Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |       głowa rozczochrana, potem ramiona, a w końcu już był cały
 2     1, 3 |      czerwone zapaski z głów na ramiona i rajcowały.~Boryna, że
 3     1, 3 |       miejsce...-~Chwycił ją za ramiona i pchał zadem.~- Dopraszam
 4     1, 6 |         co wyciągały rozpacznie ramiona, na pustych drogach, gdzie
 5     1, 10|     przy sobie, jej piersi, jej ramiona, jej nogi - aż oczy przecierał
 6     1, 11|  wszystkimi. Brały ją kobiety w ramiona, obejmowały i podawały sobie,
 7     1, 11|       wołał młynarz biorąc go w ramiona.~Wnet się pobratali gorąco,
 8     1, 11|        się już brać poczynali w ramiona i sielnie kumać!~I na izbie
 9     1, 12|          częstował, niewolił, w ramiona brał i przepijał do każdego;
10     2, 15| odmruknął Bartek.~Zabili ręce o ramiona, bo skrzytwa była coraz
11     2, 16|        A Jagna, z zakasanymi po ramiona rękawami, miesiła w dzieży
12     2, 16|      roześmiani i nuż ją brać w ramiona, całować, a tacy byli dobrzy,
13     2, 16|        słowo, to naród wyciągał ramiona, wzdychał głęboko, pochylał
14     2, 18|     dobrego chłopa, tyla że ino ramiona krzyżów czerniały się nad
15     2, 19| pierwszy przepijał, niewolił, w ramiona brał parobków, ściskał,
16     2, 21|     wgniatały się w żywe mięso, ramiona ją strasznie bolały, a zaś
17     2, 23| krzykiem pożądań padali sobie w ramiona zwierając się tak potężnie
18     2, 25|     bezwolnie rozplątały się im ramiona, chłodli do siebie i stali
19     2, 25|     między oczy, że jeno ozwarł ramiona i z tym słowem "Jezus!"
20     3, 27|   zepchnąwszy do pół piersi, że ramiona i szyja leżały nagie, zrumienione
21     3, 27|         Co by zaś nie! - okryła ramiona zapaską, bo jakby ją obmacywał
22     3, 27|          mimo że już mdlały jej ramiona i grzbiet. Patrzali w niego
23     3, 30|     zboża i raz po raz ściskała ramiona, aby poczuć między piersiami
24     3, 30|        i do pnia przyprze, jaże ramiona się jej ozwarły i gotowa
25     3, 31|    przepijać na pocieszenie i w ramiona brać, że utuliwszy żałoście
26     4, 40|        trzęsły, dawała mu się w ramiona wszystka, kiej to utęsknione
27     4, 41|  krzyknął zakładając se pług na ramiona. Przyleciała rozwrzeszczana
28     4, 43|         się prężyła rozwierając ramiona. To siedziała w dumaniu
29     4, 44|        skroś gałęzi, zaś czarne ramiona krzyżów wychylały się spoza
30     4, 46|      powstając i brał każdego w ramiona, ściskał i całował na pożegnanie.
31     4, 46| tęsknica wyciągnęła nienasycone ramiona, przysunął się ździebko,
32     4, 49|      Każden jeno głowę wtulił w ramiona i uciekał zestrachany.~A