Tom, Rozdzial

 1     2, 21|      marznący, któren tylko kiejś niekiej zatrzepie skrzydłem, a że
 2     2, 25|      padła na wieś, że jeno kiejś niekiej pies zaszczekał albo wiatr
 3     3, 30|        cichości sennej i smutnej, niekiej wiater zatrząsł drzewinami,
 4     3, 32|         dziabki migały szczękając niekiej o kamienie, a one rajcowały
 5     3, 32|          bacząc na nikogo. A kiej niekiej, snadź la ulżenia sobie
 6     3, 32|        jak złodzieje wymykały się niekiej spod rozpalonych powiek.
 7     3, 33|       niej nie gnieździły, a jeno niekiej, w czas słót jesiennych,
 8     3, 33|           zmartwiała, powtarzając niekiej z męką i strachem:~- W cały
 9     3, 35|           całymi kupami, postając niekiej przed opłotkami, tylko przed
10     3, 36|       tarł ze śpiku, a kto rzucał niekiej jakieś zbędne słowo, przeszli
11     3, 36|       odpoczywania, jakby dychały niekiej cichuśkim chrzęstem i jakimś
12     4, 37|     Pomdlałe drzewiny poruchiwały niekiej listkami, kieby tym skrzydłem
13     4, 37|  powtarzali wszystkie, popłakując niekiej na przemian i biadoląc.~
14     4, 37|          śpiewały nad polami, wóz niekiej zaskrzypiał, szarpały się
15     4, 37|        przewąchiwał kąty, skamlał niekiej, kręcił ogonem i jakby się
16     4, 38|        się nad polami; jeszcze ta niekiej od łąk chłód luby powiał
17     4, 38| poniektóry przez śpik wyrywał się niekiej z głośniejszym Zdrowaś i
18     4, 38|        zaś ze sadów tryskały kiej niekiej ptasie głosy, jakoby tym
19     4, 38|     granie, to oganiając się kiej niekiej różańcem zasłuchał się w,
20     4, 39|           jaskółkami, której kiej niekiej śmigały po kościele zbłąkane
21     4, 40|         wiater przedmuchując kiej niekiej.~W izbie było duszno i gorąco,
22     4, 40|         roztrzęsionych płomi jeno niekiej przeleciał bociek ważąc
23     4, 41|         się nadziewał podrzucając niekiej glonki chleba boćkowi, któren
24     4, 41|        nią i ze żyta mignęła kiej niekiej konopiasta głowina.~Na podorówce
25     4, 41|         do karczmy.~- Z biedy się niekiej napijał, z czystej biedy,
26     4, 41|     wrzaskliwy głos Hanki, a kiej niekiej jazgotliwe odszczekiwanie
27     4, 41|       gwiazdach włóczył oczami, a niekiej przystawał, pilnie nasłuchując,
28     4, 42|      wszystkim, mrucząc jeno kiej niekiej:~- Loboga, tego jeszcze
29     4, 43|         gwiazdy świeciły wysoko i niekiej spadała któraś z taką chyżością
30     4, 44|           dumaniach, że jeno kiej niekiej kiwnął głową jakby przytakująco
31     4, 45|        poświeci przed zachodem, a niekiej wisus jaki ciepnie pecyną
32     4, 45|     gruszek, to jagódek, to nawet niekiej i osełkę świeżego masła.~
33     4, 45|       miedzą ku wsi czytając kiej niekiej książkę, to błądząc oczami,
34     4, 48|    swarliwie, a od Kłębów buchały niekiej żałobne, jękliwe zawodzenia.~
35     4, 48|     roziskrzona gwiazdami, a kiej niekiej wsadzał zdumioną twarz jakiś
36     4, 48|    niezgłębionej boleści.~A tylko niekiej, przy pacierzu, zrywała