Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |           lasów ciągną, ani chybi, śniegi wnet spadną.~I wychodzili
 2     1, 9 |      dworze, pod gołym niebem... a śniegi były po pas i mrozy siarczyste...
 3     2, 13|      warczały w krzach, poszarpały śniegi, potarmosiły sady, poomiatały
 4     2, 13|         między chałupami, odwalali śniegi sprzed drzwi, wywierali
 5     2, 13| naszczekiwały wszędzie, polizywały śniegi i ganiały wspólnie z chłopakami.
 6     2, 13|   przebielone niebo wisiało nisko, śniegi rozścielały się grubym,
 7     2, 13|            Spóźnilim się, bo takie śniegi, takie śniegi! Ani przejść,
 8     2, 13|             bo takie śniegi, takie śniegi! Ani przejść, ani przejechać,
 9     2, 14|          widm, niby stężałe opary, śniegi skrzyły się ledwie uchwytnie,
10     2, 14|        czerwone światła i krwawiły śniegi, szepnęła:~- Ten judasz
11     2, 14|       podnosiła. Ściemniał świat i śniegi tak poszarzały, że jakoś
12     2, 15|           ziąb w kości właził, czy śniegi sypały, że topora własnego
13     2, 15|          złe, skrzytwy, pluchy czy śniegi srogie, wzwyczajał się był
14     2, 15|          którą mróz w lody okuje i śniegi przysypią - a bełkocze cięgiem,
15     2, 15|            trochę suły się kurzawą śniegi, otrząsane z drzew... dymy
16     2, 16|          diamentową rosą przyokrył śniegi, aż oczy bolały patrzeć.~
17     2, 16|       niebie krwawymi zatokami, że śniegi gorzeć się zdawały, jakby
18     2, 16|         ściskał, że głośniej grały śniegi pod trepami i szyby malowały
19     2, 18|     wezbrane chmurzyskami, niskie; śniegi szarzały posępnie, jakaś
20     2, 18|         sami które, a zima ciężka, śniegi, mrozy, niejednemu już ziemniaki
21     2, 19|             księżyc świecił jasno, śniegi się skrzyły i posępna białość
22     2, 20|        najstarsi nie pamiętali, to śniegi spadały ogromne, to znowu
23     2, 21|          gdzie ciszej było nieco i śniegi nie zalegały tak wysoko,
24     2, 21|         jako dźwiga na sobie zimę, śniegi, wichry, cały świat zgoła
25     2, 21|          była ciemna, że ledwie te śniegi szarzały, na niebie kłębiły
26     2, 22|        skoro nadeszła zima, spadły śniegi, mróz chwycił, paszy brakło
27     2, 22|          noce, bo wciąż była zima, śniegi i mrozy, a wilki tuż za
28     2, 23|            za stodoły, w omroczałe śniegi, w noc bezgwiezdną i w niezgłębioną
29     2, 23|  podnoszonych do lotu i bijących o śniegi, to oddzielne, cierpkie
30     2, 24|         ściskał zdziebko rozmiękłe śniegi, że chrupały pod nogami,
31     2, 24|         mgnienie nie rozbłyskało - śniegi z wolna topniały albo podmiękłe,
32     2, 24|        złotymi brzaskami wyszklone śniegi, po drogach dzieci ślizgały
33     2, 25|            widziało, że niech jeno śniegi spłyną, ziemia odtaje i
34     2, 25|           tu i ówdzie nie stopione śniegi jarzyły się ostrą białością,
35     2, 25|         sypał się gdzieniegdzie na śniegi blade.~Jeno na Wilczych
36     3, 26|             A tu zwiesna nadeszła, śniegi rychło spłynęły, role podeschły,
37     3, 31|   nieprzyjacioły jego sczezną niby śniegi! Obaczycie, przyjdzie taka
38     3, 31|          jeszcze leżały białe kiej śniegi, jeno na wyższych rolach
39     4, 37|          żywot człowieczy, co jako śniegi spływa bez śladu, że o nim