Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |       prawie głośno - póki rucham tymi kulasami, to ani jednej
 2     1, 4 |           a tak się czuł olśniony tymi ślicznościami, że aże łzy
 3     1, 5 |          półki, i stoły aże grały tymi farbami, że oczy trza było
 4     1, 5 |         jakby kto cały kram posuł tymi kamuszczkami drogimi, że
 5     2, 13| zaciągnęła bezgwiezdna, ołowiana, tymi śniegami omroczonymi rozbielona,
 6     2, 16|       obwalił drzewa sadzią jakby tymi szklanymi strużynami albo
 7     2, 16|  przestrogę i razem już poszli za tymi głosami anielskimi do stajenki
 8     2, 17|          lecieć i drzeć go choćby tymi pazurami! Nie zniesłaby
 9     2, 19|         urodą, strojem, postawą i tymi modrymi, jarzącymi ślepiami,
10     2, 20|     odwracał się twarzą do izby i tymi złymi, jastrzębimi ślepiami
11     2, 20|           chodziła po domu, a ino tymi żałosnymi oczami skrzywdzonego
12     2, 21|      przebiera po kościach, kieby tymi lodowymi palicami... - przemyśliwał
13     2, 21|       Kobusową i Magdą Kozłową, z tymi największymi biedotami w
14     2, 22|           to dziewczyny brał wpół tymi drewnianymi kulasami i ciągnął
15     2, 23|          miękkim powiewem i kieby tymi pieszczącymi szeptami przechładzał
16     2, 23|        nieba bym się uwiesiła i z tymi chmurami poniesła we świat.~
17     2, 24|       niego zapamiętałością kieby tymi cepami, żebych mogła - zabiłaby
18     2, 25|          opad osędzielizny, kieby tymi łzami pokrapiał.~Naraz Boryna
19     3, 26|       ciężko, z utrudzeniem, jeno tymi głodnymi oczyma latając
20     3, 26|    rudział kieby szczotką żelazną tymi młodymi chlustami kwiatów
21     3, 26|          utrudzoną i tak przejętą tymi nowinkami, że powlekła się
22     3, 27|        dochodzi się swego, a jeno tymi kwardymi, nieustępliwymi
23     3, 27|    zapaską, bo jakby ją obmacywał tymi złodziejskimi ślepiami.~
24     3, 28|           śmierć by się przebodli tymi rozgorzałymi ślepiami.~Hanka
25     3, 29|           na koła, a wiater kieby tymi największymi worami rypał
26     3, 29|       ściany rypał i tłukł, kieby tymi barami, iż myśleli nieraz,
27     3, 29|       Jezu! Bez niczego ostałam z tymi sierotami... A kaj się teraz
28     3, 29|     strugami wód łyskającą, jakby tymi szybami.~Skowronki wyśpiewywały
29     3, 29|    żółciuchne, a rodzynkami kieby tymi gwoździami gęsto ponabijane;
30     3, 29|     ponatykać zielonej borowiny i tymi zajęczymi wąsami opleść
31     3, 32|        mrocznym obejściu, rychtyk tymi samymi smutkami szarpana
32     3, 33|   człowiek flaczeje. Psiakrótka z tymi babami! - srożył się w sobie.~
33     3, 36|           osypując ich rosą kieby tymi łzami.~Wiater jął ździebko
34     4, 38|          śliczny. Jakby ją urzekł tymi jarzącymi ślepiami, że próżno
35     4, 39|       Cosik nie wiedzie się jej z tymi znajdami.~- A nie wiedzie.
36     4, 41|     Nastusia. Urwanie głowy mam z tymi jamorami zapowiedzie już
37     4, 41|        rozważać i deliberować nad tymi zamysłami.~- Bych się jeno
38     4, 45|      radością nabrzmiałą do bólu, tymi jeno łzami, co jej same
39     4, 46|          Zadumali się głęboko nad tymi rzeczami.~Wiater powiał,