Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |               wpół, a stary popatrzył groźnie, przeżegnał się, jako że
 2     1, 8 |            domu! - syknęła Dominikowa groźnie.~- Gospodarz jestem! Chcę
 3     1, 10|              bo Antek spojrzał na nią groźnie. Siedzieli więc prawie w
 4     1, 11|           trzymasz, co?... - zapytała groźnie.~- A bo wszystkie na niego!
 5     2, 13|           podnosiła głos bezwiednie i groźnie się przysuwała do niego,
 6     2, 19|             nie dowierzał, zmarszczył groźnie brwi i podszedł, ale na
 7     2, 19|          Mówię ci, odejdź! - krzyknął groźnie, a potem nagle, nie wiada
 8     2, 20|              głos spojrzał na Jagnę i groźnie zakończył:~- Powiadam wam,
 9     2, 24|          niejedna pięść się wyciągała groźnie, gotowa do spadnięcia, niejedno
10     2, 24|           bronić takiego - wrzeszczał groźnie. - Zaraza z takiego na całą
11     2, 24|               że jeno oczy błyszczały groźnie i splątana, dzika wrzawa
12     2, 24|              Antka, gdyż zapowiedział groźnie, że jeśli nie wyjdzie do
13     2, 24|             jął napominać grzesznych, groźnie wytrząchając rękami, a patrząc
14     2, 25|            swoje powiedam? - krzyknął groźnie podnosząc pięście. - Prawdę
15     2, 25|          znowuj pięście się podniosły groźnie, krzyk buchnął ogromny i
16     2, 25|             kto był z kijem, kto znów groźnie potrząchał widłami, któren
17     2, 25|             siłą, a naród zaś krzykał groźnie, następował na nich i wypierał
18     3, 27|            stary i uniósłszy się, tak groźnie spojrzał wskazując mu ręką
19     3, 28|               się la narodu! - mówiła groźnie, roztrzęsiona nagłym strachem
20     3, 28|         zipiąc ze wzburzenia i stając groźnie naprzeciw.~- Patrzę, czy
21     3, 29|             każę wyprowadzić! - dodał groźnie, wychodząc powoli.~Ruszyli
22     3, 30| sprawiedliwości na świecie!- szepnęła groźnie, ale zbrakło jej sił do
23     3, 32|        oberwała! - rozczapierzyła się groźnie.~- Spróbujcie: inom jedna
24     3, 32|             do uzdy już sięgają, rżał groźnie i ponosił, skręcając z nagła
25     3, 33|               się, kobieto! - zawołał groźnie.~- Gdziesik mi twój urząd -
26     3, 34|             nasz las obrabiał - dodał groźnie Pryczek.~- Widzi mi się,
27     3, 36|               się całkiem przytomny i groźnie toczył oczami.~- Zaspałem,
28     4, 37|            nie lada jaki! - powtórzył groźnie, po swojemu.~Za nogi jeno
29     4, 37|              Łapa zawarczał jeżąc się groźnie, a potem wlekły się długie,
30     4, 41|              a drugich, co? - buchnął groźnie. - Wszyćko bez ciebie! Wszyćko! -
31     4, 41|             się niecierpliwie i rzekł groźnie:~- Nie róbcie szutek, przecież
32     4, 41|      ponimajcie, Boryna! - cisnął się groźnie starszy, ale jakoś się udobruchał
33     4, 41|               nie pozwolę! - wyrzekła groźnie - nie pódę! A jak mnie przyniewolisz,
34     4, 44|              Naczelnik zmarszczył się groźnie.~Wójt struchlał, a pisarzowi
35     4, 44|               sprzeciwy, gdyż on stał groźnie, tocząc oczami po wylękłych
36     4, 46|              wyłamując sielną gałąź i groźnie tocząc oczami.~- Nie bajdurz!
37     4, 48|                A to gdzie? - warknęła groźnie matka zapierając mu sobą
38     4, 49|             coś narobiła! - krzyknęła groźnie.~- Jezus Maria! Biły go!