Tom, Rozdzial

 1     1, 10|          witał się ze wszystkimi; snadź wiedział, o co się kłócą,
 2     2, 14|          potrzaskując z cicha, to snadź ziąb przejął na wskróś przyciesie,
 3     2, 15| młynarczyka, a w pośrodku Mateusz snadź coś ciekawego powiadał,
 4     2, 18|      Nieznajomy zdjął kożuch, ale snadź zimno mu było, bo wstrząsał
 5     2, 18|           prawej strony od szopy, snadź wolno...przystawał nawet...
 6     2, 21|          że jak żywy się widział; snadź wiater oderwał go, bo wisiał
 7     2, 21|      kanie przeprowadzać za uzdy; snadź byli niezgorzej napici,
 8     2, 23|      rozdzierały ciszę, a od wsi, snadź niedalekiej, zrywały się~
 9     2, 24|            wykrzykiwał namiętnie, snadź miał w tym jakieś wyrachowanie.~
10     2, 25|  zaświegotała właśnie sygnaturka, snadź ksiądz ze mszą wychodził,
11     3, 26|           ale obwąchawszy i jakby snadź poznając swojaczkę, wracały
12     3, 26|          jeszcze kłopot nawiązać.~Snadź przeczuła to Agata, bo się
13     3, 27|          twarzą na izbę, pierzynę snadź z gorąca zepchnąwszy do
14     3, 27|    drugiej wsi, to chłopy jakieś, snadź obce, przechodziły pochwalając
15     3, 27|         rzuciła się do niego, ale snadź jej nie poznał.~- Nie chcę...
16     3, 28|   wszystko bacznymi ślepiami.~Ale snadź jej to wrychle obmierzło,
17     3, 30|           czy o boćka nie zagada, snadź go jednak wśród drugich
18     3, 31|   wróżenia, to gońcie se za nimi.~Snadź trafiła w przytajone chęci,
19     3, 32|       rzetelnego dowiedzieć.~Wójt snadź wstał niedawno, bo jeno
20     3, 32|           nikogo. A kiej niekiej, snadź la ulżenia sobie w kuntentnościach,
21     3, 33|          uspokajać.~Nawet ksiądz, snadź przez nią podmówiony, wzywał
22     3, 33|        rozzuchwalał coraz barzej, snadź przez kowala podmawiany,
23     3, 34|       możecie jeszcze wyzdrowieć.~Snadź rozumiał, gdyż potrząsł
24     3, 34|            dał je Jagnie, a potem snadź odebrał - szepnęła przykucając
25     3, 34|        nich swojego boćka, któren snadź przyuczony, wysuwał się
26     3, 34|        sumą i organy zagrały, ale snadź wnet po kazaniu uderzyły
27     3, 35|          długo se cosik uradzali: Snadź Rocho go przekonał, gdyż
28     3, 36|      źrenic, czy pomiarkował, ale snadź i ta nowina nie przedarła
29     4, 37|            Pokrótce i nabożeństwo snadź się rozpoczęło, gdyż od
30     4, 39|      szepnęła rozrzewniona Hanka. Snadź i dobrodziej był wzruszony,
31     4, 39|        się powiedziała spokojnie, snadź po dobrym namyśle:~- A cóż
32     4, 39|         to ledwie Kłąb wyratował? Snadź już mu było pisane zginąć
33     4, 42|      stadem kurczątek w koszyku i snadź dobry zrobiła początek,
34     4, 43|         kamień by się ulitował.~I snadź Pan Jezus pofolgował swemu
35     4, 45|        siedziało jakieś państwo i snadź przy jadle, bo służba cięgiem
36     4, 45|           zachrapał już na dobre.~Snadź tak samo myślał organista,
37     4, 47|          Młynarz leżał chory, ale snadź nic się nie działo bez jego
38     4, 47|     przygodziło, ale organiścina, snadź już dobrze przódzi podbechtana