Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |      tak nie raz, nie dwa, nie dziesięć... bywało.~Wyszedł zaraz
 2     1, 4 |     Juści, winne mi są jeszcze dziesięć rubli i dwoje szmat, portki
 3     1, 5 |      wieprzka, a Antek powiózł dziesięć worków pszenicy i pół korczyka
 4     1, 5 |         z rubla kosztuje abo i dziesięć złotych!~- Nie twoja w tym
 5     1, 8 |    wycug dzieci jak mnie! Całe dziesięć morgów pola jak złoto dałam,
 6     1, 9 |       głos dusze różne... i po dziesięć... i po dwadzieścia imion
 7     1, 12|        nie pozwoli, u Nastki z dziesięć gęb siedzi na trzech morgach.~-
 8     2, 13|      obora, sama skóra warta z dziesięć rubli... za telachną krowę...
 9     2, 25|     słowo przykre miała swoich dziesięć, na krzyk zaś każden podnosiła
10     3, 27|      papierku cosik przepisał, dziesięć rubli wziął, leki też kosztowały
11     3, 27|       chociaż i kowalowie mało dziesięć razy na dzień zaglądali,
12     3, 31|     izb gwałtem się cisnęły. Z dziesięć ich było, a narobiły wrzasku
13     3, 32|        świtania, mogłaś je już dziesięć razy zapleść!~- Mogłam,
14     3, 33|       dociągniem. Tyla narodu. Dziesięć gąb, a brzuchy mają kiej
15     3, 33|     ciężko go zasądzą, może na dziesięć lat. Słyszycie to?...~-
16     3, 33|    ucieka - powiada - najmniej dziesięć lat... zmarnuje się chłop..."
17     3, 34|      Przeciek pan Jacek dał mu dziesięć chojarów.~- Dał mu? Powiadali
18     3, 34|         to ci borowy wycechuje dziesięć sztuk budulcu..." Dał mu
19     3, 34|      dwanaście pola!~- A nam z dziesięć, cała gospodarka!~- I niechby
20     3, 35|    prostowała się, jakby jej z dziesięć lat ubyło.~- Uwińcie się
21     3, 35|        kpił urągliwie.~- Za te dziesięć palców, duża płata! - odpowiedział
22     3, 36|      słowo rzekł do rzeczy; to dziesięć całkiem płanych i znowu
23     4, 41| kreminału w same świątki. Cóż, dziesięć roków toć jeszczek nie życie,
24     4, 41|         można przetrzymać...~- Dziesięć roków, Jezus kochany! -
25     4, 41|       męczących pomyślunków.~- Dziesięć roków! Dziesięć roków -
26     4, 41| pomyślunków.~- Dziesięć roków! Dziesięć roków - szeptał niekiedy,
27     4, 43|        niech im Pan Jezus da z dziesięć razy szczodrzej, toć Antek
28     4, 43|       wysupławszy z chusteczki dziesięć rubli wetknęła je w rękę
29     4, 44|      co za dużo złoty i groszy dziesięć z morgi. Czasy teraz ciężkie
30     4, 48|      ostawiła na pochowek całe dziesięć złotych.~- Pochowa się ją
31     4, 49|   roboty starczyło choćby i na dziesięć rąk, a tu szło, kieby kto
32     4, 49|       przyjaciela nie żal i po dziesięć...~I tak te wiadomości przygnębiły