Tom, Rozdzial

 1     2, 22|  wtoczyła się gruba kiej beczka Płoszkowa, czerwona na gębie, spaśna,
 2     2, 22|         Hance zeszło! - zaczęła Płoszkowa, ale spostrzegłszy, że na
 3     2, 22|    słucha na drugą - zakończyła Płoszkowa.~- Niechby się mnie czepiła,
 4     2, 22|   zaczepia - zgromiła ją surowo Płoszkowa, ale Tereska długo nie mogła
 5     2, 24|      swoim miejscu - objaśniała Płoszkowa.~- Ale już na weselu przepowiadałam,
 6     2, 24|         krzyczą... - opowiadała Płoszkowa.~- Skoro jeno powiedzieli,
 7     2, 25|   przebrała się za przełaz, pod Płoszkową stodołę.~Już tam Antek był.~-
 8     3, 27|        wsi gospodynie, że nawet Płoszkowa i drugie rade przyjacielstwa
 9     3, 29|   Dojrzał jeno przez drzewa, że Płoszkowa rej wiodła: gruba, spaśna,
10     3, 29|        lesie... - objaśniała go Płoszkowa.~- Jakiś większy urząd ma
11     3, 29|       zesadzić... - wrzeszczała Płoszkowa.~- Karać by jeszcze mieli!...
12     3, 30|       przedzwaniali, kiej gruba Płoszkowa, odwiedziwszy przódzi Borynę,
13     3, 30|        wpadając, ale dojrzawszy Płoszkową, wyniesła się przed dom
14     3, 30|    poczuła się ździebko napitą.~Płoszkowa, wielce markotna odmową,
15     3, 30|       używali, bo coś trzy razy Płoszkowa po gorzałkę posyłała do
16     3, 31|         a za nimi walili wójt z Płoszkową, w kumy proszeni, z tyłu
17     3, 31|  zaszkodzi, wiadomo! - szepnęła Płoszkowa.~Szumno weszli do izby.
18     3, 31|   rozwścieklonymi ślepiami, zaś Płoszkowa poredzała z cicha z Hanką.
19     3, 31|       strażników.~Ozgniewało to Płoszkową, że ująwszy się pod boki
20     3, 31|         zaraz po sumie poszła z Płoszkową.~Chwiała się jeszcze na
21     3, 33|      któren marchew spyskał, to Płoszkowa pożarła się ze sołtysem
22     4, 37|     księżego byka! - ozwała się Płoszkowa goniąc oczami krowę, szarpiącą
23     4, 37|     mruknęła któraś z boku, zaś Płoszkowa obcierając oczy dodała:~-
24     4, 38|       już o wójcie? - zagadnęła Płoszkowa niesąc pobok niej swój brzuch
25     4, 38|   śpiesznie, jakby uciekając, a Płoszkowa zaśmiała się cicho:~- Niby
26     4, 39|       go gruba, rozczerwieniona Płoszkowa:~- Hanka grontu jej nie
27     4, 42|      kogo na komornym.~- Mówiła Płoszkowa, żeby się do nich sprowadzić
28     4, 42| biedniejszym - dodała rozsapana Płoszkowa wyciągając spod zapaski
29     4, 45|      zrębu; postał nad stawem z Płoszkową bielącą płótno; odwiedził
30     4, 46|       Wielka mi rzecz ziandary.~Płoszkowa wtoczyła swój spaśny kałdun
31     4, 49|      stary Płoszka, pomagała mu Płoszkowa rozpowiadając kto ino chciał
32     4, 49|      między nich tłuste brzucho Płoszkowa i dalejże niby to żałująco
33     4, 49|    uradzali już dość długo, gdy Płoszkowa zakrzyczała:~- A kajże to