Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |       kopta, bo do wieczora mało daleko, a ziemniaków mało wiele! -
 2     1, 12|            Ale dzień był jeszcze daleko.~Stajnia tonęła w mętnej
 3     2, 14|         tego, a i dla naszych za daleko.~- A jak nasz bór zaczną?... -
 4     2, 14|     jakieś naszczekiwały we wsi, daleko, daleko i słabo, koguty
 5     2, 14|    naszczekiwały we wsi, daleko, daleko i słabo, koguty biły skrzydłami
 6     2, 14|          blisko przy niej, a tak daleko sercem, daleko myślami -
 7     2, 14|       niej, a tak daleko sercem, daleko myślami - leżał nieruchomy,
 8     2, 15|          coś niecoś przejrzeć.~- Daleko to do onej Kalwarii?~- Dwa
 9     2, 16|          nic się jej nie stanie, daleko jeszcze do czasu, a pierwsze
10     2, 19|  szczerzył za węgłem, do zwiesny daleko, a wspomożenia znikąd, to
11     2, 19|        sielne bogacze, że szukać daleko!~Socha ma cały kołnierz
12     2, 20|          noc... na śnieg się ma, daleko, nie pospieszę... ale kiej
13     2, 21|        ze świata i niósł wysoko, daleko, że tylko jękliwym świegotem
14     2, 21|    chodźmy, pilnujcie się mnie i daleko nie ostajcie.~Wzięli się
15     2, 23|     szepnęła trwożnie.~- Jeszcze daleko do północka, pieją ano na
16     2, 25|        dusze odbiegały od siebie daleko, nie znajdowali słów pieszczonych
17     3, 27|     pacierz jeno wargami mówiła, daleko od niego duszą i cała we
18     3, 28|     teraz, chociaż do przednówka daleko, procesjami ludzie ciągną
19     3, 29|   Wiadomo, ale tamten we wojsku, daleko i nie wiada, czy wróci,
20     3, 29|        Jeszczech do śniadań było daleko, a już powstał rwetes i
21     3, 31|     ziemiach. Żaby jęły gdziesik daleko a zgodnie rechotać...~Doprowadzili
22     3, 32|      roboty, że komornice ostały daleko na zajdach, ale nie ustawała,
23     3, 32|   staruchy z Agatą, kusztykającą daleko za wszystkimi. Dzieci jeno
24     3, 32|       szeroko niesły się oczy, i daleko, i przestrono, że cała procesja
25     3, 32|      jaże i w końcu rozniesło je daleko i zawziętość znowu w sercach
26     3, 33|          do nowego, było jeszcze daleko.~Tak się wszystkim śpieszyło,
27     3, 33|    kobiety.~Krzyki roznosiły się daleko, że kiej na dziwowisko zbiegali
28     3, 34|  stronami, pioruny biły gdziesik daleko, wichura przeszła nie poczyniwszy
29     3, 36|   kolczaste, zawracał.~Odchodził daleko, że już ptasie głosy się
30     4, 37|         zachwyceniem, a tak kajś daleko, jakoby w niebo już na ścieżaj
31     4, 39|        krzywdzić sieroty! Grzela daleko, a Józka jeszcze głupi skrzat!
32     4, 39|           gdyż myślami była kajś daleko, nawet nie wiedząc, że dzieci
33     4, 40|      pisklętami. Wyniesła dzieci daleko w sad, bych czasem nie zakrzyczały.
34     4, 40|  Dzięcioły kuły zawzięcie i kajś daleko skrzeczały sroki. Czasem
35     4, 41|         wlekąc oczami po polach, daleko.~- Co się to wyrabia u Dominikowej?~
36     4, 41|     Jankiel powie...~- Strasznie daleko! Jak to iść, wszyćko ciepnąć,
37     4, 43| chyżością i tak gdzieś strasznie daleko, jaże dech w piersiach zapierało
38     4, 45|        zwykle w pole, i tam kajś daleko za wsią, na miedzach, pod
39     4, 49|       studnię zapatrzył się kajś daleko. Bolesnym kłębem zwiły się