Tom, Rozdzial

1001     4, 47|          słuchał uważnie, gdyż mocno go zajęła nowina, lecz się
1002     4, 47|              Nie bójcie się, Mateusz go skamlał o łaskę nie będzie -
1003     4, 47|       przestrzec przyjaciela.~Nalazł go dopiero u Szymków, siedział
1004     4, 47|            cicha se redzili, wywołał go zaraz i kiej odeszli spory
1005     4, 47|             się z nią ożenić, kąsały go kieby rozwścieklone psy.~
1006     4, 47|             cicho i pomyślał:~- Musi go trzymać z daleka, to się
1007     4, 47|             się Jagusine sprawki, to go ździebko rozfrasowało.~-
1008     4, 47|             przez miedzę. Przejmował go coraz większy niespokój,
1009     4, 47|             prawdę do dna odepchnąła go od siebie i zakrzyczała,
1010     4, 47|               Mateusz milczał, dusił go wstyd i zalewał mu serce
1011     4, 47|            się Stacho Płoszka i dziw go za to nie pobiły.~Ale wnet
1012     4, 47|     przypołudniowa spieka, wypędziła go matka, żeby se głowy nie
1013     4, 47|             po księdza, przytrzymała go za sutannę.~- Panienka mi
1014     4, 47|          przerażenia i żałości, jęła go uspokajać i obcierać mu
1015     4, 48|           zawierzyła i przygarnąwszy go do piersi jęła mu obcierać
1016     4, 48|          nawet nie rozumiejąc, czemu go tak obchodzi Jagusina osława,
1017     4, 48|            jej niewinność i ogarniał go żal, i wstawała w nim cicha
1018     4, 48|             Modlicy. Młynarz spotkał go na moście i próbował przeciągnąć
1019     4, 48|              swojego byka, obiecywał go nawet dopuścić za darmo,
1020     4, 48|           takie miodne zapachy, jaże go sparło pod piersiami, a
1021     4, 48|            nalały się łzami, przejął go jakiś dygotliwy war i cosik
1022     4, 48|            cóż, kiej śpik prawie się go nie imał, bo co jeno zaczynało
1023     4, 48|           imał, bo co jeno zaczynało go morzyć, to zjawiała się
1024     4, 48|              pogasły świece! - pytał go proboszcz w zakrystii.~-
1025     4, 48|         drugą skórę.~Jasio pocałował go w rękę i poszedł na śniadanie
1026     4, 48|    wrzaskliwie.~Przypomnienia źgnęły go niby szydłem, iż przystąpił
1027     4, 48|              taką trwogą przejmowała go ta żółta, znieruchomiała
1028     4, 48|             szła z matką i ujrzawszy go przystanęła, ale przeszedł
1029     4, 48|             skropioną octem, ułożyła go spać w ciemnym pokoju i
1030     4, 48|                Chodź do domu!~Wzięła go za rękę i gniewnie pociągnęła
1031     4, 48|             z dziećmi nie opuszczała go ani na chwilę, że nie było
1032     4, 48|              zawsze odchodzi, że już go nigdy nie zobaczy, przenigdy.~
1033     4, 49|          wysychał w polu, a nie miał go kto przyorać, len się już
1034     4, 49|        ustrzec przed tobą, wyprawili go do Częstochowy. Słyszysz
1035     4, 49|         groźnie.~- Jezus Maria! Biły go! Jasia biły! - zerwała się
1036     4, 49|        tylachna pieniędzy.~- Musieli go podebrać, nie sposób, aby
1037     4, 49|             ukradł, dla niej, a może go nawet namówiła! Ho, ho,
1038     4, 49|              wilkami, każdy.~Chyciły go jakieś ostatnie żałoście
1039     4, 49|          lute kąśliwe wichry, owiały go mrocznym tumanem ponosząc
1040     4, 49|            się jednak wywiedział, bo go czym niebądź i niechętliwie
1041     4, 49|             odzipnąć nieco, napotkał go Mateusz, rychtujący niedaleczko
1042     4, 49|            Mateusz i podprowadziwszy go pod chałupę sam zajrzał