Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |        skoczył w ogród i przepadł ze strachu, nawet Hanka podniosła się
 2     1, 2 |           Witek przycupnął za nią ze strachu.~- Ścierwa ten chłopak,
 3     1, 3 |           zdziebko mrówki oblazły ze strachu, mówię se Pozdrowienie Anielskie.
 4     1, 7 |              cicho, aż zmartwiała ze strachu, ale kiedy słowa matki dojęły
 5     1, 10|           prędko, aż Antek drgnął ze strachu.~Mroczało już na świecie.~
 6     2, 13|        światła. Mróz go przeszedł ze strachu, zerwał się na nogi, trzasnął
 7     2, 16|            się za ręce i dygocząc ze strachu, a żegnając się raz po raz,
 8     2, 19|           sam to przytwierdzam i nie strachu, a po dobroci... Aleś mnie
 9     2, 22|      chłodzie i głodzie, a w wielkim strachu, bo wilki, jako te psy Jezusowe,
10     2, 23|         wiedząc wyjścia, oszaleli ze strachu i ledwie co dychający, aż
11     2, 24|          szyby obwalił, to mi już ze strachu całkiem moc odjęło... a
12     2, 25|            go miłowała jakby jeno ze strachu i rozpaczy, bo wtedy, po
13     2, 25|            się cały w potach i takim strachu dziwnym, że pacierzem duszę
14     3, 27|     utrudzenia.~A jej wtedy dusza ze strachu zakrzepła na ten lity kamień.~
15     3, 27|            zamierała z obrzydzenia i strachu, tak śmiercią wiało od niego
16     3, 27|       podnieść.~Hanka zakrzyczała ze strachu, przybiegli wnet kowalowie,
17     3, 27|             nie ubiegł!...~Zimny pot strachu ją oblał i serce gwałtownie
18     3, 30|             w suche szmaty, ale mimo strachu wyszła potem na ganek, bo
19     3, 30|               Witek jaże spotniał ze strachu, czy o boćka nie zagada,
20     3, 32|         ledwie dychająca z radości a strachu zarazem.~- Juści, co i Antka
21     3, 32|        wzbierał w piersiach krzykiem strachu.~Dzieci jęły się za łby
22     3, 33|          uspokoić.~Tereska, która ze strachu schowała się w czas bitki,
23     3, 34|              też widział, jeno co ze strachu w las pognał do komornic,
24     3, 34|          stworzenie przyczaiło się w strachu.~Na szczęście, że burza
25     3, 35|          buzował; dmuchał w niego ze strachu, zaś Szymek przeczekawszy
26     3, 35|          jaże Jędrzych przykucnął ze strachu.~Zmilkli, gdyż nowe straszne
27     3, 35|         niejednemu skóra ścierpła ze strachu. Kłąb podjął:~- Po prawdzie,
28     3, 35|         wykładał stary Płoszka.~- Ze strachu to byście go i wydali...
29     3, 36|     karczmarz też pomaga narodowi ze strachu o siebie, dobrze on wie,
30     4, 37|          kala cała w potach i w męce strachu. I co trochę wychodziła
31     4, 38|          zdrętwiała w jakimś świętym strachu, dusza uwięzła kajś w gardle
32     4, 41|       szeptał niekiedy, drętwiejąc w strachu:~Mrok już zapadał, ludzie
33     4, 44|              A nie popuśćcie jeno ze strachu - ozwał się z kupy jakiś
34     4, 46|           nogi się pod nią ugięły ze strachu.~- A Kłębiak co ino mówił,
35     4, 46|            dziw zębów nie pogubią ze strachu, a każda by rada jakiej
36     4, 46|         oczami, a tak rozdygotana ze strachu, że gdy któryś zbliżył się
37     4, 47|     pocałunkami zaskamlała całą mocą strachu, miłowania i rozpaczy:~-
38     4, 48| nieubłaganiem, że Jasio zdrętwiał ze strachu. - Dopiero Kozłowa otworzyła