Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |  źróbki, co stała przy ścianie samej i już z daleka wyciągała
 2     1, 3 |     przede mną leciała - aż do samej chałupy - do samej chałupy,
 3     1, 3 |       aż do samej chałupy - do samej chałupy, prześwietny sądzie,
 4     1, 3 |    jest taki, że z jenszego la samej uciechy pasy by darł.~-
 5     1, 4 |     nabożeństwo.~Uklęknął przy samej kracie i śpiewał z innymi,
 6     1, 6 |       wszystkim, nawet o sobie samej, zapadła w takie prześwięte
 7     1, 9 |        tyla powozów... okna do samej ziemi... juści... całe ściany
 8     1, 12|      basetli, tak im zeszło do samej wieczerzy; już muzyka przycichła,
 9     2, 14|     kiej zmiłowania. Mało tu w samej Woli, mało to tych kołtunów
10     2, 15|       Zawsze tak kierowała, by samej obiad przynosić i chociaż
11     2, 16|        głównie po to, by ostać samej i zamyślać się o Antku.~
12     2, 17| nieszpory, a jej się zachciało samej iść do kościoła, w głuchej,
13     2, 19|        z Dębicy cosik ośmiu, a samej rzepeckiej szlachty bez
14     2, 22|        odpuszczam.~I zaraz tej samej nocy, kiej w chałupie chrzciny
15     2, 23|    gdzieś z boku, jakby na tej samej dróżce, zaskrzypiał śnieg
16     2, 24| wypomni.~Juści, że jeszcze tej samej nocy dowiedziała się wszystkiego
17     3, 26|      Agata.~- Widzę zawdy i do samej śmierci nie zabaczę, jak
18     3, 29|        siedm łokci pół piędzi, samej czystej wełny wyszło na
19     3, 29|   wiada, czy wróci, a kobiecie samej się cni, Mateusz zaś był
20     3, 32|   grzeją...~- Prześmiewacie, a samej jaże łysty do nich drygają! -
21     3, 32|    stoicie!~- A zawdy, jaże do samej śmierci każdemu do oczu
22     3, 34|    podniesioną głową, w tej ci samej kapocie szarej, i tak samo
23     3, 36|      bezradnie.~Za brogiem, od samej drogi a pobok ziemniaków,
24     4, 37|       rzęsiście i spokojnie do samej nocy, że z lubością wystawali
25     4, 40|        Mateusz go wyporządził. Samej słomy na dach wykręcili
26     4, 41|     nieco.~- A może byś chciał samej śmietany, poczekaj.~Zaś
27     4, 41|        wolę, nie ostawiłbyś me samej, a jeno strzegł przed złą
28     4, 41|  zapłakane oczy.~- A choćby do samej Hameryki! Poszłabyś za mną,
29     4, 41|     tobą. Po co? Abo mi to źle samej? - Obtuliła się zapaską
30     4, 43|    pognać do Nastusi, gdyż iść samej czegoś się wagowała.~- Witek,
31     4, 45|         A nie przykrzy się wam samej? - głos mu nasiąkł żałością
32     4, 45|      mi się śni, abo mi to źle samej!~- I żaden się wam nie podoba,
33     4, 47|   nikto nie zapiera, juści, że samej ziemi nie oddam, ale święcie