Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |        wytrzeźwiał nieco, jeno ze strachem a zdumieniem słuchał, jako
 2     1, 9 |       jakieś są- zawołał Witek ze strachem wskazując na szereg mogił
 3     1, 11|          serca, darły i krzyczały strachem a troską! Uklękła pod oknem,
 4     1, 12|           słomę i łkał żałością a strachem.~A Witek mimo rozespania
 5     2, 13|         toczyły się leniwo, jakby strachem stężałe, ziemia dygotała,
 6     2, 14|              Uczepiła się tego ze strachem i oburącz trzymała.~- Mój
 7     2, 16|           powrozami i przejmowała strachem a słodkością, dreszczem,
 8     2, 17|          przejmował słodką męką i strachem zarazem... to śpiew jakiś
 9     2, 17|           swoich, tak obcą, że ze strachem patrzała na nich i jakby
10     2, 18|      Borynowy - przytwierdziła ze strachem, bo się jej uwidziało, że
11     2, 18|           miejsca nagle, jakby ze strachem wybiegła na ganek i zaczęła
12     2, 20|         zmierzchu pod śmiertelnym strachem wyglądała pod bróg! Nie
13     2, 22|          się staje! - szepnęła ze strachem któraś.~- O złym się powiadało,
14     2, 22|           podnosił oczy na okno i strachem utajonym dygotał.~- ,,Dawno
15     2, 24|          do niego niechętnie, pod strachem zawdy, bo jakby w niej do
16     2, 24|        przejmuje niewytłumaczonym strachem.~Z głęboką trwogą spozierał
17     2, 24|         pełnią serca skruszonego, strachem śmiertelnym przejęty i tą
18     2, 25| rozgniewanego, gotowego do bitki, strachem przejmowało, to zaczęli
19     2, 25|          przywiedziony rozpaczą i strachem śmiertelnym o zmiłowanie
20     2, 25|     truchlały, ludzie uciekali ze strachem, bo straszny był, umazany
21     3, 26|      pogwary, rozdygotana w sobie strachem coraz zjadliwszym, że już
22     3, 27|          spotykania już były jeno strachem i męką; na ostatku zaś ukrzywdził
23     3, 28|      groźnie, roztrzęsiona nagłym strachem o męża.~Kowalowi aż kulasy
24     3, 31|         tliło się w przytajeniu i strachem dotela żyło, kiełkowało
25     3, 31|    wsunęła się za nią i z wielkim strachem, żegnając się raz po raz,
26     3, 31|       barzej, a Witek rozdygotany strachem cicho szepnął:~- A u nas
27     3, 31|     przejmując się coraz większym strachem o swój dobytek.~Zaś Balcerkowa
28     3, 31|           wzdychający i żalni, ze strachem myśląc o nocy najbliższej.~
29     3, 33|           żadnej!... człowiek pod strachem cięgiem żyje jak ten zając,
30     3, 33|      powtarzając niekiej z męką i strachem:~- W cały świat uciekać!
31     4, 37|           po śniadaniu, ale że ją strachem przejmował nieboszczyk,
32     4, 39|         na ten papier ze zgrozą i strachem, obracając nim bezradnie
33     4, 39|         słuchała jej z podziwem i strachem, tak wynosiła się inna jakaś,
34     4, 40|           nie mogąc zapanować nad strachem porwała się nagle z łóżka
35     4, 42|           Mateusz go odwodził, ze strachem spoglądając na to dzikie