Tom, Rozdzial

 1     1, 6 |          oni szli koło siebie nie wiedząc, co mówić, zmieszani dziwnie
 2     1, 10|         buty, a oni milczeli, nie wiedząc, od czego zacząć. Kowalowa
 3     2, 15|   drugiego kryjomo, dobrze jednak wiedząc o sobie. Jeno Mateusz robił
 4     2, 15|          posypały. Antek, sam nie wiedząc dlaczego, cofnął się na
 5     2, 16|      nawet nie myśląc o tym i nie wiedząc, cisnął się przez gęstwę
 6     2, 23|       miejsca i znowu biegli, ani wiedząc dokąd i kędy, byle dalej,
 7     2, 23|           zdumionymi po nocy, nie wiedząc dobrze, zali są jeszcze
 8     2, 23|           podniebnego lotu, że ni wiedząc wybuchali namiętnym, nieprzytomnym
 9     2, 23|           bijąc się o ściany, nie wiedząc wyjścia, oszaleli ze strachu
10     2, 24| strasznego.~Wypadł na drogę i ani wiedząc gdzie, poleciał w topolową
11     2, 25|         że stał długą chwilę, nie wiedząc zgoła, co się z nim dzieje,
12     3, 27|           się Jagusina dusza, ani wiedząc, kędy jest i żywie-li on
13     3, 29|  ciekawością, co by się stało nie wiedząc.~Ale dojrzawszy z dala strażników
14     3, 30|            Szła przed siebie, ani wiedząc, co ją niesie i dokąd.~Wzdychała
15     3, 31|           drogę i z nawrotem, nie wiedząc, co począć, bezradni i do
16     3, 32|     Pietrkowy zaryczała, sama nie wiedząc laczego.~Tak zbrakło jej
17     3, 32|           jakby za ratunkiem, nie wiedząc znów, co myśleć, co poczynać...~-
18     3, 32|    wystraszony stracił wiatr, nie wiedząc, w jaką stronę się obrócić,
19     3, 32|           w las pognała, sama nie wiedząc, co się z nią wyprawia.
20     3, 33|           pajęczyna, co leci, nie wiedząc, kaj się uczepi.~A naród
21     3, 33|      ulżyć.~Przysiadła znowu, nie wiedząc już, co myśleć.~Opowiadał
22     3, 35|          powie, ale on, jakby nie wiedząc, co rzec, zamruczał jeno
23     3, 35| niespokojnie obracała papier, nie wiedząc, co z nim począć.~- Przeczytam -
24     3, 35|           nie mogąc wykrztusić ni wiedząc, co się dzieje.~A ledwie
25     3, 35|          już głowę traciła, c nie wiedząc, co poczynać, bo stara już
26     3, 35|      Mateusz przysiadł pobok, nie wiedząc, co z nim począć, zaś Jędrek,
27     3, 36| rozkazywał. ~Stali przed nim, nie wiedząc, co począć, gdyż naraz przechylił
28     4, 38|      dreptała, kaj ją pchali, nie wiedząc całkiem, po co przyszła
29     4, 38|  listeczkami. Szła bezwolnie, nie wiedząc, kaj ją niesie, aż niski
30     4, 39|       była kajś daleko, nawet nie wiedząc, że dzieci wyprowadziła
31     4, 40|        się wiedział, wszyćkim się wiedząc zarazem, bo i tym, co się
32     4, 41|          go trepem następuje, ani wiedząc o tym, i do głodu niezgorzej
33     4, 41|         przystanęła trwożnie, nie wiedząc zgoła, co począć, bezradna
34     4, 41|          i żalami.~Siedzieli, nie wiedząc już, co mówić, niecierpliwiąc
35     4, 45|        zmęczyli.~Wagowała się nie wiedząc, co począć, pociągnął ją
36     4, 46|         wciórności! - zaklął, nie wiedząc już, co począć, szczęściem,
37     4, 47|           żonie się nie przeciwił wiedząc od dawna, na jaką to intencję
38     4, 47|         Mateusz stał nad nią, nie wiedząc, co począć, matka chlipała