Tom, Rozdzial

 1     2, 13|       padał.~Na świtaniu było już śniegu na dobre trzy piędzie, do
 2     2, 13|      tarzali w miękkim, puszystym śniegu, a bałwany okrutne czynili,
 3     2, 13|        szybach topniał i te smugi śniegu, nawianego szparami, tajały
 4     2, 13|     łopatę i wyszedł przed dom. '~Śniegu było prawie równo z dachem,
 5     2, 13|           gałęzie wysuwały się ze śniegu, kiej te palce chorością
 6     2, 13|           się ostro za robotę, bo śniegu było na chłopa, a chociaż
 7     2, 13|           skrzypiały płozy sań na śniegu i chłód wiał po karczmie,
 8     2, 14|         coś niesporo szła robota, śniegu była kupa, a sił wiele nie
 9     2, 14|     pilnować:~Sama się zabrała do śniegu i tak ostro, że w jakie
10     2, 14|          słychać było skrzypienie śniegu pod trepami, a dalej, sprzed
11     2, 14|  czerniała skrzynka, to leżały na śniegu porozrzucane szmaty, pierzyna,
12     2, 14|       stare trepisko czerniało na śniegu, przyspieszyła kroku, bo
13     2, 14|         Zbudził ją dopiero skrzyp śniegu, ktoś zeszedł z drogi na
14     2, 15|     olbrzymiego kloca, leżącego w śniegu, wyprostował się suchy,
15     2, 15|         było stać i grzebać się w śniegu, to ręce grabiały i przywierały
16     2, 15|       stać dnie całe w rozmiękłym śniegu, a przykry, wilgotny ziąb
17     2, 16|        była, aż Rocho uklęknął na śniegu, a za nim drugie.~- Oto
18     2, 16|           mrokach, kaszel, skrzyp śniegu pod nogami, to słowo Boże,
19     2, 16|        nie wiedział, nabrał garść śniegu i połykał chciwie, a potem
20     2, 17|           obijając o próg buty ze śniegu - Winciorek, kulawy Grzela,
21     2, 18|           Jagna otrzepując się ze śniegu.~- Cóż tam na wsi? - zagadnął
22     2, 18|           z chłopakami za łapy po śniegu wodzić!...~- Wiater mię
23     2, 18|   przekopali na cmentarz, a i tam śniegu , było na dobrego chłopa,
24     2, 18|    gdzieżeś się to tak utytłała w śniegu?...~- Gdzie? Ze strzechy
25     2, 19|        narad jest, co z łońskiego śniegu, a dziedzic może sobie spokojnie
26     2, 19|     ktosik leżał rozkrzyżowany na śniegu, w cieniu, jaki padał od
27     2, 20|           się zabrał do odwalania śniegu z opłotków; wywietrzono
28     2, 21| odpoczywały często przykucając na śniegu, głowami od wiatru, kiej
29     2, 21|        szarość zapełniała głębię, śniegu prawie nie było na ziemi,
30     2, 21|        nogi potrafiła wyciągać ze śniegu, tak ją przygniatało to
31     2, 22|          psy pewnie baraszkują po śniegu.~- Hale, kiedym dobrze widziała
32     2, 25|         borowy go zmógł, sprał; w śniegu utytłał i do ucieczki przyniewolił,
33     2, 25|       dusił i taczał się z nim po śniegu, a baby dopadały z boków