Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |    ciężkie, jak z kamienia... - westchnęła.~- Bo i prawda, chrztów
 2     1, 5 |         żałością i często sobie westchnęła ale już ją odchodziła smutność,
 3     2, 13|        widział nic koło siebie! Westchnęła boleśnie; nieletko jej było
 4     2, 14|      żeby choć z kim zagadać! - westchnęła.~- Kucusie! Kucu, kucu,
 5     2, 14| popatrzyła ku ojcowej chałupie, westchnęła i zawróciła sprzed kościoła
 6     2, 22|         panami.~Matka Boża jeno westchnęła boleśnie nad jego niepoczciwością,
 7     3, 26|         niemało, nabiedowali! - westchnęła przysłaniając oczy dłonią,
 8     3, 26|         jedno by nie starczyło!~Westchnęła żałośnie podnosząc się na
 9     3, 27|   żałośnie poglądając ku niebu, westchnęła raz i drugi, skończyła koronkę
10     3, 28|        własne, niedawne nędze i westchnęła ciężko.~- Przesiedziałam
11     3, 29|   gorsze już nie przyszło!... - westchnęła składając ręce jak do pacierza.~-
12     3, 30|      Toście już po święconym? - westchnęła żałośnie pociągając nosem.~-
13     3, 31|       zbiera, co się zasiało! - westchnęła Dominikowa.~Rozsrożyła się
14     3, 31|    Lipcach, idzie po temu!... - westchnęła smutnie, spoglądając łzawo
15     3, 32|         kiej kania na deszcz! - westchnęła któraś.~- Niejedna to czekanie
16     3, 33|         ostro ruszać do Tymowa.~Westchnęła żałośnie, długo patrząc
17     3, 33|       we wszystkim męża, to ino westchnęła żałośnie za pierzyną i poszła
18     4, 37|        tylachne gospodarstwo! - westchnęła ogarniając z lubością szerokie
19     4, 37|     Bych jeno prędko powrócił - westchnęła tęskno.~Ale że szare, wilgotne
20     4, 37|    nieustannie, to obtarła łzy, westchnęła raz i drugi i dalejże poganiać
21     4, 38|   swarów, mało obrazy boskiej - westchnęła Hanka.~- Słyszeliście to
22     4, 39| komorników to już prosto głód - westchnęła Hanka.~- Kozły też penetrują
23     4, 39|       opamiętała i przysiadłszy westchnęła, rozwodząc ręce:~- Jezu,
24     4, 39|   śmierć na profit się obraca - westchnęła żałośnie.~- Co mi tam bogactwo! -
25     4, 39|        wola boska. - I szczerze westchnęła za jego duszę.~Nazajutrz
26     4, 40|     nocy. Co się to wyprawia! - westchnęła, lecz ją samą przejęły jakieś
27     4, 40|      musi harować, nie każdy! - westchnęła ciężko.~- Wasz wróci, to
28     4, 40|       alebym co roku chodziła - westchnęła Filipka zza wody.~- Na próżniaczkę
29     4, 41|   dziedzic zgodził na spłaty! - westchnęła Nastka.~- Poręczymy z Mateuszem,
30     4, 43|         Pan Jezus błogosławi! - westchnęła Jagusia, jakby z cichym
31     4, 43|         któren nikto nie stoi - westchnęła sieroco.~Kajś w pół drogi
32     4, 43|      kromie Jasia, ale Jasio...~Westchnęła ciężko, z lubością oddając
33     4, 47|         na takich zwodzicieli - westchnęła któraś.~- Łeb mu już lenieje,
34     4, 48|        was w sercu nie chowam - westchnęła ciężko Dominikowa.~- Ani
35     4, 49|         zaradnie wszystkiemu! - westchnęła ciężko.~- A bogać, że uredzi