Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        Długo za nim spoglądali w milczeniu, na jego smukłą, pochyloną
 2     1, 2 |    powtórzył Boryna słuchający w milczeniu wyliczania - a to powiedają
 3     1, 4 |        Jedli wolno, poważnie i w milczeniu, dopiero kiej zasycili pierwszy
 4     1, 4 |    zarządził wreszcie.~Jankiel w milczeniu nalewał i lewą rękę wyciągał
 5     1, 5 |   cięgiem, a oni jedli wolno i w milczeniu, ze to po spracowaniu nikomu
 6     1, 5 |        Wypili raz i drugi, ale w milczeniu, bo obaj dość złości mieli
 7     1, 6 |       któren siedział w głębokim milczeniu, patrzał w ogień, przebierał
 8     1, 6 |         miski, i jedli wolno i w milczeniu. Jędrzych pilnował, żeby
 9     1, 6 |          I długo tak siedziała w milczeniu, ino te oczy gwiezdne świeciły
10     1, 9 |       tłumy szły drogą w surowym milczeniu, ino tupot nóg się rozlegał
11     1, 10|        stole... Przywitali się w milczeniu.~- Uczy się to? - zauważył,
12     1, 10|          Siedzieli więc prawie w milczeniu i czekali; czasem które
13     1, 10|    starego obiad jedli w ponurym milczeniu.~Stary Łapa szczekał na
14     1, 11|        też przystojnie, wolno, w milczeniu prawie, bo mało kto rzucił
15     1, 12|          obaczcie i poredźcie.~W milczeniu odwijał szmaty przekrwione,
16     2, 14|    bezpański - szepnął po długim milczeniu.~- To samo umyśliłam, tak
17     2, 15|         coraz tęższa, i robili w milczeniu.~Narodu było dość przy robocie,
18     2, 16| wygłaszał, a wszyscy siedzieli w milczeniu pobożnym, w ciszy serc zasłuchanych,
19     2, 21|         było przysłaniać.~Szli w milczeniu, jako że wiatr zatykał i
20     2, 22|           zapytał Kłąb po długim milczeniu.~- Sam król!~- Jezus, umarłabym,
21     2, 23|          Przywarli do kamionki w milczeniu. Z rozbielonej śniegowymi
22     2, 25|    walącą się ciżbę, wchodzili w milczeniu, spokojnie, zajmując wszystkie
23     2, 25|          spóźnieni.~Witano się w milczeniu, każden stawał, gdzie popadło,
24     2, 25|       ruszali sfornie, mocno i w milczeniu, i całą prawie wsią, jeno
25     2, 25|   stanęli pochyloną i w trwożnym milczeniu, z tłumionym krzykiem rozpaczy
26     2, 25|        szeroką ławę i z wolna, w milczeniu wpierali się w bór, zda
27     3, 27|          z chłopakiem.~Kobiety w milczeniu wzięły się do roboty. Józka
28     3, 28|         z cicha...~Stali kołem w milczeniu patrząc w jego białe boki
29     3, 30|     cicho.~- A to pódźmy!~Szli w milczeniu, nakryci prawie cieniami
30     3, 33|       wywarte.~Szli czas jakiś w milczeniu zgrozy, jakby z grobu wyszli.~-
31     3, 35|        zbrakło mu odwagi. Szli w milczeniu. Hanka czuła się głęboko
32     3, 35|   zabielała jakaś kapota.~Szli w milczeniu. Twarze były surowe, miny
33     3, 36|           wieś leżała w głębokim milczeniu, jedne ptaszyska, co się
34     3, 36|       rosami, jakby zasłuchane w milczeniu.~Nieprzenikniona cichość
35     4, 42|   odprowadzający.~I wiedli się w milczeniu, właśnie słońce co jeno
36     4, 44|     Patrzyli za nim czas jakiś w milczeniu, aż któryś z Grzelowych
37     4, 46|          wsi, przyglądając się w milczeniu, jak przetrząsali dom kieby
38     4, 46|  miedzami z wolna, ostrożnie i w milczeniu.~Noc była widna i sielnie