Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |            żelastwa, aż usłyszawszy Hankę w pierwsze izbie, zaciągnął
 2     1, 5 |           sprzedaż.~Rychło odnalazł Hankę z Józką, bo zaraz z kraja
 3     1, 8 |             z Antkiem się pokłócił; Hankę wykrzyczał za chłopaka,
 4     1, 10|      Siedział pod oknem, wsparty na Hankę spozierał... siwy był całkiem,
 5     2, 14|            kurczątka zestraszone, a Hankę tak podrzucała niespokojność,
 6     2, 14|    krzyknęła na odchodnym.~Powiedła Hankę przez długą sień.~Ogromną,
 7     2, 14|            przenikliwie, aż dreszcz Hankę przenikał, a organista wykrzykiwał:~-
 8     2, 15|             dla płacy robił, to ino Hankę cieszyło, robił, bo mu się
 9     2, 24|          kościele natomiast owionął Hankę przejmujący chłód i głębokie,
10     3, 27|     chałupie... Uważajcie pilnie na Hankę, bo jakby chyciła przed
11     3, 27|            nią, ojca jeno widział a Hankę i dzieci, psa nawet.~To
12     3, 28| przyjacielsko a przychlibnie, aż to Hankę tknęło, i chociaż odpłacała
13     3, 28|           Zadyszał się tą przemową, Hankę zaś przejęła taka żałość
14     3, 30|     siedział na dworze oczekując na Hankę, że dopiero koło samego
15     3, 30|          obzierając się trwożnie na Hankę, a Jagnę jakby coś podrzuciło
16     3, 30|            porywając się podtrzymać Hankę, lecącą na ścianę.~- Laboga!
17     3, 30|       Dominikowa przyszła opatrywać Hankę, i wygonili go z izby.~Obiad
18     3, 32|           pod ścianą. Spostrzegłszy Hankę wyprostował się i wparł
19     3, 32|          uderzyły kieby nożem, jaże Hankę z miejsca taka złość poniesła,
20     3, 32|             W progu natknęła się na Hankę: zajrzały sobie w oczy przeszklone
21     3, 35|        akuratnie Jagna odprowadzała Hankę w opłotki, przyłączył się
22     4, 37|            się, czy za nim lecą, że Hankę jakby cosik tknęło.~- Wyjrzyj
23     4, 37|           płotach, gdy jął wołać na Hankę, aby przyniesła jałowcowych
24     4, 37|    poniektóre gospodynie pocieszały Hankę, Magdę i Józkę, poczciwie
25     4, 37|        deszcz zacinający przebudził Hankę śpiącą pod samym oknem,
26     4, 38|   przyjacielsko zagadywał, że nawet Hankę zobaczył i zaraz się do
27     4, 38|          słowa, a natknąwszy się na Hankę pozdrowił ją tak poczciwie,
28     4, 39|          wrzasnął na żonę i wywiódł Hankę w podwórze, niby to la obejrzenia
29     4, 39|          trzaskająca piorunami.~Zaś Hankę słowa te poraziły jakby
30     4, 39|         spędzanego bydła, gdy naraz Hankę jakby tknęło jakieś postanowienie,
31     4, 39|             i wynosić je w opłotki.~Hankę zemgliło, jakby ją kto trzasnął
32     4, 40|      cichości. Że słychać było jeno Hankę krzątającą się po izbie;
33     4, 47|           ku domowi, ale dojrzawszy Hankę pierącą pod chałupą wstąpiła