Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |             tak nudnie i tak jakoś smutnie, że już wydzierżyć było
 2     1, 9 |        jakieś krzyczały złowrogo i smutnie szeleściła gęstwa, a gdzieniegdzie
 3     1, 11|    zawodzić szeroko, przenikliwie, smutnie, kieby rozstajami płacze
 4     2, 13| zaczerwienione oczy i tak spojrzał smutnie a żałośnie, że jej dusza
 5     2, 14|         dziwnie mroczno, chłodno i smutnie; dzieci bawiły się na łóżku
 6     2, 18|         pomóc może, wiele - rzucił smutnie Rocho.~- Popróbujcie wodę
 7     2, 19|       potem nie przejdzie? - rzekł smutnie.~- Juści, któren zza płota
 8     2, 20|            było! - powtórzył stary smutnie.~- Nie chodźcie do karczmy
 9     2, 22|       takie, gdzie?~Więc opowiadał smutnie nieco a tak mądrze, wraz
10     3, 26|          napęczniałej, a tak jakoś smutnie się widziało w Lipcach,
11     3, 26|         mszę dać... - potwierdziła smutnie Kłębowa.~- Prawda! Pozwolicie,
12     3, 27|        czesała jasne, bujne włosy, smutnie spozierając na wieś, w słońcu
13     3, 27|            iż poszumiwały głucho i smutnie: szło znowu na jakąś odmianę. ~
14     3, 30|           osadę - mówił Rocho dość smutnie.~- Juści... powiadali o
15     3, 30|            dzwoniły?... - jej było smutnie i tak ckno czegoś, że już
16     3, 31|           po temu!... - westchnęła smutnie, spoglądając łzawo na nie
17     3, 34|       ostawały między nami - mówił smutnie, zabierając się do mleka,
18     3, 34|          stron, ale Hanka odrzekła smutnie: ~- Wstyd to i obraza boska,
19     3, 35|          może posłucha - żalił się smutnie.~- Takie już są, że przez
20     3, 35|          niewinne cierpią - rzekła smutnie.~- I tak jedni na drugich
21     4, 37|       śmierci - powiedział Jambroż smutnie. ~- Mój Jezu, za życia to
22     4, 37|     wsparta stojała Jagusia, jakoś smutnie wzdychająca.~- Że to ni
23     4, 37|          kto zaś medytował kiwając smutnie głową i obcierając tę ciężką,
24     4, 37|      człowiekowa dola - powiedział smutnie.~- A wdowam! wdowam - powtórzyła
25     4, 37|          sobie rozważał, a patrzył smutnie po ziemiach zielonych, włóczył
26     4, 37|           się błąkał wśród mogił i smutnie deliberował, a drugie ruszali
27     4, 37|       jakoś dziwnie cicho, pusto i smutnie.~Jagusia tłukła się po swojej
28     4, 38|           już nie zabawa - odparła smutnie.~Zajrzał w jej oczy przemglone,
29     4, 40|      niejednemu wychodzi! - myślał smutnie i cierpki prześmiech okolił
30     4, 40|  zawzięciej, gdy Mateusz ozwał się smutnie:~- Wszyćko bez to, co naród
31     4, 41|            kiedyś witałaś! - rzekł smutnie.~Rozpłakała się nagle i
32     4, 42|         przyniesą, nie - westchnął smutnie.~I na podleskich rolach
33     4, 43|    Nastusia.~- Pewnie - powtórzyła smutnie - czyjeż te okopcowane role?~-
34     4, 46|          zatroskany o niego, rzekł smutnie:~- Ani chybi; że jeśli mają
35     4, 46|            jęknął Rocho zwieszając smutnie głowę.~- Jezus, Maria! -