Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |      czasem suchy dźwięk żelaza o kamień. Czasami ktoś niektoś wyprostował
 2     1, 1 |           sznureczek abo i na ten kamień do szyi...~- Ludzie, a to
 3     1, 11|           raz w raz biła, jakby o kamień jaki, o przypomnienia...~
 4     1, 12|         długo, ale Witek spał jak kamień, dopiero Łapa, poznawszy
 5     1, 12|           cichości, albo jako ten kamień, co pada w topiel i leci,
 6     2, 14|        się zapomoże, zanieść cały kamień wosku do kościoła, na światło
 7     2, 20|         na dach puścił koguta, że kamień na kamieniu by nie ostał? -
 8     2, 20|       krowę gdzie indziej - i jak kamień we wodę, ni znaku po nich!
 9     2, 21|            Dosyć już tego, a to i kamień już by się rozpękł, gdyby
10     2, 22|          ptak jest zaklęty, każdy kamień ma duszę, każdy bór jest
11     2, 22|         wszędy!...~Jako ten ślepy kamień pod wodą głęboką żyjesz,
12     2, 22| popłaczesz, nim odpokutujesz...~W kamień się wnet obrócił i tak już
13     2, 24|         niejedno twarde słowo jak kamień zawarczało, że nawet Mateusz.
14     2, 24|       wpadli w niepamięć jako ten kamień na dno, że jeno woda czasami
15     2, 24|        duszę z żałości i jakby na kamień stężałą.~Dopiero trzeciego
16     2, 25|         teraz to już się zgoła na kamień przemienił. Jagnę do domu
17     3, 26| napęczniałą, każde drzewo, każden kamień i chmurę każdą, wszystko
18     3, 27|     strachu zakrzepła na ten lity kamień.~Szczęściem, że nim jeszcze
19     3, 28|           rozebrało. Człowiek nie kamień, broni się przed sobą choćby
20     3, 31|         że ani śladu nikaj, jakby kamień rzucił we wodę.~Wójt też
21     3, 32|           opadła w sobie kiej ten kamień ciężki Już nie mogła uredzić
22     3, 33|           w końcu rdza przeźre, i kamień jeno do czasu wytrzyma,
23     3, 35|       sprowadziły, studnie kopią, kamień na fundamenta zwożą...~-
24     3, 36|       jeno kopać studnie i zwozić kamień na fundamenta, zaś kowal
25     4, 37|        leżał se martwy, cichy, na kamień już zakrzepły i na wszystko
26     4, 37|        ten największy, to jak ten kamień w morze, głębokie, już go
27     4, 43|         zając wpadł we zboże, jak kamień we wodę, tęgi wywijacz!
28     4, 43|           wszystkiego serca, co i kamień by się ulitował.~I snadź
29     4, 46|          się w sad i przepadł jak kamień we wodzie, że jeno kajś
30     4, 48|     organiścina podniesła z drogi kamień i cisnęła w nią ze straszną
31     4, 49|         podniesła jakąś grudę czy kamień i grzmotnęła w nią z całej
32     4, 49|          o Bożym świecie pamięta! Kamień by się nad nią zlitował!