Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |         Cie, głupia, wrzeszczy, kiejby ją kto ze skóry obdzierał~
 2     1, 4 |         szum szedł po karczmie, kiejby boru, i tupot nóg, jakoby
 3     1, 7 |       któraś starsza~- Jaguś to kiejby ją kto w mleku wymył - zaczęła
 4     2, 25|       wody wszelkie, rowy były, kiejby je kto roztopionym słońcem
 5     2, 25|        zasępione rozbłysły wnet kiejby piorunami, sto pięści zamigotało
 6     3, 29|         narodowi, pomagacie!... Kiejby nie wasz rozum i to serce
 7     3, 30|      kołowały pod sklepieniami, kiejby poślepłe w upale, i w noc
 8     3, 30|     zestrojona i tak piękna, że kiejby zorza się widziała, a modre
 9     3, 30|      się w ogniach, drzewa zaś, kiejby spławione w zieleni, polśniewały
10     3, 30|   Lipcach było pusto i żałobnie kiejby po pogrzebie, tyle co wypuszczone
11     3, 30|       miał wszystką przyodziewę kiejby na wyrost.~- Po dziadku
12     3, 30|    sprawa komisarza i urzędu, a kiejby nawet mógł, też by się nie
13     3, 30|    gorąc ją przejął na myśl, iż kiejby się jeden dzień opóźniła,
14     3, 30|  skrzypicy i czepiał się serca, kiejby ta złotymi rosami brzęcząca
15     3, 31|   chodzi, a taki ma posłuch, że kiejby przykazał la śmiechu tylko
16     3, 32|       wstał, na wieś już wrzała kiejby na odpuście; dzieci wylatywały
17     3, 32|         jakąś trwożną radością, kiejby w obraz, aż dostał się Hance,
18     3, 32| jaskółki jęły śmigać powietrzem kiejby na zwiady, a zaś wrony uciekały
19     3, 32|           Kubie by serce pękło, kiejby cię takim zobaczył - szepnęła
20     3, 32|      odrzucając włosy na plecy, kiejby tę przygarść lnu najczystszego~
21     3, 33|        sobie.~Zatrzepał rękoma, kiejby od osy uprzykrzonej, i gdy
22     3, 34|      supląc przed nim turbacje, kiejby ten grosz na ostatnią potrzebę
23     3, 34|      stron parł na nie i miotał kiejby la zabawy, że wzburzone
24     3, 34|          rozśpiewaną ciżbą głów kiejby tą rzeką mieniącą się od
25     3, 34|         tumanach i przeświecało kiejby zza szyby przepalonej, grzmoty
26     3, 34|    ostro w ślepie rozbiegane.~- Kiejby was strażnik dojrzał przez
27     3, 34|      wszystko to było na darmo, kiejby groch rzucał na ścianę,
28     3, 35|       garście pluł i prężył się kiejby do skoku.~W godnym porządku
29     3, 35|         zachwaszczoną drogą, że kiejby kwietna wstęga leżała wskroś
30     4, 38|       gospodarkę?~- A mogą, zaś kiejby nie chwaciło, to se resztę
31     4, 39|  chlastać przyduszonymi słowami kiejby tym biczem świszczącym:~-
32     4, 40|        byłoby śmiechu, albo to: kiejby nie grzech, to by człowiek