Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |          a szczątki babiego lata rwały się nie wiadomo skąd i przepadały
 2     1, 5 | prosiętami, co ino pokwikiwały i rwały się tak, że trza je było
 3     1, 5 |      Jasio tęgo prażył konie, że rwały z kopyta, aż się błoto otwierało.~
 4     1, 10|        hurmem jedno przez drugie rwały się odpowiadać, jako te
 5     1, 11|          połyskiwały i serca się rwały do serc, po bratersku, po
 6     1, 11|         dychanie, tupoty, krzyki rwały się, plątały i huczały głucho
 7     1, 12|       sen, aż konie z chrapaniem rwały się na łańcuchach, trzeźwiał
 8     2, 13|         niczym nie powstrzymane, rwały się jakby z łańcuchów i
 9     2, 13|      Jagusią, sam powoził, konie rwały z kopyta podrywając sankowe
10     2, 18|     wójtową siwką, toby tak samo rwały, co? gospodyni...~Pies się
11     2, 22|       nędzę bytowania ziemskiego rwały się im strudzone, okaleczałe
12     2, 23|        tylko nieprzytomne krzyki rwały się im gdziesik aż z samych
13     2, 25|         radosny krzyk, dusze się rwały, we świat ponosiło, że kużden
14     3, 26|         nagich, dymy kajś niekaj rwały się nad strzechami, gdzie
15     3, 26|         chwilami ciężkie wzdychy rwały się na kościół albo to jakie
16     3, 27|         i krwawe, zawzięte słowa rwały się piorunami.~To juści,
17     3, 27|       Krzyczał, ale słowa mu się rwały, jął się trząść i gibać
18     3, 30|        legną...~Jezus mój, Jezu! rwały się żalne, przyduszone skowyty
19     3, 30|        nabrzmiałe niby żar-ptaki rwały się z krzykiem wesela ogromnym,
20     3, 31|         skroś sadów i przez pola rwały się pokrzyki, leciały radosne
21     3, 32|        kobiety też nie mniej się rwały ku tym wytęsknionym. Jeno
22     3, 32|         Matko Przenajświętsza! - rwały się wołania i pokrzyki a
23     3, 33|      owiec i pieskowe szczekania rwały się z ciężkich tumanów,
24     3, 34|          zrobiłyby poczciwiej...~Rwały się z mroków postrzępione
25     3, 35|           i ciężkie westchnienia rwały się jej z piersi, a niekiedy
26     3, 36|        drzewa zastępujące drogę, rwały osty, raniły kamienie, gonił
27     4, 37|        już niegdzie po zagrodach rwały się tęskliwe beki owiec,
28     4, 37|          kwilić dokoła i wzdychy rwały się coraz gęściej, gdy nabrawszy
29     4, 40|         których jeno kajś niekaj rwały się co wyższe drzewa buchając
30     4, 40|         pieski, gdyż cięgiem się rwały w przydrożne zboża, pokwikiwały
31     4, 41|          z takim wysiłkiem, jaże rwały się postronki.~Antek, jakby
32     4, 46|       Jasiu! - A rozjarzone oczy rwały się gdziesik kieby ptaki
33     4, 49|          schorzałe, nawet pieski rwały się z postronków i ciągnęły