego
12     2, 16|        czujące i z krajów dalekich, zza mórz nieprzejrzanych, zza
13     2, 16|           zza mórz nieprzejrzanych, zza gór srogich przybiegli z
14     2, 16|  przysłaniał mgłą, parami oddechów, zza których ledwie migotały
15     2, 19|              przybrał do się Filipa zza wody, Stacha Bylicowego
16     2, 19|            smutnie.~- Juści, któren zza płota postękuje, za węgłami
17     2, 19|           Rzepecka szlachta ruszyła zza swojego stołu, bo się już
18     2, 22| Niedźwiedniki my z kraju dalekiego, zza morza szerokiego, z lasu
19     2, 22|          przyśli z kraju dalekiego, zza dunaju szerokiego, by nas
20     2, 24|           jak Bartek, Kozioł, Filip zza wody, Franek młynarczyk
21     3, 26|               Aż i ono pokazało się zza lasów dalekich, wychylało
22     3, 28|            aż tu przylatuje Filipka zza wody z krzykiem, że jej
23     3, 29|           krowy wynosiły rogate łby zza ogrodzeń, porykując tęskliwie.~
24     3, 30|       zaglądał blady sierp księżyca zza chmur.~Jeno Hanka nie mogła
25     3, 30|             to był, organistów syn.~Zza drzewa chciała popatrzeć
26     3, 31|        zaraz pierwszej nocy Filipce zza wody złodzieje wyprowadzili
27     3, 32|            co ino miało się wyłupać zza białych chmur, że już polśniewały
28     3, 33|            co tu napisane! - Wyjęła zza gorsu list od męża, któren
29     3, 33|           co cięgiem przekładała go zza gorsu do rąk i aż w róg
30     3, 33|             od samego połednia jeno zza węgłów patrzą, czy z której
31     3, 34|      tumanach i przeświecało kiejby zza szyby przepalonej, grzmoty
32     3, 34|           zachód słońce się wykryło zza chmur czerwoną i promienistą
33     3, 35|        Słońce podnosiło się dopiero zza chałupy, iż w cieniach polśniewały
34     3, 35|           chałupy ledwie widać było zza sadów, złota bania na kościelnej
35     3, 36|        strach ją wyganiał.~Patrzyła zza drzew na łąki, pełne narodu
36     4, 39|         chałupie, a wyjąwszy papier zza obraza poszła z nim na plebanię.
37     4, 40|       chodziła - westchnęła Filipka zza wody.~- Na próżniaczkę kużden
38     4, 46|           po sadach wyzierając jeno zza drzew i płotów, ludzie już
39     4, 46|           Balcerkówny, wyglądającej zza węgła.~- Nie wiem, toć pono